Jeszcze inne ceremonialnie nieczyste stworzenie, którego Izraelici nie mogli spożywać, określono w Kapłańskiej 11:30 hebrajskim słowem chòmet. W niektórych nowszych przekładach oddano je jako „jaszczurka piaskowa” (NŚ). Prawdopodobnie chodzi o scynka.

(hebr. chòmet).

Nie wiadomo dokładnie, które z „rojących się stworzeń” zostało określone hebrajskim terminem chòmet (Kpł 11:30, 31). Grecka Septuaginta i łacińska Wulgata wskazują na jakiś rodzaj jaszczurki; w innych przekładach termin ten oddano bardzo różnie, np.: „ślimak” (Bg, Bp), „skolopendra” (BT, Bw), „jaszczurka zielona” (Kr), „jaszczurka piaskowa” (NŚ) i „jaszczurka” (Wk). Być może chodzi o scynka (zob. JASZCZURKA).

(prawdopodobnie: „śpiący; zasypiający”).

Wyrażenie „synowie Jaszena” pojawia się w spisie mocarzy Dawida (2Sm 23:32). Na równoległej liście z 1 Kronik 11:34 występuje Haszem Gizonita.

(prawdopodobnie: „lud powrócił”).

1. Jeden z wojowników, którzy dołączyli do Dawida w Ciklag; Korachita (1Kn 12:1, 6). Zapewne tożsamy z omówionym poniżej (poz. 2).

2. Dowódca trójki wojowników należących do najwybitniejszych mocarzy Dawida. Kiedyś za pomocą włóczni pokonał kilkuset wrogów; był też jednym z trzech, którzy przedarli się do obozu Filistynów, by naczerpać dla Dawida wody z cysterny betlejemskiej (1Kn 11:11, 15-19). Z czasem Jaszobeam został dowódcą oddziału 24 000 żołnierzy, pełniącego służbę w pierwszym miesiącu (1Kn 27:1, 2). Był synem Zabdiela Chachmonity. W 2 Samuela 23:8 występuje jako Joszeb-Baszszebet (zob. JOSZEB-BASZSZEBET).

(prawdopodobnie: „on powrócił”).

1. Trzeci z wymienionych synów Issachara, a zarazem założyciel rodziny Jaszubitów, jednej z gałęzi jego plemienia (Lb 26:23, 24; 1Kn 7:1). Jest również nazwany imieniem Job (Rdz 46:13).

2. Jeden z „synów Baniego”, którzy po powrocie z niewoli babilońskiej wzięli cudzoziemskie żony, ale je potem odprawili (Ezd 10:29, 44).

(„[od; należący do] Jaszuba”).

Potomkowie Jaszuba (Joba), syna Issachara, tworzący jeden z czterech głównych rodów plemienia Issachara (Rdz 46:13; Lb 26:23-25).

Określenie pojawiające się w rodowodach Judy, mogące być imieniem potomka Szeli. Jednakże zdaniem niektórych tłumaczy oznacza ono „powrócili do Lechem”, czyli „do Betlejem” (1Kn 4:21, 22, BT, Bp, Bw).

Opisowe określenie „króla Babilonu” (Iz 14:4, 12). Hebrajski termin oddany przez „jaśniejący” (NŚ, BT) pochodzi od rdzenia oznaczającego „świecić; jaśnieć” (Hi 29:3). Słowo „Lucyfer” (Wk, przyp. w Bp) bywa używane za łacińską Wulgatą.

„Jaśniejący” miał powiedzieć w swym sercu: „Wyniosę swój tron ponad gwiazdy Boże i zasiądę na górze spotkania” (Iz 14:13). Dowody biblijne poświadczają, iż ową „górą spotkania” była góra Syjon (zob. GÓRA SPOTKANIA). A ponieważ gwiazdy mogą symbolizować królów (Lb 24:17; Obj 22:16), „gwiazdy Boże” muszą tu oznaczać królów z linii rodowej Dawida, którzy sprawowali władzę z Syjonu. „Król Babilonu” (dynastia władców babilońskich) — przejawiając usposobienie Szatana, boga tego systemu rzeczy — dał wyraz ambitnemu pragnieniu wyniesienia swego tronu „ponad gwiazdy Boże”, gdyż dążył do podporządkowania sobie królów z dynastii Dawidowej, a w końcu położył kres ich panowaniu. Błyszczał w starożytnym świecie niczym jasne gwiazdy i dlatego mógł zostać nazwany „jaśniejącym”.

Lewita, jeden z odźwiernych strzegących domu Jehowy; czwarty syn Meszelemiasza, Korachity (1Kn 26:1, 2).

(od rdzenia oznaczającego: „nadmiar”).

Miasto kapłańskie w górzystym rejonie Judy (Joz 15:20, 48; 21:9, 10, 14; 1Kn 6:54, 57). Dawid po zwycięstwie nad amalekickimi najeźdźcami wysłał tam część łupów. Być może chciał się w ten sposób odwdzięczyć za gościnność i przyjaźń, jaką okazali mu mieszkańcy tego miasta, mimo że był ścigany przez króla Saula (1Sm 30:17-20, 26, 27, 31).

Jattir na ogół utożsamia się z Chirbat ʽAttir (Chorbat Jattir), leżącym ok. 21 km na pd. pd. zach. od Hebronu.

Czwarty na liście synów Jafeta. Synami Jawana byli: Elisza, Tarszisz, Kittim i Dodanim (lub Rodanim). Owi potomkowie Noego, narodzeni po potopie, zaliczeni zostali do mieszkańców „wysp narodów”, przy czym określenie to może się odnosić nie tylko do lądu otoczonego wodą, lecz także do wybrzeży (Rdz 10:2, 4, 5; 1Kn 1:5, 7). Dowody historyczne wskazują, że potomkowie