Był nazywany „gniewnym królem”, „gwałtownikiem” oraz „tym, który pali”. Poza tym uchodził za pana świata podziemnego i męża bogini Ereszkigal. Jak się przypuszcza, symbolem Nergala był skrzydlaty lew z głową człowieka.

Od imienia tego boga najwyraźniej został nazwany rabmag Nergal-Szarecer, jeden z książąt króla Nebukadneccara (Jer 39:3, 13).

(z akad.: „oby Nergal chronił króla”).

1. Babiloński książę w czasach Nebukadneccara (Jer 39:3).

2. Inny znaczący książę w wojsku Nebukadneccara, które zdobyło Jerozolimę, odróżniony od poprzedniego tytułem rabmag. Brał udział w uwolnieniu Jeremiasza (Jer 39:3, 13, 14).

Ponieważ uderzająco podobne imię występuje w babilońskich inskrypcjach (Nergal-szar-usur), zdaniem niektórych uczonych owym księciem był Neriglisar (gr. forma imienia), uważany za następcę Ewil-Merodacha (Awilmarduka, Amelmarduka) (Ancient Near Eastern Texts, red. J. Pritchard, 1974, s. 308; H. W. F. Saggs, Wielkość i upadek Babilonii, Warszawa 1973, s. 134).

(z hebr.; skrócona forma imienia Neriasz).

Potomek króla Dawida poprzez Natana w królewskiej linii prowadzącej do Jezusa. Według Łukasza synem Neriego był Szealtiel, ale Mateusz pisze, że ojcem Szealtiela był Jechoniasz (Mt 1:12; Łk 3:27). Być może Szealtiel poślubił córkę Neriego i w ten sposób został jego zięciem. W hebrajskich rodowodach zdarza się, że o zięciu mówi się jak o synu. A zatem oba sprawozdania są poprawne.

(„moją lampą jest Jehowa”).

Syn Machsejasza, ojciec Barucha — będącego sekretarzem Jeremiasza — oraz Serajasza, który odczytał w Babilonie potępiający wyrok przeciw temu miastu (Jer 32:12; 36:4, 8, 14, 32; 43:3, 6; 45:1; 51:59-64).

Parzyste narządy położone po obu stronach części lędźwiowej kręgosłupa. Mają za zadanie oczyszczać krew ze szkodliwych substancji. O odnoszącym się do nich hebrajskim słowie kelajòt J. N. Oswalt napisał: „W przenośni termin ten dotyczy najskrytszych zakamarków osobowości” (Theological Wordbook of the Old Testament, red. R. L. Harris, 1980, t. 1, s. 440; por. Ps 7:9, przyp. w NW). To samo można powiedzieć o jego greckim odpowiedniku — nefroí (Obj 2:23, przyp. w NW).

Podobnie jak wszystkie inne narządy, nerki zostały zaprojektowane przez samego Stwórcę, Jehowę Boga (Ps 139:13). Tłuszcz na nerkach zwierząt ofiarnych uchodził za szczególnie wartościowy i był specjalnie wymieniany jako coś, co wraz z nerkami należało ‛zamienić w dym’ w związku z ofiarą współuczestnictwa (Kpł 3:10, 11; 9:19, 20), darem ofiarnym za grzech (Kpł 4:8, 9; 8:14, 16; 9:10) czy darem ofiarnym za przewinienie (Kpł 7:1, 4). Gdy ustanawiano kapłaństwo, wzięto nerki „barana uroczystego wprowadzenia na urząd” i ‛kołysano’ nimi, a potem spalono je na ołtarzu (Wj 29:22, 24, 25; Kpł 8:25, 27, 28). Mając na myśli coś wybornego, Mojżesz oświadczył, że Jehowa żywił lud izraelski „tłuszczem nerkowym pszenicy” (Pwt 32:14).

Ze względu na swe położenie nerki należą do najbardziej niedostępnych narządów w organizmie. Słusznie więc Biblia za pomocą tego terminu nawiązuje do najskrytszych myśli i uczuć. Okaleczenie nerek byłoby raną szczególnie głęboką — zarówno w sensie dosłownym, jak i przenośnym (Hi 16:13; Ps 73:21; Lam 3:13). Jednoczesne wzmianki o nerkach i sercu mają znaczenie metaforyczne i odnoszą się do całej osobowości człowieka (Jer 11:20; 17:10; 20:12; zob. SERCE).

Stwórca zna ludzką strukturę najdokładniej, na wskroś. Dlatego powiedziano o Nim, że poddaje próbie „serce i nerki”; podobnie Jego Syn bada „nerki i serca” (Ps 7:9; Obj 2:23). I tak jak się oczyszcza srebro, Jehowa może ‛oczyścić czyjeś nerki i serce’ — może sprawić, że dana osoba stanie się bardziej wyczulona na Jego wskazówki i w rezultacie zacznie cieszyć się Jego uznaniem (Ps 26:2; 66:10).

W Psalmie 16:7 Dawid napisał: „Będę błogosławił Jehowę, który mi udzielał rad. Doprawdy, nocami korygowały mnie moje nerki”. Rady Jehowy wnikały w najtajniejsze zakamarki duszy Dawida, Jego czciciela. Ponieważ utkwiły tak głęboko we wnętrzu psalmisty, utożsamił je z nerkami — i dlatego mógł powiedzieć, że to nerki go korygowały.

Natomiast jeśli chodzi o niegodziwców, to choćby Słowo Boże było na ich ustach, nie oddziałuje na głębsze sfery ich osobowości. W związku z tym w Jeremiasza 12:2 tak ich opisano: „Wciąż idą naprzód; wydali też owoc. W ich ustach jesteś blisko, lecz od ich nerek daleko”. Słowa te korespondują z wersetem z Izajasza 29:13 (przytoczonym także przez Jezusa; Mt 15:7, 8), w którym w taki sam sposób wypowiedziano się o sercu niegodziwców. Stanowi to potwierdzenie, iż wyrazy „serce” i „nerki” bywały używane w podobnym znaczeniu.