Marzec 2008

Czy istnieje tylko jedna religia prawdziwa?

Ludzie często twierdzą, że w każdej religii jest coś dobrego. Ale czy wszystkie religie podobają się Bogu? Czy prawdę można znaleźć w różnych religiach? Co na ten temat mówił Jezus?

3 Czy istnieje prawda religijna?

5 Czy istnieje tylko jedna religia prawdziwa?

7 Jak znaleźć religię prawdziwą

12 Głoszenie dobrej nowiny w odległych miejscach

16 Hawaii — wyspa nazywana wielką

18 Zagadka małp ze Skały Gibraltarskiej

22 Pradawne zwyczaje w dzisiejszym Meksyku

24 Kraina gorących źródeł

27 Obserwujemy świat

28 „Za dnia zapadła noc”

30 Od naszych Czytelników

31 Sprawdź, czy pamiętasz

32 Najważniejsze wydarzenie w historii

Czy wiarę w przesądy da się pogodzić z Biblią? 10

Jak pierwsi chrześcijanie zapatrywali się na przesądy? Jak można się od nich uwolnić?

Czy przeklinanie naprawdę jest takie złe? 19

Co mówi o tobie twoje słownictwo? Dlaczego przeklinanie jest szkodliwe? I jak walczyć z tym nawykiem?

Widząc mnogość poglądów religijnych na świecie, niektórzy uważają, że jeśli ktoś twierdzi, iż ma monopol na prawdę, to musi być albo ograniczony, albo zarozumiały. Ich zdaniem w każdej religii jest coś dobrego — a przynajmniej w większości z nich. Czy podzielasz takie przekonanie?

OCZYWIŚCIE w pewnych sytuacjach różnorodność poglądów jest czymś naturalnym. Na przykład ktoś może wierzyć, iż określona dieta wychodzi mu na zdrowie. Ale czy powinien ją narzucać wszystkim dookoła, jak gdyby to był jedyny klucz do zachowania zdrowia? Mądrość i skromność nakazywałaby przyznać, że sposób odżywiania się innej osoby może być równie dobry lub nawet lepszy — przynajmniej dla niej.

Czy tak samo rzecz się ma z religią? Czy jest cała gama dopuszczalnych opcji, z których każdy może sobie coś wybrać w zależności od pochodzenia lub sposobu postrzegania świata? Czy raczej istnieje tylko jeden zbiór religijnych prawd dla całej ludzkości? Zobaczmy, co na ten temat ma do powiedzenia Biblia. Najpierw zastanówmy się, czy prawda w ogóle istnieje. Bo gdyby tak nie było, szukanie religii prawdziwej nie miałoby sensu.

Czy można znaleźć prawdę religijną?

Krótko przed śmiercią Jezus Chrystus powiedział przesłuchującemu go namiestnikowi rzymskiemu Poncjuszowi Piłatowi: „Każdy, kto jest po stronie prawdy, słucha mego głosu”. Wtedy Piłat, być może cynicznie, zapytał: „Co to jest prawda?” (Jana 18:37, 38). Tymczasem Jezus śmiało mówił o prawdzie. Nie wątpił, że ona istnieje. Zacytujmy chociażby cztery jego wypowiedzi, skierowane do różnych osób.

„Ja się po to narodziłem i po to na świat przyszedłem, żeby dać świadectwo prawdzie” (Jana 18:37).

„Ja jestem drogą i prawdą, i życiem” (Jana 14:6).

„Bóg jest Duchem, a ci, którzy go czczą, muszą oddawać cześć duchem i prawdą” (Jana 4:23, 24).

„Jeżeli pozostajecie w moim słowie, to rzeczywiście jesteście moimi uczniami i poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli” (Jana 8:31, 32).

Skoro Jezus z takim przekonaniem mówił o prawdzie i o możliwości jej poznania, to powinniśmy przynajmniej postarać się sprawdzić, czy rzeczywiście istnieje prawda religijna i czy można ją znaleźć.

Czy rzeczywiście istnieje prawda absolutna?

