znajdujący się z dala od niego odzyskał zdrowie (Mt 8:5-13). Czasami uzdrowienie następowało wtedy, gdy dotknął ręką chorej osoby (Mt 8:14, 15) lub jej rany (Łk 22:50, 51). Wielu dostąpiło uleczenia po dotknięciu Jezusa lub frędzla jego szaty (Mt 14:36; Mk 6:56; Łk 6:19; 8:43-47). I żadnej przeszkody nie stanowiło to, że ktoś chorował od wielu lat (Mt 9:20-22; Łk 13:11-13; Jn 5:5-9).

Niektórzy sprzeciwiali się Jezusowi i nie doceniali jego cudownych uzdrowień. Przywódcy religijni wręcz wpadali w szał, gdy uzdrawiał w sabat (Mt 12:9-14; Łk 14:1-6; Jn 5:10-16). W jednej z takich sytuacji Jezus uciszył ich słowami: „Obłudnicy, czyż w sabat każdy z was nie odwiązuje swego byka lub osła z przegrody i nie wyprowadza, by go napoić? Czy zatem nie należało tej niewiasty, która jest córką Abrahama i którą Szatan trzymał związaną już osiemnaście lat, uwolnić z tych więzów w dzień sabatu?” (Łk 13:10-17).

Chrystus nie uzdrawiał dzięki własnej mocy, wiedzy czy mądrości. Nie posługiwał się też hipnozą, psychoterapią ani żadną inną podobną metodą. Przeciwnie, czynił to za sprawą ducha i mocy od Jehowy (Łk 5:17; 9:43). Ale nie wszyscy odczuwali wdzięczność, która by ich pobudziła do wychwalania Boga za te uzdrowienia (Łk 17:12-18). Podobnie w naszych czasach nie wszyscy doceniają to, że dzięki ofierze okupu Chrystusa mogą dostąpić wiecznotrwałego uzdrowienia (1Pt 2:24).

Jezus udzielał Bożej mocy uzdrawiania swym bliskim współpracownikom. Kiedy wysyłał do służby 12 apostołów, a następnie 70 uczniów, uzdolnił ich do leczenia chorych (Mt 10:5, 8; Łk 10:1, 8, 9). Po Pięćdziesiątnicy 33 r. n.e. dzięki mocy otrzymanej od Boga uzdrowień dokonywali m.in. Piotr, Jan, Filip i Paweł (Dz 3:1-16; 4:14; 5:15, 16; 8:6, 7; 9:32-34; 28:8, 9). Ale po ugruntowaniu się chrystianizmu i śmierci apostołów „dary uzdrawiania” zanikły (1Ko 12:8, 9, 28, 30; 13:8, 13).

Osoba, która dokonywała uzdrowienia, musiała całkowicie ufać Jehowie oraz przyznawać — tak jak Jezus — że uzdrawia dzięki mocy Bożej (Mt 17:14-20; Jn 5:19). Natomiast chorzy nie zawsze musieli przejawiać wiarę, by odzyskać zdrowie (Jn 5:5-9, 13). Niemniej wielu z nich odznaczało się bardzo silną wiarą (Mt 8:5-13; 15:28; Mk 5:34; Łk 7:1-10; 17:19; Dz 14:8-10; zob. WIARA).

Cudowne uzdrawianie stanowiło „znak” Bożego poparcia (Dz 4:22, 29, 30). Kto nie chciał uznać tego znaku, był duchowo ślepy i głuchy (Iz 6:10; Jn 12:37-41). A ponieważ dokonywane dzięki Bogu uzdrowienia służyły za znak dla niewierzących, zazwyczaj nie korzystali z nich ci, którzy już byli namaszczonymi duchem chrześcijanami. Kiedy więc Tymoteusz odczuwał dolegliwości żołądkowe, Paweł go nie uzdrowił, lecz polecił mu pić po trosze wina (1Tm 5:23).

Uzdrawianie duchowe. Osobom okazującym skruchę Jehowa zapewnia prawdziwe uzdrowienie duchowe. Mogą one ponownie cieszyć się Jego łaską i zaznawać Jego błogosławieństw (Iz 19:22; 57:17-19; Jer 33:6). Dzięki takiemu uleczeniu umacniają się słabe ręce i chwiejące się kolana, otwierają się ślepe oczy oraz głuche uszy, kulawi odzyskują zdrowie, a niemi mowę — wszystko to w sensie duchowym (Iz 35:3-6). Ale niepoprawni odstępcy nigdy nie zostaną w ten sposób uleczeni ani nie zaznają duchowej pomyślności (2Kn 36:15-17; Iz 6:10; Jer 30:12, 13; Dz 28:24-28). Podobnie nieuleczalny był stan Egiptu oraz jego władcy, a także „króla Asyrii” (Jer 46:11; Eze 30:21; Nah 3:18, 19).

W Piśmie Świętym można znaleźć receptę na odzyskanie zdrowia duchowego (Heb 12:12, 13; Jak 5:14-16; Obj 3:18).

Hebrajski czasownik cadék (spokrewniony z rzeczownikiem cédek: „prawość”) bywa oddawany przez ‛uznać za prawego’ (Wj 23:7; Pwt 25:1). W niektórych przekładach jest tłumaczony na „usprawiedliwić”, a forma rzeczownikowa na „usprawiedliwienie”. W Chrześcijańskich Pismach Greckich, gdzie najpełniej omówiono to zagadnienie, odpowiadające mu słowa (czasownik dikaiòo oraz rzeczowniki dikaíoma i dikaíosis) w zasadzie odnoszą się do oczyszczenia z wszelkich zarzutów, uniewinnienia, ogłoszenia kogoś za niewinnego, nieposzlakowanego, prawego; wskazują też na odpowiednie do tego traktowanie danej osoby (zob. W. Bauer, Greek-English Lexicon of the New Testament, zrew. F. W. Gingrich i F. Danker, 1979, ss. 197, 198; A Greek-English Lexicon, red. H. Liddell i R. Scott, zrew. H. Jones, Oksford 1968, s. 429; Wielki słownik grecko-polski Nowego Testamentu, red. R. Popowski, Warszawa 1994, s. 139).

Na przykład apostoł Paweł powiedział, iż Bóg „okazał się prawy [forma wyrazu dikaiòo]” w swych słowach i wygrał, gdy osądzali Go krytycy (Rz 3:4). Jezus oznajmił, że „mądrość potwierdza swą prawość swoimi dziełami” i że gdy człowiek będzie zdawał sprawę w Dniu Sądu, zostanie „uznany za prawego [forma wyrazu dikaiòo]” lub potępiony na podstawie swych słów (Mt 11:19; 12:36, 37). Przy innej okazji oświadczył, iż pokorny poborca podatkowy, który ze skruchą modlił się