Dusza

Tradycyjne tłumaczenie hebrajskiego słowa néfesz i greckiego psyché. Analiza kontekstu, w jakim się one pojawiają, wyraźnie pokazuje, że w Piśmie Świętym zasadniczo odnoszą się do: 1) człowieka, 2) zwierzęcia i 3) życia człowieka lub zwierzęcia (Rdz 1:20; 2:7; Lb 31:28; 1Pt 3:20; zob. też przypisy). W odróżnieniu od tego, jak pojęcia „dusza” używa się w wielu kontekstach religijnych, w Piśmie Świętym zarówno néfesz, jak i psyché w odniesieniu do ziemskich stworzeń oznacza coś, co jest materialne, namacalne, widzialne i śmiertelne. W tym przekładzie słowa te zostały najczęściej oddane zgodnie ze znaczeniem wynikającym z kontekstu — jako „życie”, „stworzenie”, „osoba” lub po prostu jako zaimek osobowy (np. „ja” zamiast „moja dusza”) czy podmiot domyślny (np. „jestem” zamiast „moja dusza jest”). W większości wypadków w przypisie lub komentarzu podano wtedy alternatywne tłumaczenie „dusza”. Bez względu na to, czy słowo „dusza” pojawia się w tekście głównym, w przypisach czy w komentarzach, powinno być rozumiane zgodnie z powyższym wyjaśnieniem. Robienie czegoś z całej duszy lub całą duszą oznacza angażowanie się w to całym sobą, z całego serca, z całkowitym poświęceniem (Pwt 6:5; Mt 22:37). Niekiedy słowa néfesz i psyché mogą być użyte w odniesieniu do pragnienia lub apetytu żywego stworzenia. Mogą się również odnosić do zmarłej osoby lub zwłok (Lb 6:6; Prz 23:2; Iz 56:11; Ag 2:13).