Bez wątpienia przyznasz, że są rzeczy, o których jesteś całkowicie przekonany. Nie masz wątpliwości co do własnej egzystencji ani realności tego, co cię otacza. Drzewa, góry, obłoki, słońce, księżyc — świat materialny — nie są wytworem wyobraźni. Oczywiście nieliczne osoby są skłonne w sposób filozoficzny kwestionować istnienie nawet takich rzeczy. Ale chyba nie jesteś zwolennikiem aż tak skrajnych poglądów.

Poza tym istnieją prawa przyrody. Co do nich też nie masz wątpliwości. Na przykład jeśli skoczysz z wysokiej skały, polecisz w dół; jeśli nie będziesz jadł, poczujesz głód; a jeśli będziesz się głodził przez długi czas, umrzesz. Nie zakładasz, że te prawa odnoszą się do jednych ludzi, a do innych nie. Dotyczą każdego z nas i dlatego nazywamy je prawami powszechnymi, uniwersalnymi.

Biblia wspomina o takim uniwersalnym prawie, gdy stawia pytanie: „Czy człowiek może nagarnąć ognia w zanadrze i nie spalić swych szat?” W czasach, gdy spisywano te słowa, nikt nie mógł zaprzeczyć, że ubrania w ogniu uległyby spaleniu. Jednak w powyższym przysłowiu biblijnym powołano się na ten fakt, by uwypuklić ważniejszą sprawę, mianowicie że „każdy, kto współżyje z żoną swego bliźniego”, poniesie przykre konsekwencje (Przysłów 6:27, 29).

Czy to twierdzenie jest prawdą absolutną, której możemy być bezwzględnie pewni? Niejeden mógłby zaprotestować, twierdząc, iż zasady moralne są sprawą osobistą i zależą od wychowania, przekonań i okoliczności. Rozważmy więc kilka Bożych praw moralnych utrwalonych w Biblii i zobaczmy, czy nie są to prawdy uniwersalne.

Biblia potępia cudzołóstwo (1 Koryntian 6:9, 10). Niektórzy cudzołożą, gdyż nie uznają tej zasady. Nie zmienia to jednak faktu, że ich postępowanie zazwyczaj rodzi zgubne skutki w postaci wyrzutów sumienia, rozwodów czy głębokich ran w psychice zaangażowanych osób.

Bóg zakazuje też pijaństwa (Przysłów 23:20; Efezjan 5:18). Co się dzieje, gdy ludzie nadużywają alkoholu? Często tracą pracę, zdrowie i rodzinę, która także cierpi pod względem emocjonalnym (Przysłów 23:29-35). Takie konsekwencje dotykają nawet tych, którzy nie uważają pijaństwa za coś zdrożnego. Czy zatem prawdziwość tych praw moralnych jest względna, zależna od wierzeń i poglądów poszczególnych ludzi?

Warto również zwrócić uwagę na biblijne nakazy — na przykład dotyczące kochania żony, szanowania męża czy wyświadczania dobra bliźnim (Mateusza 7:12; Efezjan 5:33). Respektowanie tych przykazań przysparza licznych korzyści. Czy utrzymywałbyś, że dla jednych ludzi są one dobre, a dla innych nie?

Przestrzeganie lub odrzucanie praw moralnych zawartych w Biblii pociąga za sobą określone następstwa. Okoliczność ta dowodzi, że nie są to jedynie alternatywne punkty widzenia. Są to bezsporne prawdy. Fakty wyraźnie potwierdzają, że przestrzeganie praw Bożych przynosi dobre skutki, a ich lekceważenie — złe.

Pomyśl więc: Skoro prawa moralne zapisane w Biblii odnoszą się do wszystkich ludzi, to co powiedzieć o zawartych w niej zasadach regulujących sposób oddawania czci Bogu? Jak się zapatrywać na jej wypowiedzi dotyczące stanu umarłych i naszych widoków na przyszłość? Logika podpowiada, że te biblijne nauki również są prawdami danymi całej ludzkości. Wynikające z nich korzyści i konsekwencje dotyczą nie tylko tych, którzy w nie wierzą.

