Bóg serdecznie cię przyjmie — czy jesteś cudzoziemcem, czy obywatelem

„Z jednego człowieka uczynił wszystkie narody ludzkie, aby zamieszkiwały całą powierzchnię ziemi” (DZIEJE 17:26).

1. W jaki sposób wiele krajów zapatruje się na przyjmowanie cudzoziemców?

Z DONIESIEŃ prasowych wynika, że w wielu państwach wzrasta zaniepokojenie napływem cudzoziemców, imigrantów i uchodźców. Miliony zrozpaczonych mieszkańców Azji, Afryki, Europy i obu Ameryk opuszcza swój kraj. Często uciekają przed nędzą, wojną domową lub represjami. Ale czy są gdzieś mile widziani? Na łamach czasopisma Time oświadczono: „W obliczu zmian zachodzących w europejskim tyglu etnicznym niektóre kraje uświadamiają sobie, iż nie są tak tolerancyjne wobec obcych kultur, jak niegdyś sądziły”. A na temat 18 milionów „nie chcianych” uchodźców powiedziano: „Problem, jaki stwarzają stabilnym państwom, nie zniknie”.

2, 3. (a) Jakiego pokrzepiającego zapewnienia w omawianej sprawie udziela Biblia? (b) Dlaczego warto przeanalizować wersety Pisma Świętego omawiające sposób postępowania Boga z ludźmi?

² Niezależnie od tego, co się pod tym względem dzieje na świecie, z Biblii wynika, że Bóg serdecznie przyjmuje ludzi wszystkich narodowości — zarówno tych, którzy od urodzenia posiadają obywatelstwo, jak i uchodźców lub imigrantów (Dzieje 10:34, 35). Ktoś może jednak zapytać: Jak to? Czyż dawno temu Bóg nie obrał sobie za lud wyłącznie Izraelitów, odrzucając pozostałe narody?

³ Przyjrzyjmy się zatem, jak Bóg postępował ze starożytnymi ludami. Przeanalizujmy też proroctwa związane z przywilejami udostępnionymi Jego sługom w dobie obecnej. Dzięki takim rozważaniom uzyskasz głębsze zrozumienie, które z pewnością ogromnie cię pokrzepi. Dowiesz się również, jak po wielkim ucisku Bóg może się posłużyć pewnymi osobami „ze wszystkich narodów i plemion, i ludów, i języków” (Objawienie 7:9, 14-17).

‛Wszystkie narody zjednają sobie błogosławieństwo’

4. Skąd się wzięły podziały na tle narodowościowym i jakie kroki przedsięwziął Bóg?

⁴ Tuż po potopie całą ludzkość stanowiła najbliższa rodzina Noego. Wszyscy jej członkowie oddawali cześć prawdziwemu Bogu. Ale jedność ta szybko zanikła. Wbrew woli Boga niektórzy wkrótce zaczęli budować wieżę. W konsekwencji doszło do podziału rodziny ludzkiej na grupy językowe, a następnie na ludy i narody rozproszone po całej ziemi (Rodzaju [1 Mojżeszowa] 11:1-9). Prawdziwe wielbienie utrzymało się jednak wśród przodków Abrahama. Bóg błogosławił wiernemu Abrahamowi i obiecał, że jego potomstwo rozrośnie się w wielki naród (Rodzaju 12:1-3). Ludem tym był starożytny Izrael.

5. Dlaczego postępowanie Boga z Abrahamem może nam wszystkim dodać otuchy?

⁵ Jehowa nie zapominał wszakże o pozostałych narodach, powziął bowiem zamierzenie dotyczące całego rodu ludzkiego. Wymownie świadczy o tym obietnica, którą Bóg złożył Abrahamowi: „Za pośrednictwem twojego nasienia na pewno zjednają sobie błogosławieństwo wszystkie narody ziemi, ponieważ usłuchałeś mego głosu” (Rodzaju 22:18). Niemniej jednak przez stulecia Bóg traktował Izraelitów w szczególny sposób. Dał im Prawo, ustanowił kapłanów mających składać ofiary w Jego świątyni, a później wprowadził ich do Ziemi Obiecanej.

6. Jakie korzyści przyniosły wszystkim ludziom prawa, które Bóg nadał Izraelitom?

⁶ Prawo Boże nadane Izraelitom okazało się dobrodziejstwem dla wszystkich narodów, gdyż ujawniło grzeszny stan ludzkości i wskazało na konieczność złożenia doskonałej ofiary mogącej raz na zawsze zakryć grzechy każdego człowieka (Galatów 3:19; Hebrajczyków 7:26-28; 9:9; 10:1-12). Ale jaką można było mieć pewność, że Nasienie Abrahamowe, za pośrednictwem którego miały sobie zjednać błogosławieństwo wszystkie narody, faktycznie się pojawi i sprosta wysokim wymaganiom? Prawo dane Izraelitom i pod tym względem okazało się pomocne. Zabraniało zawierania małżeństw z Kananejczykami, znanymi z niemoralnych praktyk oraz z takich obrzędów, jak palenie dzieci żywcem (Kapłańska [3 Mojżeszowa] 18:6-24; 20:2, 3; Powtórzonego Prawa [5 Mojżeszowa] 12:29-31; 18:9-12). Bóg nakazał wytracić ten lud z jego zwyczajami. Miało to przynieść wszystkim — nie wyłączając osiadłych przybyszów — długotrwałe korzyści, gdyż służyło ochronie linii prowadzącej do Nasienia (Kapłańska 18:24-28; Powtórzonego Prawa 7:1-5; 9:5; 20:15-18).

7. Co we wczesnych dziejach Izraela świadczyło o tym, że Bóg serdecznie przyjmuje cudzoziemców?

⁷ Chociaż w czasie obowiązywania Prawa Bóg utrzymywał szczególne stosunki z narodem izraelskim, to jednak okazywał miłosierdzie również nie-Izraelitom. Uwidoczniło się to wtedy, gdy Izraelici zostali wyzwoleni z niewoli egipskiej i szli posiąść obiecaną im ziemię. „Szło z nimi także mnóstwo obcego ludu” (2 Mojżeszowa [Wyjścia] 12:38, Bw). Profesor C. F. Keil napisał, że było to „mrowie cudzoziemców (...) zbiorowisko, tłum ludzi z różnych narodów” (Kapłańska 24:10; Liczb [4 Mojżeszowa] 11:4). Najprawdopodobniej sporą część stanowili Egipcjanie, którzy uwierzyli w prawdziwego Boga.

