ewangelicznych wyraźnie wynika, iż Jezus i apostołowie świętowali ją poprzedniej nocy (Mt 26:18-20; Mk 14:14-17; Łk 22:15). Chrystus ściśle przestrzegał wszystkich przepisów Prawa, które m.in. nakazywało obchodzić Paschę 14 Nisan (Wj 12:6; Kpł 23:5; zob. PASCHA). „Przygotowanie Paschy”, trwające w dniu, gdy był sądzony i poniósł śmierć, zapewne oznaczało przygotowania do całotygodniowego Święta Przaśników, które zaczynało się następnego dnia. Oba święta następowały zaraz po sobie, toteż określenie „Pascha” nieraz odnoszono do całego tego świątecznego okresu. Dzień po 14 Nisan zawsze był sabatem, a ponieważ w 33 r. n.e. przypadał dodatkowo na cotygodniowy dzień odpoczynku, został nazwany „wielkim”, inaczej podwójnym sabatem.

W Biblii opisano prawdziwego przyjaciela jako osobę bardziej przywiązaną niż brat, zawsze lojalną i życzliwą, śpieszącą na pomoc w chwilach udręki i wiernie udzielającą rad (Prz 17:17; 18:24; 27:6, 9). Tymczasem ludzie zamożni i hojni mają wielu towarzyszy zainteresowanych jedynie samolubnymi korzyściami czerpanymi z takiej przyjaźni (Prz 14:20; 19:4, 6, 7). Jezus Chrystus radził zapraszać na wieczerzę nie tych, którzy mogą się odwdzięczyć, lecz raczej tych, którzy nie są w stanie się zrewanżować (Łk 14:12-14). On sam ustanowił pod tym względem wzór, niosąc duchową pomoc osobom pogardzanym. Z tego powodu nazywano go „przyjacielem poborców podatkowych i grzeszników” (Mt 11:19). Ale on uważał za swych prawdziwych przyjaciół tylko tych, którzy przestrzegali jego przykazań. Okazał im miłość, oddając za nich duszę; zachęcał też, by darzyli siebie nawzajem podobnym uczuciem (Jn 15:12-14).

Pierwsi chrześcijanie słowem „przyjaciele” określali ogół współwyznawców (3Jn 14). Oczywiście członkowie zboru utrzymują z niektórymi bliższe stosunki niż z innymi — ze względu na pokrewieństwo, częstsze kontakty wynikłe z jakiegoś zbiegu okoliczności, wspólne pochodzenie lub zainteresowania, zgodność charakterów bądź też czyjeś ujmujące przymioty chrześcijańskie. Pewne cechy Piotra, Jakuba i Jana sprawiły, że mogli uczestniczyć wraz z Jezusem w niezwykłych wydarzeniach — byli np. świadkami jego przemienienia. Jezus najwyraźniej wybrał tych trzech mężczyzn dlatego, że w przyszłości chciał się nimi posłużyć do wykonania określonych zadań (Mk 9:1-10; 14:32, 33; Łk 8:51).

Chrześcijanie, podobnie jak Jezus, kochają cały rodzaj ludzki, ale szczególnym uczuciem miłości, łączącym przyjaciół, słusznie darzą tylko tych, którzy są przyjaciółmi Boga. O tym, że jest to właściwe, świadczy pytanie zadane królowi Jehoszafatowi: „Czy należy wspomagać niegodziwego i czy powinieneś miłować tych, którzy nienawidzą Jehowy?” (2Kn 19:2). Osoby pragnące być przyjaciółmi świata czynią siebie nieprzyjaciółmi Boga (Jak 4:4).

Najbardziej wyjątkowa przyjaźń między ludźmi opisana w Pismach Hebrajskich łączyła Dawida i Jonatana. Chociaż to Jonatan był prawowitym dziedzicem tronu po swym ojcu, Saulu, wcale nie znienawidził Dawida ani nie zaczął go postrzegać jako rywala, lecz uznał, że cieszy się on łaską Jehowy. W rezultacie „dusza Jonatana związała się z duszą Dawida i Jonatan umiłował go jak własną duszę” (1Sm 18:1). Kiedy Jonatan poległ w bitwie, Dawid bardzo opłakiwał jego stratę, mówiąc: „Jestem w udręce z powodu ciebie, mój bracie Jonatanie, byłeś mi bardzo miły. Twoja miłość była dla mnie cudowniejsza niż miłość kobiet” (2Sm 1:26). Dawid i Jonatan darzyli się taką przyjaźnią, ponieważ obaj ponad wszystko przedkładali lojalność wobec Jehowy Boga.

Jaskrawo kontrastuje z tym wypowiedź proroka Micheasza, który widząc zepsucie moralne panoszące się w jego czasach, musiał ostrzec: „Nie ufajcie zaufanemu przyjacielowi” (Mi 7:5). Również Jezus wskazał, że dawni przyjaciele jego naśladowców obrócą się przeciw nim i będą ich wydawać na śmierć (Łk 21:16; zob. MIŁOŚĆ).

Przyjaciel Boga. Do Bożych błogosławieństw, jakich zaznał Abraham, należało nadanie mu zaszczytnego miana „przyjaciela [lub „umiłowanego”] Jehowy”. Dostąpił tego przywileju dzięki wyjątkowej wierze, której dał niepodważalny dowód, gdy okazał gotowość złożenia w ofierze swego syna Izaaka (Iz 41:8, przyp. w NW; 2Kn 20:7; Jak 2:21-23; zob. UZNANIE ZA PRAWEGO).

W przykładzie o nieprawym szafarzu Jezus Chrystus wyjaśnił, że kto robi właściwy użytek z „nieprawego bogactwa”, ma szansę zaskarbić sobie przyjaźń Jehowy Boga i Jego Syna, którzy mogą go przyjąć do „wiecznotrwałych miejsc zamieszkania” (Łk 16:1-13). Jezus nazywał swych uczniów przyjaciółmi, toteż byli oni również przyjaciółmi jego Ojca (Jn 14:21; 15:13-15). Psalm 15:1-5 podaje, jakim wymaganiom muszą sprostać osoby pragnące być przyjaciółmi Jehowy i ‛gośćmi w Jego namiocie’.

Natomiast przyjaźń ze światem oznacza nieprzyjaźń z Bogiem (Jak 4:4; 1Jn 2:15-17). Rodzaj ludzki jako całość jest oddalony od Boga