tzn. wyjawiała pod natchnieniem zamierzenie Boże (Łk 2:36-38).

Prorokowanie było jednym z cudownych darów ducha udzielonych nowo powstałemu zborowi chrześcijańskiemu. Niektóre chrześcijanki (np. cztery córki Filipa, będące dziewicami) prorokowały pod wpływem świętego ducha Bożego (Dz 21:9; 1Ko 12:4, 10). W ten sposób spełniło się proroctwo z Joela 2:28, 29: „Wasi synowie oraz wasze córki na pewno będą prorokować” (Dz 2:14-18). Niemniej kobieta mająca taki dar dalej podlegała zwierzchnictwu swego męża lub mężczyzn należących do zboru chrześcijańskiego. Na dowód tego podporządkowania miała podczas prorokowania nakrywać głowę (1Ko 11:3-6); ponadto nie mogła nauczać w zborze (1Ko 14:31-35; 1Tm 2:11-15).

W Tiatyrze pojawiła się w zborze pewna kobieta o usposobieniu Jezebel. Utrzymywała, jakoby miała zdolności prorocze, lecz wzorowała się na starożytnych fałszywych prorokiniach i została potępiona w orędziu, które Chrystus Jezus przekazał Janowi, co zanotowano w Objawieniu 2:20-23. Nie tylko bezprawnie nauczała, ale też nakłaniała członków zboru do niegodziwych praktyk.

(hebr. dòchan).

Na ogół uważa się, że hebrajskie słowo dòchan oznacza proso zwyczajne (Panicum miliaceum), choć może też obejmować inne pokrewne czy podobne do niego trawy, np. sorgo. Proso zwyczajne ma charakterystyczne szerokie liście i rozpierzchłą wiechę z licznymi ziarnami. Łodygą tej rośliny karmi się zwierzęta hodowlane, a z drobnych ziaren, często łączonych z innymi zbożami, do dzisiaj wypieka się na Bliskim Wschodzie chleb (Eze 4:9). Użyte w Izajasza 28:25 hebrajskie słowo soráh również może odnosić się do prosa.

Ulica w Damaszku w Syrii (Dz 9:10, 11; ILUSTRACJA, t. 2, s. 748). W okresie rzymskim była to jedna z głównych arterii miasta; miała ok. 1,5 km długości i ok. 30 m szerokości. Wzdłuż ulicy biegły kolumnady dzielące ją na trzy części: środkowa służyła pieszym, a dwie zewnętrzne były przeznaczone dla jeźdźców i pojazdów zmierzających w przeciwnych kierunkach. Dzisiaj owa ulica w Damaszku, ciągnąca się na zach. od Bramy Wschodniej, wciąż nosi arabski odpowiednik wcześniejszej nazwy (Darb al-Mustakim), choć nie jest już zupełnie prosta. W starożytności w domu niejakiego Judasa, znajdującym się właśnie przy tej ulicy, zatrzymał się na pewien czas Saul z Tarsu po tym, jak ujrzał wyniesionego do chwały Jezusa Chrystusa. Jezus polecił w wizji uczniowi o imieniu Ananiasz udać się do tego domu „na ulicy zwanej Prostą” i przywrócić Saulowi wzrok (Dz 9:3-12, 17-19).

Jednostka administracyjna państwa, podległa władzy rządu centralnego (Est 1:16; 2:3, 18). Pisma Hebrajskie wspominają o prowincjach w Izraelu, Babilonie i Medo-Persji (1Kl 20:14-19; Est 1:1-3; Dn 3:1, 3, 30). Słowo hebrajskie i aramejskie tłumaczone na „prowincja” (medináh) pochodzi od rdzenia din, czyli „sądzić”.

Prorok Daniel został ustanowiony władcą nad całą prowincją babilońską — mogło chodzić o najważniejszą część imperium, obejmującą miasto Babilon (Dn 2:48). Jego trzej towarzysze, Szadrach, Meszach i Abed-Nego, również otrzymali funkcje administracyjne w tej prowincji (Dn 2:49; 3:12). Inną prowincją mocarstwa babilońskiego był chyba Elam (Dn 8:2). Ponieważ żydowscy repatrianci wcześniej przebywali w prowincji babilońskiej, nazwano ich „synami z tej prowincji” (Ezd 2:1; Neh 7:6). Określenie to może jednak nawiązywać też do tego, że byli mieszkańcami medo-perskiej prowincji Judy (Neh 1:3).

Mocarstwo medo-perskie — przynajmniej za panowania Aswerusa (Kserksesa I) — składało się ze 127 prowincji: od Indii po Etiopię. Żydzi byli rozproszeni po całym tym rozległym obszarze (Est 1:1; 3:8; 4:3; 8:17; 9:2, 30). Jedną ze 127 prowincji była Juda, która miała namiestnika i podporządkowanych mu naczelników (Neh 1:3; 11:3). Najwyraźniej jednak była elementem jeszcze większej jednostki polityczno-administracyjnej, na której czele stał wyższy urzędnik państwowy. Przypuszczalnie kierował on do króla wszelkie poważne skargi dotyczące podległego mu terytorium, po czym czekał na upoważnienie do działania. Również niżsi rangą urzędnicy mogli prosić o zbadanie jakiejś sprawy związanej z daną prowincją (Ezd 4:8-23; 5:3-17). Za zgodą króla prowincje mogły otrzymać pieniądze ze skarbca królewskiego. Rozkazy władcy przekazywano do rozmaitych części imperium poprzez kurierów (Ezd 6:6-12; Est 1:22; 3:12-15; 8:10-14). Dzięki temu wszyscy mieszkańcy prowincji byli zaznajomieni z prawami i rozporządzeniami władzy centralnej (por. Est 4:11).

Podział starożytnych państw na prowincje często oznaczał dodatkowe brzemiona dla poddanych, czego był świadomy mądry pisarz Księgi Kaznodziei (5:8).

Grecki termin eparcheía, tłumaczony na „prowincja”, początkowo odnosił się do sfery działania wyższego urzędnika rzymskiego. Później nazwą