• Abigail
    Wnikliwe poznawanie Pism, tom 1: Aaron-Mazzarot

    • ABIGAIL

      („[mój] ojciec się uradował”).

      1. Jedna z żon Dawida. Wcześniej była żoną zamożnego Nabala z miasta Maon, leżącego na skraju Pustkowia Judzkiego, na zach. od Morza Martwego (Joz 15:20, 55; 1Sm 25:2, 3). „Była bardzo roztropna oraz pięknej postaci”, natomiast jej mąż, którego imię znaczy „nierozumny; głupi”, był „szorstki i zły w swych poczynaniach”.

      Po śmierci proroka Samuela Dawid przeniósł się ze swymi ludźmi w okolice, gdzie mąż Abigail wypasał swe stada. W dzień i w nocy ludzie Dawida byli niczym obronny „mur” dla pasterzy i trzód Nabala. Kiedy więc nadszedł czas strzyżenia owiec, Dawid posłał kilku młodzieńców do Karmelu, żeby opowiedzieli Nabalowi o wyświadczonych mu przysługach i poprosili go o trochę żywności (1Sm 25:4-8, 15, 16). Ale skąpy Nabal zwymyślał ich, pogardliwie uważając Dawida za nic i traktując jego ludzi jak zbiegłych niewolników (1Sm 25:9-11, 14). Dawid tak się rozgniewał, że przypasał swój miecz i poprowadził ok. 400 ludzi w kierunku Karmelu, by wytracić Nabala i mężczyzn z jego domu (1Sm 25:12, 13, 21, 22).

      Usłyszawszy o tym od przerażonego sługi, mądra Abigail natychmiast zgromadziła sporą ilość żywności i ziarna i posłała to przed sobą przez swych sług, podobnie jak kiedyś uczynił Jakub przed spotkaniem z Ezawem (Rdz 32:13-20; 1Sm 25:14-19). Nic nie mówiąc swemu mężowi, pojechała na spotkanie z Dawidem i zwróciła się do niego z długą i żarliwą prośbą, w której uwidoczniła się nie tylko jej mądrość i umiejętność logicznego myślenia, ale też szacunek i pokora. Przekonała Dawida, że nierozumne słowa jej męża nie usprawiedliwiają przelewu krwi i że Jehowa w stosowny sposób sam ureguluje tę sprawę (1Sm 25:14-20, 23-31). Dawid podziękował Bogu za rozsądek tej kobiety i jej niezwłoczne działanie (1Sm 25:32-35; por. Prz 25:21, 22; 15:1, 2).

      Po powrocie do domu Abigail poczekała, aż jej mąż wytrzeźwieje, po czym opowiedziała mu o tym, co zrobiła. Wtedy „serce w nim zamarło, a on stał się jak kamień”; po dziesięciu dniach Jehowa sprawił, że umarł. Gdy dowiedział się o tym Dawid, zaproponował Abigail małżeństwo, na co ona bez wahania się zgodziła. Dawid miał też za żonę Jizreelitkę Achinoam. Natomiast jego pierwszą żonę, Michal, jej ojciec, Saul, już wcześniej oddał za żonę innemu mężczyźnie (1Sm 25:36-44).

      Abigail mieszkała z Dawidem w Gat, na zach. skraju Szefeli, a potem w Ciklag, na pn. zach. od Negebu. Pod nieobecność Dawida oddział grabieżczy Amalekitów z pd. spalił Ciklag i uprowadził wszystkie kobiety i dzieci, m.in. Abigail i Achinoam. Gdy Jehowa go zapewnił, że pościg się powiedzie, Dawid ruszył w drogę ze swymi ludźmi i pokonał zaskoczonych Amalekitów oraz uwolnił jeńców i odzyskał łupy (1Sm 30:1-19).

      Trzy dni po powrocie do Ciklag Dawid otrzymał wiadomość o śmierci Saula (2Sm 1:1, 2). Abigail udała się z mężem do Hebronu w Judzie, gdzie Dawid został namaszczony na króla. Tam Abigail urodziła mu syna Kileaba (2Sm 3:3), którego w 1 Kronik 3:1 nazwano Danielem. W Hebronie Dawid miał sześć żon, a o Abigail i jej synu nie ma już w Biblii żadnych dalszych wzmianek (2Sm 3:2-5).

      2. Jedna z dwóch sióstr Dawida (1Kn 2:13-17). Niektórzy uczeni uważają, że była ona jego przyrodnią siostrą, z tej samej matki, lecz z innego ojca. W 2 Samuela 17:25 Abigail nazwano „córką Nachasza”. Według tradycji rabinicznej Nachasz to po prostu inne imię Jessego, ojca Dawida. W greckiej Septuagincie (wyd. Lagarde’a) w wersecie tym zamiast imienia „Nachasz” występuje „Jesse”. Podobnie fragment ten oddano w kilku współczesnych przekładach (AT, JB). Warto jednak podkreślić, że w 1 Kronik 2:13-16 Abigail i Cerui nie nazwano „córkami Jessego”, ale „siostrami” jego synów, m.in. Dawida. Możliwe więc, że ich matka najpierw była żoną Nachasza, któremu urodziła Abigail i Ceruję, a potem została żoną Jessego i matką jego synów. Nie można więc z całą pewnością twierdzić, że Abigail była córką Jessego (zob. NACHASZ 2).

