Apostoł Paweł zaliczył rozpustę do „uczynków ciała”, które są przeciwieństwem „owocu ducha” i uniemożliwiają odziedziczenie Królestwa (Gal 5:19-21). Radził chrześcijanom, by zadawali śmierć członkom swego ciała, „jeśli chodzi o rozpustę” (Kol 3:5). Przypominał, że mają być święci, więc nie powinni jej nawet czynić tematem swych rozmów. Podobnie Izraelici nie mieli wspominać imion pogańskich bogów — tzn. nie wolno ich było wymieniać ze czcią, choć oczywiście mogli ostrzegać przed nimi swe dzieci (Wj 23:13; Ef 5:3).

Rozpusta zalicza się do występków, za które grozi wykluczenie ze zboru chrześcijańskiego (1Ko 5:9-13; Heb 12:15, 16). Apostoł Paweł wyjaśnia, że chrześcijanin dopuszczający się rozpusty grzeszy przeciwko własnemu ciału, gdyż w niedozwolony sposób posługuje się narządami płciowymi. Szkodzi swemu usposobieniu duchowemu, kala zbór Boży i naraża się na śmiercionośne choroby przenoszone drogą płciową (1Ko 6:18, 19). Wkracza w prawa swych chrześcijańskich braci (1Ts 4:3-7), gdyż: 1) wprowadza do zboru nieczystość i bezeceństwo i ściąga nań hańbę (Heb 12:15, 16); 2) psuje opinię osobie, z którą dopuszcza się rozpusty, a jeśli jest ona w stanie wolnym — uniemożliwia jej zachowanie czystości moralnej do czasu zawarcia małżeństwa; 3) ściąga złą sławę na własną rodzinę oraz 4) krzywdzi rodziców, współmałżonka lub narzeczonego (narzeczoną) tej drugiej osoby. Lekceważy nie człowieka, którego prawa niekiedy tolerują rozpustę, lecz Boga, który wymierzy mu karę za ten grzech (1Ts 4:8).

Znaczenie symboliczne. Jehowa Bóg nazywał naród izraelski, z którym był związany przymierzem, swoją „żoną” (Iz 54:5, 6). Kiedy Izrael nie był Mu wierny, nie liczył się z Nim i zwracał się o pomoc do innych państw, sprzymierzając się np. z Egiptem czy Asyrią, przypominał niewierną żonę, cudzołożnicę, a nawet nierządnicę, pławiącą się w rozpuście (Eze 16:15, 25-29). Cudzołożnicami nazwano także chrześcijan, którzy utrzymują, że są oddani Bogu, a wiarołomnie praktykują fałszywy kult lub nawiązują przyjaźń ze światem (Jak 4:4).

W dziele Lexicon Graecum Novi Testamenti (Paryż 1961, szp. 1106) F. Zorell tak opisał symboliczne znaczenie słowa porneía w niektórych wersetach: „Odstępstwo od prawdziwej wiary, całkowite lub częściowe, odwrócenie się od prawdziwego Boga Jahwe ku cudzoziemskim bogom [4Kl 9:22; Jer 3:2, 9; Oz 6:10 itp.; gdyż związek Boga z Jego ludem był niejako duchowym małżeństwem]: Obj 14:8; 17:2, 4; 18:3; 19:2” (klamry wg oryginału; 4Kl w Septuagincie odpowiada 2Kl w tekście masoreckim).

Metropolia Babilon Wielki, nazwana w biblijnej Księdze Objawienia nierządnicą, jest symbolem o znaczeniu religijnym. Jej różne odłamy — „chrześcijańskie” i pogańskie — rzekomo reprezentują religię prawdziwą. W rzeczywistości jednak, żądna władzy i dóbr materialnych, utrzymuje ona związki z władcami tego świata, a „królowie ziemi dopuszczali się z nią rozpusty”. Jej plugawe, rozpustne postępki, które kosztowały ziemię mnóstwo cierpień i morze krwi, napawają Boga odrazą (Obj 17:1-6; 18:3). Zostanie za nie osądzona i — podobnie jak wszyscy dopuszczający się rozpusty — skazana na zagładę (Obj 17:16; 18:8, 9).

Grecki wyraz epieikés, tłumaczony na „rozsądny” i „rozsądek”, został zdefiniowany następująco: „Odpowiedni, stosowny; a zatem należyty, słuszny, umiarkowany, wyrozumiały, nieobstający przy literze prawa; wyraża tę rozwagę, która ‚rozsądnie i po ludzku rozpatruje fakty dotyczące danej sprawy’” (Vine’s Expository Dictionary of Old and New Testament Words, 1981, t. 2, ss. 144, 145).

Rozsądek jest cechą wyróżniającą mądrość niebiańską (Jak 3:17). Musi się nim odznaczać mężczyzna będący zamianowanym nadzorcą w zborze chrześcijańskim (1Tm 3:2, 3). Powinien rozsądnie podchodzić do samego siebie, do innych osób i do rozpatrywanych problemów. Ale pozostali chrześcijanie także są zachęcani do przejawiania tego przymiotu. Apostoł Paweł radził Filipianom: „Niech wasz rozsądek [„wasza ustępliwość”, Int] stanie się znany wszystkim ludziom” (Flp 4:5). A Tytus miał przypominać chrześcijanom na Krecie, aby „byli rozsądni [„ustępliwi”, Bw]” (Tyt 3:1, 2). Była to bardzo stosowna rada, ponieważ mieszkańcy Krety, ogólnie biorąc, mieli opinię kłamców, niebezpiecznych bestii i bezczynnych żarłoków (Tyt 1:12).

W 1 Piotra 2:18 usilnie zachęcono sług domowych, żeby byli „z całą należną bojaźnią podporządkowani swym właścicielom, nie tylko dobrym i rozsądnym, lecz i tym, których trudno zadowolić”.

Prawne rozwiązanie małżeństwa, oznaczające zerwanie więzi łączącej męża i żonę. W językach biblijnych różne wyrazy tłumaczone na „rozwieść się” znaczą dosłownie: „oddalić; odesłać” (Pwt 22:19, przyp. w NW), „uwolnić” lub „rozwiązać” (Mt 1:19, Int; 19:3, przyp. w NW), „wypędzić; odrzucić” (Kpł 22:13, przyp. w NW) czy „odciąć” (por. Pwt 24:1, 3, gdzie wyrażenie