• Święta
    Wnikliwe poznawanie Pism, tom 2: Mądrość-Żywopłot

    • Pięćdziesiątnicy obchodzonym w Jerozolimie w 33 r. n.e. (Dz 2:1-47).

      Święta były dla Żydów symbolem szczęścia. Przed niewolą babilońską — gdy ogół społeczeństwa zapomniał o prawdziwym duchowym znaczeniu świąt — prorocy Ozeasz i Amos łączyli nadchodzące spustoszenie Jerozolimy z ustaniem tych radosnych uroczystości lub z przemianą ich w okresy smutku (Oz 2:11; Am 8:10). Po upadku Jerozolimy Jeremiasz ubolewał: „Drogi Syjonu — w żałobie, gdyż nikt nie przybywa na święto. (...) Zapomniano o święcie i sabacie” (Lam 1:4; 2:6). A Izajasz tak zapowiadał szczęście wygnańców powracających z Babilonu w 537 r. p.n.e.: „Będziecie mieć pieśń jak tę, którą śpiewają nocą, gdy ktoś się uświęca na święto” (Iz 30:29). Niestety, wkrótce po powrocie do otrzymanej od Jehowy ziemi Izraelici ponownie skalali Jego święta, toteż za pośrednictwem proroka Malachiasza ostrzegł On kapłanów, że rzuci im na twarze gnój ich świąt (Mal 2:1-3).

      Pisarze Chrześcijańskich Pism Greckich czasami nawiązują do tych świąt w kontekście radości lub wskazując na ich symboliczne bądź prorocze znaczenie. Jednakże chrześcijanie nie muszą ich już obchodzić (Kol 2:16, 17; zob. hasła omawiające poszczególne święta).

  • Święta danina
    Wnikliwe poznawanie Pism, tom 2: Mądrość-Żywopłot

    • ŚWIĘTA DANINA

      Część Ziemi Obiecanej wymieniona w wizji Ezechiela w opisie podziału kraju.

      W wizji tej każde z 12 plemion, z wyjątkiem plemienia Lewiego (Józefa reprezentowali Efraim i Manasses, co w sumie dawało liczbę 12), otrzymało dział ziemi biegnący w poprzek kraju ze wsch. na zach. Na pd. od działu Judy (siódmego od pn.) znajdował się pas ziemi przeznaczony na ośrodek zarządzania (Eze 48:1-8). Od pn. pas ten graniczył z działem Judy, a od pd. z działem Beniamina (piątym z kolei, licząc od pd. granicy kraju; Eze 48:23-28). Owa „danina” mierzyła 25 000 łokci (13 km) szerokości z pn. na pd. i miała zostać przekazana przez lud na cele administracyjne (Eze 48:8).

      Sanktuarium Jehowy znajdowało się w obrębie owego pasa, w środku „daniny” zajmującej kwadrat o boku 25 000 łokci. Pozostała część tego pasa, składająca się z dwóch części leżących po wsch. i zach. stronie „daniny”, należała do naczelnika (Eze 48:20-22; zob. NACZELNIK). Tę kwadratową „daninę” podzielono następująco: wzdłuż pn. granicy biegł pas o szerokości 10 000 łokci (5,2 km) przeznaczony dla Lewitów niebędących kapłanami. Żadnej części tego przydziału nie wolno było sprzedać ani zamienić, gdyż było to „czymś świętym dla Jehowy” (Eze 48:13, 14). Na pd. od działu lewitów wydzielono kolejny pas o szerokości 10 000 łokci, „świętą daninę dla kapłanów”. W tej części usytuowane było sanktuarium Jehowy, czyli świątynia (Eze 48:9-12). Na pd. rozciągał się jeszcze jeden dział, o szerokości 5000 łokci (2,6 km). Było to „coś nieświętego, przeznaczonego dla miasta, na miejsce zamieszkania oraz na pastwisko” (Eze 48:15). Pośrodku tej części znajdowało się miasto nazwane „Jest tam Jehowa”. Miasto miało długość i szerokość 4500 łokci (2,3 km), posiadało 12 bram i z każdej strony otaczało je pastwisko o szerokości 250 łokci (130 m). Pozostała część tego pasa, czyli dwa tereny o długości 10 000 łokci i szerokości 5000 łokci, położone na wsch. i zach. od miasta, też nie były święte i miały być uprawiane przez plemiona izraelskie na potrzeby miasta (Eze 48:15-19, 30-35).

      A zatem „święta danina” mierzyła 25 000 łokci ze wsch. na zach. i 20 000 łokci z pn. na pd. Składała się z dwóch pasów o szerokości 10 000 łokci; jeden przydzielono kapłanom, a drugi lewitom. Pozostała część „daniny” stanowiła „coś nieświętego, przeznaczonego dla miasta, na miejsce zamieszkania oraz na pastwisko” (Eze 48:10, 13-15, 18, 20, 21).