Serdeczne przyjęcie cudzoziemców

8. Jak wśród ludu Bożego znaleźli się Gibeonici?

⁸ Kiedy Izraelici zgodnie z nakazem Jehowy oczyszczali Ziemię Obiecaną z jej nikczemnych mieszkańców, Bóg oszczędził jedną grupę cudzoziemców — Gibeonitów, żyjących na północ od Jeruzalem. Wysłali oni do Jozuego przebranych posłów z prośbą o pokój i rzeczywiście go zawarli. Kiedy podstęp wyszedł na jaw, Jozue zarządził, że odtąd będą służyć, ‛rąbiąc drzewo i nosząc wodę dla całej społeczności i na potrzeby ołtarza Jahwe’ (Jozuego 9:3-27, Biblia poznańska). Również w dobie obecnej wielu imigrantów godzi się wykonywać poślednie prace, byle tylko zostać członkami nowego społeczeństwa.

9. Pod jakim względem przykład Rachab i jej rodziny, będących cudzoziemcami w Izraelu, jest pokrzepiający?

⁹ Niewątpliwie doda ci otuchy wiadomość, iż Bóg serdecznie przyjmuje nie tylko grupy cudzoziemców, lecz także pojedyncze osoby. Dzisiaj w niektórych państwach są mile widziani jedynie przybysze mający wysoką pozycję społeczną lub wyższe wykształcenie albo pragnący zainwestować jakiś kapitał. Jehowa postępuje zupełnie inaczej, o czym świadczy zdarzenie, które miało miejsce, zanim Gibeonici poprosili o pokój. Dotyczyło ono Kananejki z całą pewnością nie należącej do elit społecznych. Biblia nazywa ją „nierządnicą Rachab”. Dzięki temu, że uwierzyła w prawdziwego Boga, ocalała razem z domownikami z zagłady Jerycha. Chociaż Rachab była cudzoziemką, Izraelici ją przyjęli. Dała przykład wiary godny naśladowania (Hebrajczyków 11:30, 31, 39, 40; Jozuego 2:1-21; 6:1-25). Co więcej, należy do grona przodków Mesjasza (Mateusza 1:5, 16).

10. Od czego zależał sposób, w jaki Izraelici traktowali cudzoziemców?

¹⁰ W Ziemi Obiecanej nie-Izraelici byli traktowani zależnie od tego, w jakim stopniu starali się podobać prawdziwemu Bogu. Z tymi, którzy nie służyli Jehowie, Izraelitom nie wolno było utrzymywać kontaktów, zwłaszcza religijnych (Jozuego 23:6, 7, 12, 13; 1 Królów 11:1-8; Przysłów [Przypowieści] 6:23-28). Jednakże wielu nieizraelskich osiedleńców przestrzegało najważniejszych przepisów. Inni stawali się obrzezanymi prozelitami, a Jehowa ich przyjmował jako pełnoprawnych członków swego zboru (Kapłańska 20:2; 24:22; Liczb 15:14-16; Dzieje 8:27).a

11, 12. (a) Jak Izraelici odnosili się do obcokrajowców, którzy wielbili Boga? (b) Dlaczego warto się zastanowić nad potrzebą ściślejszego naśladowania Jehowy?

¹¹ Bóg polecił Izraelitom, by do cudzoziemców oddających Mu cześć odnosili się podobnie jak On: „Niech ten przybysz osiadły pośród was będzie traktowany jak rodak; masz go miłować tak jak samego siebie, bo i wy byliście przybyszami w ziemi egipskiej” (Kapłańska 19:33, 34, Bp; Powtórzonego Prawa 1:16; 10:12-19). Wprawdzie nie podlegamy Prawu, ale możemy się z tego wiele nauczyć. Jakże łatwo jest się uprzedzić i wrogo nastawić do przedstawicieli innej rasy, narodowości lub kultury. Niech więc każdy z nas zada sobie pytanie: Czy staram się wyzbyć takiej niechęci i brać przykład z Jehowy?

¹² Izraelici naocznie przekonali się o tym, że Bóg serdecznie przyjmuje ludzi różnej narodowości. Król Salomon prosił Jehowę: „Cudzoziemca, który nie należy do twojego ludu izraelskiego, a przyjdzie z ziemi dalekiej ze względu na twoje imię (...) gdy tedy przyjdzie i modlić się będzie w tym przybytku, Ty racz wysłuchać w niebie, (...) aby wszystkie ludy ziemi poznały twoje imię i bały się ciebie” (1 Królewska 8:41-43, Bw; 2 Kronik 6:32, 33).

13. Dlaczego Bóg zapowiedział zmianę sposobu postępowania z Izraelem?

¹³ Jehowa jeszcze uważał Izrael za swój lud, chroniąc linię prowadzącą do Mesjasza, a już zasygnalizował doniosłe zmiany. Wcześniej, gdy Izraelici zaakceptowali warunki przymierza Prawa, obiecał im, że będą mogli dać początek „królestwu kapłanów”, „narodowi świętemu” (Wyjścia 19:5, 6). Ale ponieważ przez całe wieki Izrael był niewierny, Jehowa zapowiedział, iż zawrze nowe przymierze i na jego podstawie przebaczy uchybienia oraz grzechy członków „domu Izraela” (Jeremiasza 31:33, 34). W związku z tym nowym przymierzem musiał pojawić się Mesjasz, którego ofiara miała faktycznie oczyścić z grzechu wiele osób (Izajasza 53:5-7, 10-12).

Izraelici w niebie

14. Jaki nowy „Izrael” został przyjęty przez Jehowę i jak do tego doszło?

¹⁴ Chrześcijańskie Pisma Greckie pomagają nam zrozumieć, jak te obietnice zostały zrealizowane. Mesjaszem okazał się Jezus. Swoją śmiercią wypełnił Prawo i stworzył podstawę do całkowitego przebaczenia grzechów. Skorzystać z tego mogli nie tylko rodowici Żydzi, obrzezani na ciele, gdyż — jak napisał apostoł Paweł — w nowym przymierzu „ten jest prawdziwym Żydem, kto jest nim wewnątrz. Liczy się (...) obrzezanie serca, które wynika z ducha, a nie z litery” (Rzymian 2:28, 29, Bp; 7:6). Bóg przebaczył grzechy ludziom okazującym wiarę w Jezusową ofiarę okupu i uznał ich za ‛Żydów z ducha’, stanowiących duchowy naród nazywany „Izraelem Bożym” (Galatów 6:16).

