Adoniasza się rozpierzchli, a on sam uciekł na dziedziniec przybytku, szukając tam schronienia. Salomon ułaskawił go, ale pod warunkiem że będzie się należycie sprawował (1Kl 1:32-53).

Po śmierci Dawida Adoniasz zwrócił się do Batszeby z prośbą, żeby wstawiła się za nim u Salomona i poprosiła o danie mu za żonę Abiszag, młodej opiekunki i towarzyszki Dawida. Słowa Adoniasza: „Mnie miała przypaść władza królewska i (...) właśnie ku mnie cały Izrael skierował swe oblicze, bym został królem” wskazują, iż czuł się pozbawiony przysługujących mu praw, choć dla pozoru przyznawał, iż stało się to za sprawą Jehowy (1Kl 2:13-21). Co prawda jego prośba mogła wynikać jedynie z chęci otrzymania jakiejś rekompensaty za utratę królestwa, lecz wiele przemawia za tym, że dalej pożerała go ambicja, gdyż zgodnie ze zwyczajami starożytnego Wschodu żony i nałożnice króla przysługiwały wyłącznie jego prawowitemu następcy (por. 2Sm 3:7; 16:21). Salomon tak właśnie odebrał tę prośbę przekazaną przez jego matkę i skazał Adoniasza na śmierć, a Benajasz szybko wykonał wyrok (1Kl 2:22-25).

2. Jeden z Lewitów wysłanych przez Jehoszafata, by nauczali w miastach Judy (2Kn 17:7-9).

3. ‛Naczelnik ludu’; jego potomek, jeśli nie on sam, razem z książętami i kapłanami potwierdził pieczęcią umowę zawartą przez Izraelitów za czasów Nehemiasza i Ezdrasza (Neh 9:38; 10:1, 14, 16). Zdaniem niektórych jest to ta sama osoba, co Adonikam z Ezdrasza 2:13, którego 666 potomków powróciło z Babilonu razem z Zerubbabelem w 537 r. p.n.e. Pogląd ten wynika z porównania wymienionych w 10 rozdz. Nehemiasza imion przedstawicieli ludu, którzy podpisali wspomnianą umowę, z listą naczelników powracających wygnańców zamieszczoną w 2 rozdz. Ezdrasza.

(„pan [miasta] Bezek”).

Potężny władca, który przed atakiem Izraelitów na Bezek upokorzył 70 pogańskich królów, obcinając im kciuki i duże palce u nóg.

Podobnie postępowali kiedyś starożytni Ateńczycy, których prawo nakazywało odcinać kciuki jeńcom wojennym. Ludzie tak okaleczeni mogli wiosłować, ale nie byli w stanie posługiwać się mieczem ani włócznią. Wkrótce po śmierci Jozuego połączone oddziały Judy i Symeona starły się w Bezek z 10 000 Kananejczyków i Peryzzytów i ich pokonały. Adoni-Bezek rzucił się do ucieczki, ale został schwytany; tym razem to jemu ucięto kciuki i wielkie palce u stóp. Oświadczył wtedy: „Jak ja uczyniłem, tak mi Bóg odpłacił”. Następnie został przyprowadzony do Jerozolimy, gdzie umarł (Sdz 1:4-7).

(„[mój] pan jest prawością”).

Król Jerozolimy w czasie, gdy Izraelici zdobywali Ziemię Obiecaną. Aby odeprzeć wojska Jozuego, stworzył koalicję razem z innymi małymi królestwami leżącymi na zach. od Jordanu (Joz 9:1-3). Jednakże Chiwwici z Gibeonu zawarli pokój z Jozuem. Chcąc wziąć na nich odwet, a zarazem powstrzymać innych przed przechodzeniem na stronę wroga, Adoni-Cedek połączył swe wojska z armiami czterech innych królów amoryckich, rozłożył się obozem przeciwko Gibeonowi i zaczął toczyć z nim wojnę. Kiedy Jozue w spektakularny sposób wyratował Gibeonitów, rozgramiając koalicyjne wojska, tych pięciu władców rzuciło się do ucieczki w kierunku Makkedy i zostało tam schwytanych w jaskini. Jozue na oczach swych wojowników zabił Adoni-Cedeka i pozostałych czterech królów, a następnie zawiesił ich na palach. Później ich ciała wrzucono z powrotem do jaskini, która stała się ich grobem (Joz 10:1-27).

(„[mój] pan powstał [by pomóc]”).

Założyciel jednego z izraelskich domów patriarchalnych. Ponad 600 członków tego rodu powróciło z niewoli babilońskiej do Jerozolimy razem z Zerubbabelem (Ezd 2:13; Neh 7:18). Kolejnych 63 mężczyzn z tego rodu towarzyszyło Ezdraszowi w wędrówce do Jerozolimy w 468 r. p.n.e. (Ezd 8:13). Kiedy przedstawiciele domów patriarchalnych potwierdzali „wiarogodną umowę” — postanowienie podjęte za czasów Nehemiasza — ród ten prawdopodobnie został wymieniony pod imieniem Adoniasz (Neh 9:38; 10:16).

(„[mój] pan jest wysoki [wywyższony]”).

Książę, zdolny zarządca, syn Abdy. Za panowania Dawida, Salomona i Rechoboama Adoniram był ustanowiony nadzorcą nad powołanymi do robót przymusowych; odegrał istotną rolę w licznych przedsięwzięciach budowlanych Salomona. Gdy później dziesięć plemion zbuntowało się przeciwko surowym decyzjom Rechoboama podjętym w Szechem w 997 r. p.n.e., król posłał do Izraelitów właśnie Adonirama, ale oni „ukamienowali go kamieniami, tak iż umarł” (2Kn 10:18). W Biblii występuje pod imieniem Adoniram (1Kl 4:6; 5:14), Adoram (2Sm 20:24; 1Kl 12:18) albo Hadoram (2Kn 10:18).

Jedno z miast judzkich odbudowanych i umocnionych przez króla Rechoboama w X w. p.n.e. (2Kn 11:9). Utożsamia się je z dzisiejszą wioską Dura, leżącą na zboczu wzgórza jakieś 8 km na zach. od Hebronu.

Zobacz ADONIRAM.