A zatem prawda absolutna istnieje. Jezus powiedział, że zawarta jest w Słowie Bożym, Biblii (Jana 17:17). Mimo to niektórzy odnoszą wrażenie, że do prawdy nie sposób dotrzeć. Dlaczego? Ponieważ na Biblii rzekomo opiera swe nauki całe mnóstwo najrozmaitszych religii. Która z nich rzeczywiście naucza prawdy ze Słowa Bożego? Czy tylko jedna? A może prawda albo przynajmniej jakaś jej część znajduje się w różnych religiach?

[Napis na stronie 4]

Jak nagarnięcie ognia w zanadrze ilustruje skutki łamania praw Bożych?

JEZUS CHRYSTUS dał wyraźnie do zrozumienia, że niektóre formy wielbienia nie cieszą się uznaniem Boga. Mówił o „fałszywych prorokach”, przyrównując ich do drzewa, które wydaje bezwartościowe owoce, więc „zostaje ścięte i wrzucone w ogień”. Oświadczył również: „Nie każdy, kto do mnie mówi: ‚Panie, Panie’, wejdzie do królestwa niebios” (Mateusza 7:15-22).

Ponadto Jezus powiedział o pewnych ludziach, którzy będą się podawać za jego naśladowców: „Ja wtedy im wyznam: Nigdy was nie znałem! Odstąpcie ode mnie, czyniciele bezprawia” (Mateusza 7:23). Odniósł też Boże słowa dotyczące odstępczego Izraela do współczesnych mu przywódców religijnych: „Na próżno mnie czczą, gdyż jako nauk uczą nakazów ludzkich” (Marka 7:6, 7).

Jest więc jasne, że nie każdy sposób oddawania czci cieszy się przychylnością Boga i Jego Syna. A zatem nie każda religia jest religią prawdziwą. Czy to oznacza, że tylko jedna naucza prawdy? Czy też Bóg akceptuje niektóre wyznania, a inne odrzuca? A może darzy uznaniem lub odrzuca poszczególne jednostki należące do różnych religii — bez względu na to, czego te religie nauczają?

Apostoł Paweł napisał pod natchnieniem Bożym: „Usilnie zachęcam was, bracia, przez imię naszego Pana, Jezusa Chrystusa, żebyście wszyscy mówili zgodnie i żeby nie było wśród was rozdźwięków, ale żebyście byli stosownie zjednoczeni, mając ten sam umysł i ten sam tok myśli” (1 Koryntian 1:10). W innym miejscu Biblia nawołuje chrześcijan, aby byli ‛tej samej myśli, żywili tę samą miłość, byli zespoleni w duszy i zachowywali w umyśle jedną myśl’ (Filipian 2:2).

Taka jedność jest możliwa tylko w obrębie jednej religii. Dlatego w Biblii czytamy, że jest „jeden Pan, jedna wiara, jeden chrzest” (Efezjan 4:4, 5).

Czego uczy historia biblijna

Wniosek ten ma solidne poparcie w Piśmie Świętym. Z analizy sprawozdania biblijnego wyraźnie wynika, że Jehowa Bóg zawsze życzył sobie, by Jego słudzy trzymali się ściśle określonego sposobu wielbienia. Na początku dziejów ludzkości przedstawicielami Boga byli patriarchowie, stojący na czele swych rodzin. Do bardziej znanych można zaliczyć Noego, Abrama (Abrahama), Izaaka i Jakuba (Rodzaju 8:18-20; 12:1-3; 26:1-4; 28:10-15).

Potomkowie Jakuba stali się w Egipcie niewolnikami. Byli okrutnie uciskani, ale bardzo rozrośli się liczebnie. Bóg wywiódł ich z niewoli i cudownie przeprowadził przez Morze Czerwone. Następnie uznał ich za swój lud wybrany i za pośrednictwem Mojżesza dał im zbiór praw. Tak powstał starożytny naród izraelski (Wyjścia 14:21-28; 19:1-6; 20:1-17).

Na uwagę zasługuje fakt, że Bóg nie popierał religii ludów sąsiadujących z Izraelitami. Co więcej, karał swoich sług, gdy porzucali Jego prawa i zaczynali praktykować tamte kulty (Kapłańska 18:21-30; Powtórzonego Prawa 18:9-12).