15. Dlaczego przynależność narodowa nie miała wpływu na przyjęcie w poczet członków Izraela duchowego?

¹⁵ Na przyjęcie w poczet członków Izraela duchowego nie miała wpływu przynależność narodowa czy etniczna. Niektórzy, na przykład apostołowie Jezusa, byli rodowitymi Żydami. Inni — jak Korneliusz, oficer armii rzymskiej — byli nieobrzezanymi poganami (Dzieje 10:34, 35, 44-48). Paweł słusznie powiedział o Izraelu duchowym: „Nie ma Greka ani Żyda, obrzezania ani nieobrzezania, cudzoziemca, Scyty, niewolnika, wolnego” (Kolosan 3:11). Namaszczeni duchem Bożym stali się „rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem na szczególną własność” (1 Piotra 2:9; porównaj Wyjścia 19:5, 6).

16, 17. (a) Jaką rolę w zamierzeniu Bożym odgrywa Izrael duchowy? (b) Dlaczego na uwagę zasługują także osoby spoza Izraela Bożego?

¹⁶ Jaką przyszłość Bóg przewidział dla Izraelitów duchowych? Jezus oświadczył: „Nie bój się, mała trzódko, ponieważ Ojciec wasz uznał za słuszne dać wam królestwo” (Łukasza 12:32). Pomazańcy mają „obywatelstwo w niebiosach” i będą współdziedzicami Baranka w jego królewskim rządzie (Filipian 3:20; Jana 14:2, 3; Objawienie 5:9, 10). Biblia wyjaśnia, iż zostali ‛opatrzeni pieczęcią spomiędzy synów Izraela’ i „wykupieni spośród ludzi jako pierwociny dla Boga i Baranka”. Jest ich 144 000. Jednakże po podaniu liczby opieczętowanych Jan wspomniał o innej grupie, o „wielkiej rzeszy, której żaden człowiek nie potrafił zliczyć — ze wszystkich narodów i plemion, i ludów, i języków” (Objawienie 7:4, 9; 14:1-4).

¹⁷ Ktoś mógłby zapytać: A co z milionami ludzi nie należących do duchowego Izraela — z tymi, którzy jako członkowie wielkiej rzeszy spodziewają się przeżyć nadchodzący ucisk? Jaką rolę odgrywają w stosunku do nielicznego już ostatka Izraelitów duchowych?b

Proroctwo dotyczące cudzoziemców

18. Jak doszło do powrotu Izraelitów z niewoli babilońskiej?

¹⁸ Sięgnijmy myślą do czasów, gdy Izraelici, podlegający przymierzu Prawa, okazali się całkowicie niewierni. W tej sytuacji Bóg pozwolił Babilończykom spustoszyć ich kraj. W roku 607 p.n.e. mieszkańcy Izraela zostali uprowadzeni do niewoli na 70 lat. Po tym okresie Bóg ich stamtąd wykupił. Ostatek rodowitych Izraelitów pod kierownictwem namiestnika Zorobabela wrócił do ziemi ojczystej, a nawet otrzymał wsparcie od władców Medii i Persji, którzy pokonali Babilon. Taki rozwój wypadków przepowiedziano w Księdze Izajasza (Izajasza 1:1-9; 3:1-26; 14:1-5; 44:21-28; 47:1-4). Ezdrasz zaś szczegółowo opisał fakty historyczne związane z tym powrotem (Ezdrasza 1:1-11; 2:1, 2).

19. Jaką informację o cudzoziemcach zawiera proroctwo dotyczące powrotu Izraela?

¹⁹ Zapowiadając odkupienie i powrót ludu Bożego, Izajasz podał zaskakujące proroctwo: „Pójdą narody do twojej światłości, a królowie do blasku, który jaśnieje nad tobą” (Izajasza 59:20; 60:3, Bw). Serdecznego przyjęcia mogli się więc spodziewać nie tylko pojedynczy cudzoziemcy wspomniani w modlitwie przez Salomona. Izajasz wskazał na niezwykłą zmianę ich statusu. Razem z synami Izraela miały pełnić służbę „narody”: „Cudzoziemcy odbudują twoje mury, a ich królowie będą ci służyć, gdyż w moim gniewie cię uderzyłem, lecz w mojej łaskawości nad tobą się zlituję” (Izajasza 60:10, Bw).

20, 21. (a) Jakie wydarzenia stanowiły nowożytny odpowiednik powrotu Izraelitów z niewoli? (b) Jak do duchowego Izraela przychodzili później ‛synowie i córki’?

²⁰ Uprowadzenie Izraelitów oraz ich powrót pod wieloma względami znalazły odpowiedniki w nowożytnych dziejach Izraela duchowego. Przed pierwszą wojną światową ostatek namaszczonych chrześcijan nie we wszystkim postępował zgodnie z wolą Bożą; trzymał się jeszcze poglądów i praktyk wyniesionych z kościołów chrześcijaństwa. W gorączkowym okresie wojennym przedstawicieli ostatka Izraela duchowego niesprawiedliwie uwięziono, po części z poduszczenia kleru. Po wojnie, w roku 1919, zwolniono pomazańców i oczyszczono ich z zarzutów. Stanowiło to dowód, że lud Boży wyszedł z niewoli Babilonu Wielkiego, światowego imperium religii fałszywej. Mógł teraz zająć się budowaniem raju duchowego i w nim zamieszkać (Izajasza 35:1-7; 65:13, 14).

²¹ Wskazywał na to opis podany przez Izajasza: „Wszyscy gromadnie przychodzą do ciebie, twoi synowie przychodzą z daleka, a twoje córki niesione są na rękach. Wtedy, widząc to, rozpromienisz się radością i twoje serce bić będzie z radości, gdyż bogactwo morza przypłynie ku tobie, mienie narodów tobie przypadnie” (Izajasza 60:4, 5, Bw). W następnych dziesięcioleciach przychodzili dalsi ‛synowie i córki’ i po namaszczeniu duchem zajmowali ostatnie już miejsca w Izraelu duchowym.