      Biblia wspomina tylko o jednym synu Abigail, siostry Dawida, mianowicie o Amasie. Jej męża w 2 Samuela 17:25 nazwano „Jitrą, Izraelitą”, ale gdzie indziej występuje jako Jeter (1Kl 2:5, 32), a w 1 Kronik 2:17 powiedziano o nim: „Jeter, Ismaelita” (zob. JETER 6). Niewykluczone, że Abigail została żoną Jetera, gdy Jesse z rodziną mieszkał w Moabie (1Sm 22:3, 4). Na jej syna Amasę zwrócono uwagę dopiero w związku z buntem Absaloma za panowania Dawida. Kuzyn Amasy Absalom ustanowił go wodzem swego wojska. Po śmierci Absaloma król Dawid, brat Abigail, zabiegał u Amasy o poparcie dla swego powrotu do władzy i uczynił go wodzem swojego wojska w miejsce Joaba (2Sm 19:11-14). Wkrótce sprowadziło to śmierć na syna Abigail, który zginął z ręki rozgoryczonego kuzyna Joaba (2Sm 20:4-10).

  • Abihu
    Wnikliwe poznawanie Pism, tom 1: Aaron-Mazzarot

    • ABIHU

      („on jest ojcem”).

      Drugi z czterech synów Aarona, których urodziła mu Eliszeba; brat Nadaba, Eleazara i Itamara (Wj 6:23; 1Kn 6:3; 24:1). Urodził się w Egipcie i gdy Izraelici opuszczali ten kraj, był dorosłym mężczyzną, skoro jego ojciec miał wówczas 83 lata (Lb 33:39).

      Jehowa pozwolił, by Nadab i Abihu, jako starsi synowie Aarona, mogli razem z nim i 70 starszymi Izraela podejść do góry Synaj i zobaczyć z daleka wspaniałą wizję chwały Bożej (Wj 24:1, 9-11). Jehowa wyróżnił synów Aarona, wyznaczając ich do służby kapłańskiej razem z ich ojcem, arcykapłanem, i wskazując, że spośród nich będzie się wywodził następca Aarona. Mieli nosić kapłańskie szaty i nakrycia głowy „ku chwale i pięknu”. Mojżeszowi polecono ‛namaścić ich i napełnić ich rękę mocą, i ich poświęcić’ do służby dla Boga (Wj 28:1, 40-43). Kapłaństwo miało do nich należeć „według ustawy po czas niezmierzony” (Wj 29:8, 9).

      Od tego czasu Bóg wciąż wspominał o Aaronie i jego synach, gdy podawał wskazówki dotyczące kapłaństwa i jego zadań (Wj 29:10-46; 30:26-38). Poza tym dobitnie uzmysławiał im — a także całemu narodowi — jak ważne jest uszanowanie świętości wszystkiego, co wiązało się z oddawaniem Mu czci, m.in. ołtarza kadzielnego i różnych przyborów. Od przestrzegania tych Boskich przepisów zależało ich życie.

      Po upływie roku od wyjścia Izraelitów z Egiptu nadszedł czas na ustawienie przybytku i wprowadzenie na urząd kapłanów (1512 p.n.e.). Cały naród zgromadził się przed wejściem do namiotu spotkania i obserwował, jak Aarona, Abihu i jego braci obmyto wodą, założono im na głowę zawoje, a następnie namaszczono na kapłanów Boga, reprezentujących Go przed całym narodem. Potem przez siedem dni przebywali oni u wejścia do namiotu spotkania, aż zakończyła się uroczystość wprowadzania ich na urząd. Mojżesz powiedział, że właśnie tyle potrwa ‛napełnianie ich ręki mocą’. „Toteż Aaron i jego synowie przystąpili do uczynienia wszystkiego, co Jehowa nakazał za pośrednictwem Mojżesza” (Kpł 8:1-3, 13-36).

      Ósmego dnia Aaron zaczął pełnić swe obowiązki, a Abihu i jego bracia mu pomagali (Kpł 9:1-24). Ujrzeli wówczas wspaniały przejaw obecności Boga. Mimo to — najwyraźniej jeszcze przed upływem tego dnia — „Nadab i Abihu wzięli każdy swą kadzielnicę i włożyli w nie ogień, i nasypali nań kadzidła, i zaczęli przed Jehową ofiarować niedozwolony ogień, czego on im nie polecił. Wtedy sprzed Jehowy wyszedł ogień i strawił ich, tak iż umarli przed obliczem Jehowy” (Kpł 10:1, 2). Na polecenie Mojżesza kuzyni Aarona wynieśli ich ciała poza obóz. Aaronowi oraz dwom pozostałym braciom Bóg zabronił obchodzić żałobę po swych bliskich, których zgładził spośród zgromadzenia (Kpł 10:4-7).

      Zaraz potem Bóg przestrzegł Aarona, by ani on, ani jego synowie nie pili „odurzającego napoju” w czasie pełnienia służby w przybytku, ‛żeby nie pomarli’. Na temat wersetu 9 w dziele The Pentateuch and Haftorahs (red. J. H. Hertz, Londyn 1972, s. 446) powiedziano: „Rabini łączyli wypadek Nadaba i Abihu z tym zakazem picia odurzających napojów przed pełnieniem obowiązków w Sanktuarium”. A zatem ich grzech mógł mieć związek z nadużyciem alkoholu, choć bezpośrednią przyczyną ich śmierci było złamanie wytycznych Boga dotyczących oddawania Mu czci — ofiarowali „niedozwolony ogień, czego on im nie polecił”.

      Abihu został przez Boga bardzo wyróżniony i przez pewien czas piastował wyjątkowe stanowisko w narodzie. Jednakże czy to z powodu wybujałej ambicji, wygórowanego mniemania o sobie, czy też lekceważącego stosunku do Bożych poleceń szybko utracił swe przywileje i zmarł bezdzietnie (Lb 3:2-4; 26:60, 61; 1Kn 24:1, 2).