A co mieli zrobić członkowie innych narodów, którzy chcieli czcić prawdziwego Boga? Musieli porzucić poprzedni fałszywy kult i przyłączyć się do Izraelitów w wielbieniu Jehowy. Wiele takich osób zyskało uznanie w oczach Boga i stało się Jego lojalnymi sługami. Były wśród nich kobiety, na przykład Kananejka Rachab i Moabitka Rut, mężczyźni tacy jak Hetyta Uriasz i Etiopczyk Ebed-Melech, a także całe społeczności — chociażby Gibeonici.a Izraelski król Salomon gorąco modlił się za wszystkich cudzoziemców, którzy zechcą przyłączyć się do wielbienia prawdziwego Boga razem z Jego ludem (2 Kronik 6:32, 33).

Kiedy na ziemię przyszedł Jezus

Później na ziemię został posłany Jezus, który rzucił jasne światło na Boże zamierzenie. Wyraźnie określił, jak należy wielbić Boga. Z czasem do wyznawców religii prawdziwej przylgnęła nazwa „chrześcijanie” (Dzieje 11:26). Żydzi, którzy chcieli cieszyć się uznaniem Jehowy, musieli porzucić dotychczasowy system religijny. Nie mieli do wyboru dwóch form wielbienia, nie mogli też czcić Boga indywidualnie. Jak już czytaliśmy w Piśmie Świętym, prawdziwi czciciele są zjednoczeni w „jednej wierze” (Efezjan 4:4, 5).

W naszych czasach pogląd, że Bóg posługuje się tylko jedną religią, wydaje się niektórym nie do przyjęcia. A jednak taki wniosek wypływa z Biblii. W przeszłości fakt ten uznało wielu ludzi poprzednio wielbiących Boga po swojemu. Osoby takie przyłączyły się do prawdziwych chwalców Jehowy Boga i mimo początkowych obaw zaznały mnóstwa błogosławieństw i radości. Na przykład w Biblii opisano, że gdy pewien Etiopczyk podczas podróży przyjął chrystianizm i dał się ochrzcić, „uradowany jechał dalej swoją drogą” (Dzieje 8:39).

Również w naszych czasach każdy, kto przyjmie i będzie praktykował religię prawdziwą, zazna błogosławieństw. Ale skoro istnieje tak wiele religii, jak można zidentyfikować tę prawdziwą?

[Przypis]

[Ilustracja na stronie 5]

Co się stanie z religią wydającą bezwartościowe owoce?

„Jeśli istnieje prawda o Bogu, to dlaczego muszę jej poszukiwać?” — pytają niektórzy. „Jeśli Bóg ma ważne informacje dla ludzkości, to dlaczego nie przekazał ich w taki sposób, by można je było pojąć natychmiast, bez potrzeby dociekania?”

OCZYWIŚCIE Bóg byłby w stanie tak zrobić. Ale jak ostatecznie postanowił objawić prawdę?

Jak Bóg objawia prawdę

Bóg przekazuje informacje w taki sposób, żeby mogli je zgłębić szczerzy poszukiwacze prawdy (Psalm 14:2). Rozważmy orędzie, które przed wiekami ogłosił za pośrednictwem proroka Jeremiasza. Ostrzegł wtedy swój nieposłuszny naród, że Jerozolimę czeka zagłada z rąk Babilończyków (Jeremiasza 25:8-11; 52:12-14).

Ale w tym samym czasie również inni prorocy utrzymywali, że występują w imieniu Boga. Chananiasz zapowiadał Jerozolimie pokój — coś zupełnie przeciwnego niż Jeremiasz. Komu wówczas mieli zaufać ludzie — Jeremiaszowi czy tym, którzy głosili inne orędzie? (Jeremiasza 23:16, 17; 28:1, 2, 10-17).