22. Jak pojawili się „cudzoziemcy”, by pracować z Izraelem duchowym?

²² A co z ‛cudzoziemcami, którzy mieli odbudować mury’? Oni także pojawili się w naszych czasach. Kiedy kompletowanie grona 144 000 dobiegało końca, zaczęła napływać wielka rzesza ludzi ze wszystkich narodów, by wielbić Boga razem z Izraelem duchowym. Przyświeca im biblijna nadzieja na życie wieczne w ziemskim raju. I chociaż będą pełnić wierną służbę gdzie indziej, z radością wspierają ostatek pomazańców w głoszeniu dobrej nowiny o Królestwie (Mateusza 24:14).

23. W jakiej mierze „cudzoziemcy” wspierają pomazańców?

²³ Oprócz osób mających „obywatelstwo w niebiosach” swoje oddanie dla Jehowy poświadcza dziś przeszło 4 miliony „cudzoziemców”. Wielu z nich — młodych i starych, mężczyzn i kobiet — jest pionierami, czyli pełnoczasowymi kaznodziejami. A w większości zborów, których jest już ponad 66 000, tacy cudzoziemcy pełnią odpowiedzialne funkcje jako nadzorcy i słudzy pomocniczy. Ostatek raduje się z tego, widząc spełnienie słów Izajasza: „Stawią się obcy i będą paść wasze trzody, a cudzoziemcy będą dla was rolnikami i hodowcami winorośli” (Izajasza 61:5).

24. Dlaczego sposób, w jaki Bóg dawniej postępował z Izraelitami i innymi ludźmi, może być dla nas zachętą?

²⁴ Tak więc bez względu na to, w jakim mieszkasz państwie i czy jesteś jego obywatelem, czy też imigrantem lub uchodźcą, masz zachwycającą sposobność stać się cudzoziemcem w sensie duchowym i być serdecznie przyjętym przez Wszechmocnego. Dzięki temu będziesz mógł radować się przywilejami w służbie już teraz i po wieczne czasy.

[Przypisy]

Czy zauważyłeś?

◻ W jaki sposób Bóg wzbudził nadzieję na serdeczne przyjęcie ludzi ze wszystkich narodów?

◻ Skąd wiadomo, że do Boga mogli się zbliżać nie tylko członkowie Jego wybranego ludu — Izraela?

◻ Jak Bóg przepowiedział przyłączenie się cudzoziemców do Izraela?

◻ Co było nowożytnym odpowiednikiem powrotu Izraelitów z niewoli babilońskiej i jak pojawili się „cudzoziemcy”?

[Ilustracja na stronie 9]

Król Salomon modlił się za cudzoziemców, którzy przyjdą, by wielbić Jehowę

„Dani” na mocy postanowienia Jehowy

„Stawią się obcy i będą paść wasze trzody” (IZAJASZA 61:5).

1. Dlaczego słowo „dawca” może nam przywodzić na myśl Jehowę?

JAKŻE szczodrym dawcą jest Bóg! Apostoł Paweł powiedział: „Sam [Jehowa] daje wszystkim życie i tchnienie, i wszystko” (Dzieje 17:25, Bw). Każdemu z nas przyniesie pożytek zastanowienie się nad licznymi ‛dobrami i darami doskonałymi’, które otrzymujemy od Boga (Jakuba 1:5, 17, BT; Psalm 29:11; Mateusza 7:7; 10:19; 13:12; 21:43).

2, 3. (a) Jak powinniśmy reagować na dary od Boga? (b) W jakim sensie lewici zostali „dani”?

² Całkiem słusznie psalmista rozmyślał nad sposobem odwdzięczenia się Jehowie (Psalm 116:12). Nasz Stwórca w gruncie rzeczy nie potrzebuje niczego, co ludzie posiadają lub mogą ofiarować (Psalm 50:10, 12). Jehowa zapewnia jednak, że odczuwa radość, gdy ktoś w dowód wdzięczności poświęca się bez reszty prawdziwemu wielbieniu (por. Hebrajczyków 10:5-7). Każdy człowiek powinien oddać swoje życie do dyspozycji Stwórcy. Wówczas może od Niego otrzymać dalsze zaszczytne zadania, o czym świadczy przykład potomków Lewiego. Chociaż wszyscy Izraelici byli oddani Bogu, wybrał On z plemienia Lewiego rodzinę Aarona, by jej członkowie jako kapłani składali ofiary w przybytku i w świątyni. A co z pozostałymi Lewitami?

³ Jehowa nakazał Mojżeszowi: „Przywiedź plemię Lewiego (...). Będą się troszczyć o wszystkie sprzęty namiotu spotkania (...). I dasz Lewitów Aaronowi i jego synom. Są oni dani [po hebrajsku netu·nimʹ], jemu dani z synów Izraela” (Liczb [4 Mojżeszowa] 3:6, 8, 9, 41). Lewici zostali „dani” Aaronowi w celu spełniania zadań związanych ze służbą w przybytku, toteż Bóg oświadczył: „Są oni dani, mnie dani spośród synów Izraela” (Liczb 8:16, 19; 18:6). Niektórzy lewici wykonywali proste prace, inni otrzymali wspaniałe przywileje, takie jak nauczanie prawa Bożego (Liczb 1:50, 51; 1 Kronik 6:33, BT; 23:3, 4, 24-32; 2 Kronik 35:3-5). Omówmy teraz jeszcze jedną grupę ludzi, którzy zostali „dani”, oraz ich współczesny odpowiednik.

Powrót Izraelitów z Babilonu

4, 5. (a) Jacy Izraelici wrócili z niewoli babilońskiej? (b) Kto stanowi nowożytny odpowiednik powracających z niewoli Izraelitów?

⁴ Ezdrasz i Nehemiasz opisują, jak ostatek Izraelitów pod przewodnictwem namiestnika Zorobabela wrócił z Babilonu do ziemi ojczystej, by tam wznowić czyste wielbienie. Obaj podają, że powróciło 42 360 osób, a wśród nich tysiące „mężów ludu izraelskiego”. W sprawozdaniach wymieniono następnie kapłanów oraz około 350 lewitów, w tym śpiewaków lewickich i odźwiernych. Wspominają także o tysiącach osób, które zapewne były Izraelitami, może nawet kapłanami, lecz nie potrafiły udokumentować swego pochodzenia (Ezdrasza 1:1, 2; 2:2-42, 59-64, Bw; Nehemiasza 7:7-45, 61-66).

