starego i niedołężnego, podczas składania pokłonu bogu Rimmonowi. W tej sytuacji pokłon Naamana miał być czysto formalny, wiązać się tylko z obowiązkiem podpierania władcy, a nie z osobistym uwielbieniem. Elizeusz uwierzył w szczerość jego prośby i odparł: „Idź w pokoju” (2Kl 5:18, 19).

Kiedy Naaman odjechał, dogonił go zachłanny sługa Elizeusza, Gechazi, i skłamał, że prorok zmienił zdanie i jednak przyjmie pewne dary. Naaman chętnie dał mu srebro i szaty. Ale Gechazi za swą chciwość i kłamstwa — za to, że nadużył stanowiska sługi Elizeusza i próbował czerpać zyski z działania ducha Jehowy — został ukarany przez Jehowę, który zesłał na niego i jego potomstwo trąd „po czas niezmierzony” (2Kl 5:20-27).

(„[od; należący do] Naamana”).

Ród Izraelitów pochodzący od Naamana, wnuka Beniamina (Lb 26:38, 40).

(„[pochodzący (z; od); należący do] Naamy”).

Przydomek Cofara, towarzysza Hioba, wskazujący na jego ród lub miejsce zamieszkania (Hi 2:11; 11:1; 20:1; 42:9). Przypuszcza się, że ojczyznę Cofara można utożsamić z dzisiejszym Dżabal al-Naʽama w pn.-zach. części Półwyspu Arabskiego.

1. („Dziewczyna; młoda kobieta”). Żona Judejczyka Aszchura; urodziła mu czterech synów (1Kn 4:1, 5, 6).

2. (Od rdzenia oznaczającego: „strząsnąć”). Miasto na granicy Efraima (Joz 16:5, 7), przypuszczalnie to samo, co Naaran (1Kn 7:28). Na ogół przyjmuje się, że „Naara” odpowiada nazwie Nooráth, występującej w dziele Euzebiusza z Cezarei (Onomastikon, 136, 24). Józef Flawiusz najprawdopodobniej właśnie tę miejscowość nazwał Neara. Donosi on, iż połowę jej wód wykorzystano do nawadniania palm koło pałacu Archelausa w Jerychu (Dawne dzieje Izraela, XVII, XIII, 1). Niektórzy utożsamiają Naarę z dzisiejszym Tall al-Dżisr, położonym ok. 3 km na pn. zach. od Jerycha.

(prawdopodobnie skrócona forma imienia Neariasz: „chłopiec [młodzieniec] Jah”).

Syn Ezbaja; mocarz wojsk Dawida (1Kn 11:26, 37). Być może tożsamy z Paarajem Arbijczykiem z 2 Samuela 23:35, gdzie najwyraźniej wymieniono te same postaci.

(od rdzenia oznaczającego: „strząsnąć”).

Miasto graniczne plemienia Efraima (1Kn 7:20, 28), najwyraźniej to samo, co Naara (Joz 16:5, 7; zob. NAARA 2).

(„nierozumny; głupi”).

Bogaty mieszkaniec Maonu, hodowca owiec, który wypasał i strzygł swe stada w Karmelu na terytorium Judy. Znany był też jako Kalebita, tzn. potomek Kaleba. Niewiele osób Biblia przedstawia w tak negatywnym świetle jak jego. Był „szorstki i zły w swych poczynaniach”, uchodził za „zbyt wielkiego nicponia [inaczej „syna Beliala”], by z nim rozmawiać”, ‛odpłacał złem za dobro’ i ‛odznaczał się brakiem rozsądku’ (1Sm 25:2, 3, 17, 21, 25).

Ludzie Dawida strzegli stad Nabala — trzech tysięcy owiec i tysiąca kóz — przed oddziałami grabieżców. Ponieważ okazali mu taką życzliwość i nigdy niczego sobie nie przywłaszczyli, Dawid poprosił go o wsparcie materialne dla siebie i swych towarzyszy. Uczynił to w czasie strzyżenia owiec, tradycyjnym okresie ucztowania i gościnności. Niestety, Nabal zwymyślał jego posłańców i odprawił ich z pustymi rękami. Sług Nabala ogarnął strach na myśl o reakcji Dawida, lecz nie mieli odwagi porozmawiać o tym ze swym panem. Ale jeden z nich powiadomił o wszystkim jego żonę, Abigail. Ta wyszła na spotkanie Dawidowi, który nadchodził z zamiarem zgładzenia Nabala; obficie zaopatrzyła go w żywność i wino i przekonała, by nie obciążał się winą krwi. Kiedy wróciła do domu, zastała męża „zupełnie pijanego”. Zaczekała więc do rana i opowiedziała mu o spotkaniu z Dawidem oraz o tym, jak przez niego, Nabala, wszyscy omal nie zginęli. Wtedy „serce w nim zamarło, a on stał się jak kamień”, co może odnosić się do jego stanu psychicznego albo do jakiegoś rodzaju paraliżu (por. Pwt 28:28; Ps 102:4; 143:4). Po upływie ok. dziesięciu dni Jehowa poraził Nabala, tak iż umarł (1Sm 25:2-38). Później Dawid pojął rozsądną i odważną Abigail za żonę (1Sm 25:39-42; 27:3; 30:5; 2Sm 2:2; 3:3).

(z babil.: „Nebo [babiloński bóg] jest wywyższony”).

Ostatni suwerenny władca imperium babilońskiego; ojciec Belszaccara. Sądząc z tekstów klinowych, panował ok. 17 lat (556-539 p.n.e.). Interesował się literaturą, sztuką i religią.

W swoich inskrypcjach Nabonid twierdzi, iż wywodzi się z arystokratycznego rodu. Jak wynika z napisu na tabliczce znalezionej w pobliżu starożytnego Charanu (Haranu), jego matka lub babka żarliwie czciła Sina, boga księżyca (Ancient Near Eastern Texts, red. J. Pritchard, 1974, ss. 311, 312). Jako król, Nabonid również bardzo się angażował w kult Sina w Charanie i w Ur, gdzie ów bóg zajmował dominującą pozycję (ILUSTRACJA, t. 2, s. 324).