Żeby się przekonać, kto ma rację, szczerzy Żydzi musieliby dobrze znać Jehowę. Musieliby rozumieć Jego prawa i zasady oraz stosunek do zła. Wtedy zgodziliby się z Bożą oceną głoszoną przez Jeremiasza, że „nie było nikogo, kto by okazywał skruchę za swą niegodziwość” (Jeremiasza 8:5-7). Co więcej rozpoznaliby, że ta smutna sytuacja nie zwiastuje nic dobrego Jerozolimie i jej mieszkańcom (Powtórzonego Prawa 28:15-68; Jeremiasza 52:4-14).

Proroctwa Jeremiasza dotyczące Jerozolimy się spełniły. W 607 roku p.n.e. miasto zostało zrównane z ziemią przez Babilończyków.

Chociaż konsekwencje nieposłuszeństwa były zapowiedziane z bardzo dużym wyprzedzeniem, trzeba było zdobyć się na wysiłek, by pojąć, że oto nadchodzi czas, gdy Bóg przystąpi do działania.

Rozpoznanie prawdy głoszonej przez Chrystusa

A jak było w wypadku prawdy obwieszczanej przez Jezusa Chrystusa? Czy wszyscy zrozumieli, że głosi on orędzie od Boga? Bynajmniej. Chociaż osobiście działał wśród Żydów, nauczał ich i dokonywał cudów, większość rodaków nie rozpoznała w nim przepowiedzianego Mesjasza — Chrystusa, czyli Pomazańca.

Faryzeuszom, którzy zapytali, kiedy przyjdzie Królestwo Boże, Jezus odpowiedział: „Królestwo Boże nie przychodzi w sposób rzucający się w oczy”. A następnie dodał: „Królestwo Boże jest pośród was” (Łukasza 17:20, 21). Przecież był pośród nich wyznaczony przez Boga władca tego Królestwa — sam Jezus! Ale oni odrzucili dowody, że spełniają się na nim proroctwa mesjańskie, i nie uznali go za „Chrystusa, Syna Boga żywego” (Mateusza 16:16).

Podobna była reakcja na prawdę głoszoną przez pierwszych naśladowców Chrystusa. Chociaż dokonywane przez nich cuda poświadczały, że cieszą się uznaniem Bożym, większość ludzi nie rozpoznała prawdy (Dzieje 8:1-8; 9:32-41). Jezus nakazał swym naśladowcom, by ‛czynili uczniów’, nauczając ludzi z Pisma Świętego. Szczerzy poszukiwacze prawdy słuchali tych nauk i z wiarą je przyjmowali (Mateusza 28:19; Dzieje 5:42; 17:2-4, 32-34).

Nie inaczej jest w naszych czasach. „Dobra nowina o królestwie” jest „głoszona po całej zamieszkanej ziemi na świadectwo wszystkim narodom” (Mateusza 24:14). Nie odbywa się to „w sposób rzucający się w oczy” — taki, że wszyscy ludzie na ziemi uznają ją za orędzie od Boga. Niemniej prawda Boża jest rozpoznawalna i wywołuje żywy oddźwięk u szczerych osób, które pragną wielbić Stwórcę tak, jak On sobie tego życzy (Jana 10:4, 27).

Skoro czytasz to czasopismo biblijne, najwyraźniej jesteś szczerym poszukiwaczem prawdy. Jak możesz się przekonać, która religia jej naucza?

Sprawdzona metoda

W I wieku n.e. apostoł Paweł pochwalił niektórych mieszkańców Berei za to, jak zareagowali na głoszone przez niego orędzie. Choć słuchali go z respektem, nie uznali automatycznie, że to, co im mówi, jest prawdą. Zobaczmy, czego możemy się nauczyć z ich przykładu.

Biblia wyjaśnia: „[Berejczycy] byli szlachetniej usposobieni niż tamci w Tesalonice, bo przyjęli słowo z największą gotowością umysłu, każdego dnia starannie badając Pisma, czy tak się rzeczy mają. Toteż wielu z nich uwierzyło” (Dzieje 17:10-12). Nie podeszli do sprawy powierzchownie. Nie spodziewali się, że wyciągną ostateczne wnioski po jednej lub dwóch krótkich dyskusjach z Pawłem.