⁵ Ostatek izraelskich zesłańców, powracający do Jeruzalem i do Judy, okazał bezgraniczne oddanie dla Boga oraz ogromne przywiązanie do prawdziwego wielbienia. Jak już nadmieniono, trafnie wyobraża on nowożytny ostatek duchowego Izraela, który w roku 1919 wyszedł z niewoli Babilonu Wielkiego.

6. Jak Bóg posługuje się w naszych czasach Izraelem duchowym?

⁶ Po odzyskaniu wolności w roku 1919 ostatek namaszczonych braci Chrystusa gorliwie zaangażował się w czyste wielbienie. Z pomocą Jehowy zgromadził resztę członków „Izraela Bożego”, liczącego 144 000 osób (Galatów 6:16; Objawienie 7:3, 4). Jako całość tworzy klasę „niewolnika wiernego i rozumnego”, która w obfitości przygotowuje życiodajny pokarm duchowy i usilnie stara się go rozprowadzać po całej ziemi (Mateusza 24:45-47).

7. Kto razem z pomazańcami oddaje cześć Bogu?

⁷ Jak wyjaśniono w poprzednim artykule, obecnie do ludu Jehowy należą też miliony „drugich owiec”, które cieszą się otrzymaną od Boga nadzieją na przeżycie nadciągającego wielkiego ucisku. Chcą one po wieczne czasy służyć Jehowie na ziemi, gdzie nie będą łaknąć ani pragnąć i gdzie już nigdy nie popłyną łzy smutku (Jana 10:16; Objawienie 7:9-17; 21:3-5). Czy wśród powracających z Babilonu można wskazać jakiś pierwowzór takich osób? Owszem!

Nie-Izraelici też wrócili

8. Kto towarzyszył Izraelitom powracającym z Babilonu?

⁸ Kiedy rozległo się wezwanie, by ludzie miłujący Jehowę powrócili z Babilonu do Ziemi Obiecanej, pozytywnie zareagowały również tysiące nie-Izraelitów. Ezdrasz i Nehemiasz wymieniają 392 „Netynejczyków” (dosłownie: „Netinim”, czyli „Dani”) i „synów sług Salomona”, a także ponad 7500 „niewolników i niewolnic” oraz „śpiewaków i śpiewaczek” nie pochodzących z plemienia Lewiego (Ezdrasza 2:43-58, 65; Nehemiasza 7:46-60, 67, Bw). Co skłoniło tylu nie-Izraelitów do powrotu?

9. Jaką rolę odegrał w omawianym okresie duch Boży?

⁹ Księga Ezdrasza 1:5 wspomina o „każdym, którego ducha pobudził prawdziwy Bóg, aby poszedł i odbudował dom Jehowy”. Tak, to Jehowa oddziaływał na tych repatriantów. Wpłynął na ich ducha, czyli na ich dominujące nastawienie. Chociaż przebywa w niebie, potrafił tego dokonać za pomocą ducha świętego — swej czynnej mocy. Wszystkich więc, którzy zostali pobudzeni do ‛pójścia i odbudowania domu Jehowy’, wspierał ‛duch Boży’ (Zachariasza 4:1, 6; Aggeusza 1:14).

Nowożytny odpowiednik

10, 11. Kogo wyobrażają nie-Izraelici, którzy powrócili z Babilonu?

¹⁰ Kto jest odpowiednikiem tych powracających nie-Izraelitów? Wielu chrześcijan może odpowie: Netynejczycy są pierwowzorem nowożytnych „drugich owiec”. Owszem, ale nie tylko oni; nowożytnych chrześcijan nie należących do Izraela duchowego wyobrażają wszyscy nieżydowscy przesiedleńcy, którzy powrócili.

¹¹ W książce You May Survive Armageddon Into God’s New World (Możesz przeżyć Armagedon i wejść do Bożego nowego świata)a podkreślono: „Wśród osób, które opuściły Babilon z namiestnikiem Zorobabelem był nie tylko ostatek złożony z 42 360 Izraelitów (...) Wróciły z nimi tysiące nie-Izraelitów (...) Oprócz Netynejczyków byli tam inni nie-Izraelici: niewolnicy, zawodowi śpiewacy i śpiewaczki oraz potomkowie sług króla Salomona”. Następnie wyjaśniono: „Netynejczycy, niewolnicy, śpiewacy i synowie sług Salomona, którzy wszyscy byli nie-Izraelitami, opuścili jednak kraj niewoli i wrócili z izraelskim ostatkiem (...) Czy wobec tego słuszny jest pogląd, że w dobie obecnej przedstawiciele różnych narodowości nie będący Izraelitami duchowymi mieli się przyłączyć do ostatka Izraela duchowego i razem z nim popierać wielbienie Jehowy Boga? Tak”. Osoby takie stają się „nowożytnym odpowiednikiem Netynejczyków, śpiewaków i synów sług Salomona”.

12. W jaki szczególny sposób Bóg posłużył się swym duchem dla dobra małej trzódki i skąd wiadomo, że mogą z niego korzystać wszyscy Jego słudzy?

¹² Podobnie jak w starożytnym pierwowzorze, osoby spodziewające się żyć wiecznie na ziemi też mogą korzystać z ducha Jehowy. To prawda, że nie zostają ponownie narodzeni. Takiego zrodzenia na duchowych synów Bożych oraz namaszczenia duchem świętym doświadczają wyłącznie osoby należące do grona 144 000 (Jana 3:3, 5; Rzymian 8:16; Efezjan 1:13, 14). To namaszczenie jest rzecz jasna niezwykłym aspektem działania ducha Bożego dla dobra małej trzódki. Ale jego pomoc jest też potrzebna do spełniania woli Jehowy. Dlatego Jezus zapewnił, że ‛Ojciec z nieba daje ducha świętego tym, którzy Go proszą’ (Łukasza 11:13). Tak więc bez względu na to, czy należymy do pomazańców, czy do drugich owiec, możemy spełniać wolę Jehowy, obficie korzystając z pomocy Jego ducha.

