Biblia wielokrotnie nawiązuje do słodyczy miodu i rozkoszy, jaką sprawia on podniebieniu. Przykłady można znaleźć w Ezechiela 3:2, 3 i Objawieniu 10:9. Często wspominano o miodzie z plastra, gdyż uważano, że słodkością, smakiem i jakością góruje on nad miodem, który przez jakiś czas miał kontakt z powietrzem. Chcąc podkreślić, jak miłe i przyjemne są słowa Szulamitki, jej ukochany pasterz powiedział, że jej wargi „ociekają miodem z plastra” (PnP 4:11). Sądownicze rozstrzygnięcia Jehowy są tak słuszne i pożyteczne, iż „słodsze są niż miód i niż miód płynący z plastrów” (Ps 19:9, 10). Jego wypowiedzi są ‛milsze dla podniebienia niż miód dla ust’ (Ps 119:103).

Miód jest smaczny, ale jego nadmiar może wywoływać nudności (Prz 25:16). Do przejadania się miodem przyrównano szukanie własnej chwały (Prz 25:27).

W 5 rozdz. Przysłów słodycz plastra miodu ilustruje pokusę do niemoralności, na jaką „obca kobieta” wystawia mężczyznę, wabiąc go swym wdziękiem i gładkimi słowami. Stanowi to dobitne ostrzeżenie dla dzisiejszych chrześcijan. Mędrzec napisał: „Bo wargi obcej kobiety ociekają niczym plaster miodu, a jej podniebienie jest gładsze niż oliwa. Lecz to, co po niej pozostaje, jest gorzkie jak piołun, jest ostre jak miecz obosieczny. Jej stopy zstępują do śmierci”. Swymi czynami oraz słowami słodkimi jak miód nakłania mężczyznę do niemoralności, tak iż „nagle on podąża za nią, jak byk idący na rzeź” (Prz 5:3-5; 7:21, 22).

Miód owocowy. Hebrajskie słowo dewász może się również odnosić do mocno zagęszczonego soku z owoców — fig, daktyli itp. Często kontekst pozwala ustalić, czy chodzi o miód pszczeli, czy nie. W Kapłańskiej 2:11 zakaz ofiarowania miodu na ołtarzu najwyraźniej dotyczy nie miodu pszczelego, lecz owocowego, który łatwo fermentuje. Poświadcza to następny werset, gdzie wspomniany „miód” zaliczono do pierwocin składanych w ofierze Jehowie. Ponieważ Izraelici używali głównie miodu pszczół dzikich, a nie hodowlanych, więc „miód” składany jako pierwocina w odpowiedzi na zachęty Ezechiasza do wspierania kapłanów niewątpliwie również oznaczał miód owocowy (2Kn 31:5).

„Ziemia mlekiem i miodem płynąca”. Biblia często nazywa Palestynę „ziemią mlekiem i miodem płynącą”. Określenie to jest bardzo stosowne, gdyż w krainie tej nie brakowało ani miodu pszczelego, ani owocowego (Wj 3:8; Kpł 20:24; Pwt 11:9; Joz 5:6). Zapewne właśnie ten drugi wyszczególniono wśród produktów wymienianych za towary kupców z Tyru (Eze 27:2, 17; zob. PSZCZOŁA).

Jedno z głównych miast prowincji Licja. Leżało niedaleko pd.-zach. wybrzeża Azji Mniejszej, na wzgórzu nad rzeką Andrakos, ok. 3 km od morza. W starożytności nazwa Mira (obecnie Demre, znane też jako Kale) najwyraźniej odnosiła się zarówno do miasta, jak i do portu.

Paweł przybył do Miry, gdy jako więzień płynął przez Sydon z Cezarei do Rzymu. W Mirze wraz z towarzyszącymi mu osobami przesiadł się na statek wiozący zboże z Aleksandrii do Italii (Dz 27:1-6, 38). Mira leżała dokładnie na pn. od Aleksandrii, więc mógł tamtędy prowadzić szlak żeglugowy z tego egipskiego miasta. Ale być może to przeciwne wiatry (Dz 27:4, 7) zmusiły ten statek do zmiany kursu i zawinięcia do Miry.

W niektórych starożytnych rękopisach w Dziejach 21:1 po wzmiance o „Patarze” dodano jeszcze „i do Miry” (zob. przyp. w KUL). Chociaż taka informacja pasowałaby do kontekstu tej relacji, brak wyraźnych dowodów na to, że Mira rzeczywiście występowała w oryginalnym tekście.

(prawdopodobnie: „buntowniczy; buntownicza”).

1. Córka Amrama i Jochebed z plemienia Lewiego; siostra Mojżesza i Aarona (Lb 26:59; 1Kn 6:1-3). Chociaż sprawozdanie biblijne nie mówi tego wprost, to ona musiała być „siostrą”, która obserwowała, co się stanie z małym Mojżeszem leżącym w skrzynce umieszczonej wśród trzcin nad brzegiem Nilu (Wj 2:3, 4). Niemowlę znalazła córka faraona i wtedy „wezbrało w niej współczucie dla niego”. Kiedy się zorientowała, że „to jedno z dzieci Hebrajczyków”, Miriam zapytała ją, czy ma wezwać Hebrajkę, która wykarmiłaby dziecko. Uzyskawszy zgodę córki faraona, „dziewczę od razu poszło i zawołało matkę dziecka” (Jochebed), która za zapłatę wychowywała Mojżesza, aż podrósł (Wj 2:5-10).

Przewodzi Izraelitkom w śpiewie. Kiedy po latach Jehowa pokonał wojska faraona nad Morzem Czerwonym i Mojżesz z izraelskimi mężczyznami śpiewali pieśń, „Miriam, prorokini”, stanęła na czele kobiet, które z radością grały na tamburynach i pląsały. Odpowiadając na strofy pieśni zaintonowanej przez Mojżesza, Miriam śpiewała: „Śpiewajcie Jehowie, bo wielce się wywyższył. Konia i jego jeźdźca wrzucił do morza” (Wj 15:1, 20, 21).

Narzeka na Mojżesza. Podczas pobytu Izraelitów na pustkowiu Miriam i Aaron zaczęli szemrać