Warto podkreślić, że Berejczycy „przyjęli słowo z największą gotowością umysłu”. Dużo nam to mówi o ich stosunku do studiowania Pisma Świętego. Nie byli łatwowierni, ale też nie byli cyniczni. Nie nastawili się krytycznie do wyjaśnień Pawła — który przecież był przedstawicielem Boga.

Pamiętajmy również o tym, że był to pierwszy kontakt Berejczyków z chrystianizmem. To, co usłyszeli, brzmiało fascynująco, może nawet wydawało im się zbyt piękne, żeby było prawdziwe. Ale pochopnie tego nie odrzucili, lecz starannie zbadali Pisma, by się przekonać, „czy tak się rzeczy mają”. Zarówno Berejczycy, jak i Tesaloniczanie, którzy zdobyli się na taką wnikliwość, uwierzyli i stali się chrześcijanami (Dzieje 17:4, 12). Nie założyli, że prawdy nie da się znaleźć. I rozpoznali religię prawdziwą.

Jak prawda wpływa na ludzi

Gdy ktoś znajduje prawdę, tak jak Berejczycy, pragnie entuzjastycznie dzielić się nią z bliźnimi. Niektórzy są tym zdegustowani, gdyż ich zdaniem pokora nakazuje uznać, że inne religie mogą być w równym stopniu prawdziwe. Tymczasem prawda biblijna wzbudza w ludziach, którzy ją znaleźli, silne przekonanie. Osoby takie nie mają rozterek, czy prawda jest osiągalna albo czy wszystkie religie prowadzą do zbawienia. Aby jednak znaleźć prawdę, trzeba się zdobyć na obiektywną analizę faktów, a to właśnie wymaga pokory.

Świadkowie Jehowy dokonali takiej analizy. I dlatego wierzą, że znaleźli prawdę. Zachęcają również ciebie, byś zbadał Pismo Święte i przekonał się, kto w dzisiejszych czasach praktykuje religię prawdziwą. Chociaż wymaga to głębszych dociekań, na początek pomocna może się okazać zamieszczona poniżej ramka, w której wyszczególniono cechy charakteryzujące chrześcijan z I wieku n.e.

Dzięki bezpłatnemu studium biblijnemu ze Świadkami Jehowy możesz wnikliwie zbadać, czego naprawdę uczy Biblia. A to umożliwi ci rozpoznanie religii prawdziwej.

[Ramka na stronie 9]

Cechy religii prawdziwej

Rozważ, jak postępowali i czego nauczali pierwsi chrześcijanie

◼ Za swój przewodnik uważali Słowo Boże (2 Tymoteusza 3:16; 2 Piotra 1:21).

◼ Nauczali, że Jezus jest Synem Bożym — kimś odrębnym od Boga, któremu zresztą podlega (1 Koryntian 11:3; 1 Piotra 1:3).

◼ Głosili, że w przyszłości zmarli powrócą do życia dzięki zmartwychwstaniu (Dzieje 24:15).

◼ Byli powszechnie znani z okazywania sobie miłości (Jana 13:34, 35).

◼ Nie czcili Boga indywidualnie, lecz w zborach; o jedność w ich społeczności dbali miejscowi nadzorcy oraz członkowie centralnego grona starszych, którzy za Głowę zboru uznawali Jezusa (Dzieje 14:21-23; 15:1-31; Efezjan 1:22; 1 Tymoteusza 3:1-13).

◼ Gorliwie głosili, że jedyną nadzieją dla ludzkości jest Królestwo Boże (Mateusza 24:14; 28:19, 20; Dzieje 1:8).

[Ilustracja na stronie 7]

Jak ludzie mieli rozpoznać w Jeremiaszu prawdziwego proroka, skoro inni prorocy ogłaszali coś zupełnie przeciwnego niż on?

[Ilustracje na stronach 8, 9]

Żyjący w I wieku Berejczycy słuchali Pawła, ale sprawdzali, czy głoszone przez niego nauki są zgodne z Pismem Świętym

[Ilustracja na stronach 8, 9]

Wnikliwe studium Biblii pomoże ci znaleźć prawdę religijną