13. Jak duch oddziałuje na wszystkich czcicieli Boga?

¹³ Ten sam duch Boży, który wzbudził w Izraelitach i nie-Izraelitach pragnienie powrotu do Jeruzalem, dodaje sił i udziela pomocy wszystkim lojalnym sługom Jehowy w dobie obecnej. Niezależnie od tego, jaką nadzieję wszczepił nam Bóg, mamy obowiązek głosić dobrą nowinę, a dzięki duchowi świętemu potrafimy podołać temu zadaniu. Wszyscy też musimy pielęgnować owoce ducha, i to w pełnej mierze (Galatów 5:22-26).

Dani do szczególnej służby

14, 15. (a) Jakie dwie grupy powracających nie-Izraelitów wyszczególniono? (b) Kim byli Netynejczycy i czym się zajmowali?

¹⁴ Wśród tysięcy nie-Izraelitów, których duch pobudził do powrotu, Słowo Boże wyszczególnia dwie małe grupy: Netynejczyków i synów sług Salomona. Kim oni byli? Czym się zajmowali? I jakie znaczenie może to mieć obecnie?

¹⁵ Mimo nieizraelskiego pochodzenia Netynejczycy mieli przywilej usługiwać wraz z lewitami. Przypomnijmy sobie Kananejczyków z Gibeonu ‛rąbiących drzewo i noszących wodę dla całej społeczności i na potrzeby ołtarza Jahwe’ (Jozuego 9:27, Bp). Wśród Netynejczyków, którzy powrócili z Babilonu, znaleźli się zapewne ich potomkowie, jak również potomkowie Netynejczyków dobranych w czasach Dawida i kiedy indziej (Ezdrasza 8:20). Jakie zadanie mieli spełniać? Lewitów dano do pomocy kapłanom, później zaś dano Netynejczyków do pomocy lewitom. Nawet dla obrzezanych cudzoziemców był to zaszczyt.

16. Jak z czasem zmieniła się rola Netynejczyków?

¹⁶ W grupie powracającej z Babilonu było niewielu lewitów w porównaniu z kapłanami lub Netynejczykami i „synami sług Salomona” (Ezdrasza 8:15-20). Doktor James Hastings zaznacza: „Po jakimś czasie [Netynejczycy] stanowili już na tyle ukształtowaną, poświęconą klasę, że udostępniono im przywileje” (Dictionary of the Bible). A czasopismo biblistyczne Vetus Testamentum wyjaśnia: „Zaszła pewna zmiana. Po Powrocie z Niewoli nie byli oni [cudzoziemcy] uważani za niewolników Świątyni, lecz za jej sług; cieszyli się podobnym statusem, jak członkowie innych grup sprawujących tam określone funkcje” (zobacz tekst w ramce pod tytułem „Zmiana statusu”).

17. Dlaczego Netynejczycy otrzymali dodatkowe zadania i jak na to wskazuje Biblia?

¹⁷ Oczywiście Netynejczycy nie stali się równi kapłanom ani lewitom, których wybrał sam Jehowa i których nie mieli zastąpić nie-Izraelici. Z Biblii jednak wynika, że ze względu na brak odpowiedniej liczby lewitów Netynejczykom powierzono dodatkowe zadania w służbie Bożej. Zamieszkali nie opodal świątyni. Za czasów Nehemiasza razem z kapłanami pracowali w jej pobliżu przy odbudowie murów (Nehemiasza 3:22-26, Biblia gdańska). A król Persji zarządził, że z racji pełnienia służby świątynnej należy ich, podobnie jak lewitów, zwolnić od wszelkich podatków (Ezdrasza 7:24). Wszystko to pokazuje, jak ścisły związek ze sprawami duchowymi mieli owi „dani” (lewici oraz Netynejczycy) i jak w miarę potrzeb poszerzał się zakres służby Netynejczyków, mimo że nigdy nie uważano ich za lewitów. Kiedy później Ezdrasz organizował powrót grupy zesłańców, początkowo nie stawił się ani jeden lewita. Ale w wyniku usilnych starań Ezdrasza postanowiło powrócić 38 lewitów i 220 Netynejczyków, aby być ‛sługami dla domu naszego Boga’ (Ezdrasza 8:15-20, Bw).

18. Jakie funkcje zapewne pełnili synowie sług Salomona?

¹⁸ Na temat drugiej z wyszczególnionych grup nie-Izraelitów, to znaczy synów sług Salomona, Biblia mówi bardzo niewiele. Byli wśród nich „synowie Sofereta”. Ezdrasz dodał do tego imienia przedimek określony, tak iż powstało słowo Has·so·feʹret, które prawdopodobnie znaczy „pisarz” (Ezdrasza 2:55; Nehemiasza 7:57). Mogli więc stanowić zespół pisarzy lub kopistów zajmujących się sprawami administracyjno-świątynnymi. Mimo obcego pochodzenia synowie sług Salomona potwierdzili swe oddanie dla Jehowy, gdyż opuścili Babilon i udali się do Jeruzalem, by wziąć udział w przywracaniu Jego wielbienia.

Dawanie siebie dzisiaj

19. Jakie stosunki panują dziś między pomazańcami a drugimi owcami?

¹⁹ W naszych czasach Bóg w zadziwiający sposób posługuje się namaszczonym ostatkiem, który krzewi prawdziwe wielbienie i rozgłasza dobrą nowinę (Marka 13:10). Jakąż radością napełniał pomazańców widok dziesiątków tysięcy, setek tysięcy, a teraz już milionów drugich owiec pragnących wraz z nimi oddawać cześć Jehowie! I jakże zgodnie współpracują te dwie grupy chrześcijan! (Jana 10:16).

20. Kogo, zgodnie z nowym zrozumieniem, zdają się wyobrażać Netynejczycy i synowie sług Salomona? (Przysłów 4:18).

²⁰ Wszyscy nie-Izraelici, którzy powrócili z niewoli babilońskiej, są pierwowzorem drugich owiec pełniących dziś służbę razem z ostatkiem Izraela duchowego. Na co zatem wskazuje okoliczność, że Biblia wyodrębnia Netynejczyków i synów sług Salomona? Otrzymali oni przywileje niedostępne dla innych nieżydowskich repatriantów. Mogło to stanowić zapowiedź faktu, iż w naszych czasach niektórym z dojrzałych i ofiarnych członków wielkiej rzeszy drugich owiec Bóg powierzy dalsze zaszczytne zadania i obowiązki.

21. Jakie dodatkowe obowiązki i zaszczytne zadania otrzymali niektórzy bracia mający nadzieję ziemską?

²¹ Netynejczykom udostępniono z czasem przywileje bezpośrednio związane ze sprawami duchowymi, a synom sług Salomona najwidoczniej przydzielono funkcje administracyjne. Podobnie dzisiaj za sprawą Jehowy o potrzeby Jego ludu troszczą się „dary w ludziach” (Efezjan 4:8, 11, 12). Należą do nich setki dojrzałych, doświadczonych braci, którzy uczestniczą w ‛pasieniu trzód’, usługując jako nadzorcy obwodów i okręgów oraz jako członkowie 98 komitetów oddziału Towarzystwa Strażnica (Izajasza 61:5). W biurze głównym Towarzystwa pod nadzorem „wiernego zarządcy” i jego Ciała Kierowniczego zdolni mężczyźni uczą się pomagać w przygotowywaniu duchowego pokarmu (Łukasza 12:42). Inni ochotnicy z grona wieloletnich sług Jehowy szkolą się w zarządzaniu domami Betel i drukarniami, jak również w sprawowaniu nadzoru nad programami budowy i rozbudowy biur oddziału oraz sal służących chrześcijańskiemu wielbieniu. Wszyscy oni znakomicie wywiązują się ze swej roli bliskich pomocników namaszczonego ostatka, wchodzącego w skład królewskiego kapłaństwa (por. 1 Koryntian 4:17; 14:40; 1 Piotra 2:9).

22. Dlaczego niektórym chrześcijanom z grona drugich owiec całkiem słusznie powierzono bardzo odpowiedzialne zadania i jak powinniśmy na to reagować?

²² W starożytności kapłani i lewici nieprzerwanie pełnili służbę wśród Żydów (Jana 1:19). Jednakże dzisiejszy ostatek duchowego Izraela musi stawać się coraz mniejszy (porównaj z Jana 3:30). W końcu, po zagładzie Babilonu Wielkiego, całe grono 144 000 ‛opatrzonych pieczęcią’ znajdzie się w niebie, gdzie odbędą się ich zaślubiny z Barankiem (Objawienie 7:1-3; 19:1-8). Natomiast wielka rzesza musi wzrastać. Okoliczność, iż niektórym z jej członków, przyrównanym do Netynejczyków i synów sług Salomona, powierza się teraz odpowiedzialne zadania pod nadzorem namaszczonego ostatka, nie wbija ich w zarozumialstwo czy pychę (Rzymian 12:3). Możemy więc być pewni, że gdy lud Boży ‛wyjdzie z wielkiego ucisku’, nie zabraknie doświadczonych mężczyzn — „książąt” — przygotowanych do przewodzenia wielkiej rzeszy (Objawienie 7:14; Izajasza 32:1; por. Dzieje 6:2-7).

23. Dlaczego w związku ze służbą dla Boga każdy z nas musi pielęgnować ducha ofiarności?

²³ Wszyscy, którzy wrócili z Babilonu, byli gotowi ciężko pracować i poświadczać, iż oddawanie czci Jehowie zajmuje najważniejsze miejsce w ich umysłach i sercach. Tak samo dzieje się obecnie. ‛Doprawdy, stawili się obcy i pasą trzody’ razem z namaszczonym ostatkiem (Izajasza 61:5). Bez względu więc na to, jaką nadzieję wszczepił w nas Bóg i jakie przywileje zostaną jeszcze powierzone starszym, zanim nadejdzie wielki dzień usprawiedliwienia Jehowy w Armagedonie, starajmy się pielęgnować niesamolubne, zdrowe nastawienie nacechowane ofiarnością. Chociaż nigdy nie zdołamy się odwdzięczyć Jehowie za wszystkie Jego wspaniałe dobrodziejstwa, przykładajmy się z całej duszy do każdego zadania, jakie wykonujemy w Jego organizacji (Psalm 116:12-14; Kolosan 3:23). A skoro drugie owce tak ściśle współpracują z pomazańcami, którzy będą „królować nad ziemią”, niech każdy z nas odda się bez reszty prawdziwemu wielbieniu (Objawienie 5:9, 10).

[Przypis]

Warto zapamiętać

◻ W jaki sposób lewici zostali „dani” w starożytnym Izraelu?

◻ Jacy nie-Izraelici powrócili z niewoli i kogo wyobrażają?

◻ Jaka zmiana najwidoczniej nastąpiła w statusie Netynejczyków?

◻ Jaki dostrzeżono nowożytny odpowiednik Netynejczyków i synów sług Salomona?

◻ Jaką pewność pozwala żywić widoczna współpraca pomazańców z drugimi owcami?

[Ramka na stronie 14]

ZMIANA STATUSU

Wiele słowników i encyklopedii biblijnych wypowiada się na temat zmian, jakie zaszły w statusie pewnych nie-Izraelitów po powrocie z niewoli. Na przykład w jednej z takich encyklopedii zamieszczono pod nagłówkiem „Zmiana rangi” następującą informację: „Jak już wspomniano, ich pozycja społeczna była w tym czasie z konieczności wyższa. [Netynejczycy] (...) nie byli już niewolnikami w ścisłym znaczeniu tego słowa” (Encyclopædia Biblica, wydawcy: T. K. Cheyne i J. S. Black, tom III, strona 3399). John Kitto, autor dzieła The Cyclopædia of Biblical Literature (Encyklopedia literatury biblijnej), napisał: „Nie można było oczekiwać, że wielu z nich [Netynejczyków] powróci do niskiego statusu w Palestynie (...) Spontaniczna ofiarność tych osób sprawiła, iż pozycja Netynejczyków znacznie wzrosła” (tom II, strona 417). A w jeszcze innej encyklopedii podano: „Z uwagi na takie skojarzenia oraz pochodzenie tych sług z okresu salomonowego nasuwa się wniosek, iż w drugiej świątyni powierzono sługom Salomona ważne zadania” (The International Standard Bible Encyclopedia, wydawca: G. W. Bromiley, tom IV, strona 570).

[Ilustracja na stronie 15]

Kiedy Izraelici powrócili, by odbudować Jeruzalem, towarzyszyły im tysiące nie-Żydów

[Prawa własności]

Pictorial Archive (Near Eastern History) Est.

[Ilustracja na stronie 17]

Komitet Oddziału w Korei. Podobnie jak starożytni Netynejczycy, mężczyźni należący do drugich owiec wykonują bardzo odpowiedzialne zadania związane z prawdziwym wielbieniem

Ogłoszenie

Pomoc dla komitetów Ciała Kierowniczego

Członkowie Ciała Kierowniczego Świadków Jehowy, liczącego obecnie 12 osób, od lat wiernie wywiązują się ze swych zadań. Zawsze z wdzięcznością przyjmują wsparcie ze strony lojalnych członków rozrastającej się „wielkiej rzeszy” (Objawienie 7:9, 15). Ze względu na ogromny wzrost, widoczny na całym świecie, wydaje się dziś rzeczą słuszną udzielenie Ciału Kierowniczemu dodatkowego wsparcia. Postanowiono zaprosić pewną liczbę pomocników, przeważnie spośród drugich owiec, do uczestniczenia w naradach poszczególnych komitetów Ciała Kierowniczego, a mianowicie Komitetu Personalnego, Wydawniczego, Służby, Nauczania i Redakcyjnego. Oznacza to, że liczba uczestników spotkań każdego z tych komitetów wzrośnie do siedmiu lub ośmiu osób. Pod przewodnictwem członków Ciała Kierowniczego zaproszeni pomocnicy będą brać udział w dyskusjach i wykonywać różne zadania powierzane im przez dany komitet. Postanowienie to wchodzi w życie z dniem 1 maja 1992 roku.

Od szeregu lat liczebność ostatka Świadków namaszczonych duchem świętym maleje, a jednocześnie wielka rzesza rozrasta się w sposób przechodzący najśmielsze oczekiwania (Izajasza 60:22). Jakże wdzięczni jesteśmy Jehowie za ten cudowny rozwój! W roku 1931, kiedy z radością przyjmowano nową nazwę — Świadkowie Jehowy — najwyższa liczba głosicieli Królestwa wynosiła 39 372, przy czym większość uważała siebie za namaszczonych braci Chrystusa (Izajasza 43:10-12; Hebrajczyków 2:11). Po upływie sześćdziesięciu lat, w roku 1991, najwyższa liczba głosicieli na całym świecie wyniosła 4 278 820, ale tylko 8850 podawało się za członków ostatka pomazańców. Zgodnie z tym, czego można było oczekiwać na podstawie Pisma Świętego, „wielka rzesza” jest dziś znacznie liczniejsza niż „mała trzódka” — i to ponad 480 razy! (Łukasza 12:32; Objawienie 7:4-9). Ostatek z całą pewnością potrzebuje pomocy w dbaniu o coraz liczniejsze dobra Królestwa i dlatego z wdzięcznością korzysta ze współpracy i wsparcia wielkiej rzeszy.

W niniejszym numerze Strażnicy wyjaśniono, że u boku nowożytnych Izraelitów duchowych usługuje grupa ludzi, których można przyrównać do Netynejczyków oraz synów sług Salomona. Owi nie-Izraelici wrócili z niewoli babilońskiej wraz z żydowskim ostatkiem i byli nawet liczniejsi niż powracający lewici (Ezdrasza 2:40-58; 8:15-20). W dobie dzisiejszej „danymi” spośród drugich owiec są dojrzali chrześcijanie, którzy nabyli niemałego doświadczenia, sprawując nadzór w biurach oddziału, okręgach i obwodach, a także w przeszło 66 000 zborów na całej ziemi.

W ostatnim okresie we wszystkich częściach świata przeprowadzono zajęcia w ramach Kursu Służby Królestwa, by udzielić wskazówek nadzorcom i wspierającym ich sługom pomocniczym. W samych Stanach Zjednoczonych ze szkolenia tego skorzystało 59 420 nadzorców. Duchowi „starsi” zostali w ten sposób wyposażeni do jeszcze skuteczniejszego wywiązywania się z powierzonych im obowiązków (1 Piotra 5:1-3; por. Efezjan 4:8, 11).

Niektórzy „dani” przez Jehowę usługują od lat w bruklińskim biurze głównym. Są wśród nich dojrzali nadzorcy należący do wielkiej rzeszy, którzy odznaczają się szczególnie bogatym doświadczeniem i cennymi umiejętnościami. Ciało Kierownicze wybrało pewną liczbę takich nadzorców, by służyli pomocą na spotkaniach jego komitetów. Niekoniecznie są to mężczyźni mający za sobą najwięcej lat służby. Powołano dojrzałych, doświadczonych mężczyzn posiadających kwalifikacje, dzięki którym są w stanie udzielać pomocy w określonych dziedzinach. Zaproszenie do współpracy z tym czy innym komitetem nie oznacza nadania im jakiegoś specjalnego statusu. Jezus powiedział o swych uczniach, że ‛wszyscy są braćmi’ (Mateusza 23:8). Mężczyznom tym zostanie jednak powierzonych wiele spraw i w związku z tym od każdego z nich „wiele będzie się żądać” (Łukasza 12:48, Bw).

Ogromnie się cieszymy, że organizacja Jehowy idzie naprzód. W minionym dziesięcioleciu nastąpił prawie 100-procentowy wzrost liczby pracujących na symbolicznym polu, zgodnie z proroctwem o Większym Dawidzie, Jezusie Chrystusie: „Rozwojowi jego panowania i pokojowi nie będzie końca” (Izajasza 9:7, King James Version [9:6, Bw]). Podobnie jak niegdyś Netynejczycy pracowali razem z kapłanami przy odbudowie murów Jeruzalem, tak samo obecnie spełnia się proroctwo dotyczące organizacji Jehowy: „Cudzoziemcy odbudują twoje mury” (Izajasza 60:10, Bw; Nehemiasza 3:22, 26, Biblia gdańska). Nowożytnym Netynejczykom należy się pochwała za gorliwe krzewienie prawdziwego wielbienia oraz pomaganie „kapłanom Jehowy” we wszelkich zadaniach i dziedzinach służby, jakie mogą im zostać powierzone w ogólnoświatowej organizacji Jehowy (Izajasza 61:5, 6).