W 20 manuskryptach hebrajskich zamiast określenia „Cerera” występuje nazwa „Cereda”. Ponadto w równoległych relacjach w 2 Kronik 4:17 i 1 Królów 7:46 jest mowa o Ceredzie i Caretan, dlatego niektórzy utożsamiają Cererę z Caretan (zob. CARETAN).

Byłoby to możliwe tylko wtedy, gdyby wyrażenie „do Cerery” oznaczało „w kierunku Cerery”, gdyż Caretan leżało dość daleko na pd. od Abel-Mechola. W przeciwnym razie Cerera musiałaby się znajdować między Bet-Szitta i Abel-Mechola; w takim wypadku jej dokładne położenie pozostawałoby nieznane.

Pierwszy wymieniony z imienia syn, którego Chela urodziła Aszchurowi z plemienia Judy (1Kn 4:1, 5, 7).

Miejsce na terytorium plemienia Rubena położone „na górze tej niziny” (Joz 13:15, 19). Niektórzy utożsamiają je z Az-Zarat, usytuowanym w pobliżu gorących źródeł Kalliroe na wsch. brzegu Morza Martwego.

Jeden z sześciu synów Jedutuna, z których każdy był muzykiem świątynnym (1Kn 25:1, 3). W 1 Kronik 25:11 imię to, poprzedzone hebrajską literą jod, ma formę Jicri; nadmieniono tam, że był on przewodnikiem czwartej ze zorganizowanych przez Dawida 24 zmian świątynnej służby muzycznej.

(od rdzenia oznaczającego: „krzemień”).

Przodek króla Saula, wymieniony jako syn Bechorata i ojciec Abiela; należał do plemienia Beniamina (1Sm 9:1).

(od rdzenia oznaczającego: „być trędowatym”).

Matka króla Jeroboama I. Kiedy Jeroboam „zaczął podnosić rękę przeciwko królowi” Salomonowi, była wdową (1Kl 11:26).

(prawdopodobnie od rdzenia oznaczającego: „balsam”).

Siostra (być może przyrodnia) króla Dawida, matka Joaba, Abiszaja i Asahela. Jej siostrę, Abigail, nazwano „córką Nachasza”, choć o Cerui tego nie powiedziano (2Sm 17:25). Ceruja i Abigail zostały też nazwane „siostrami” synów Jessego (1Kn 2:16). Jest więc możliwe, że były córkami żony Jessego z jej poprzedniego małżeństwa z Nachaszem, a tym samym przyrodnimi siostrami Dawida (zob. ABIGAIL 2; NACHASZ 2). Ceruja była najwyraźniej znacznie starsza od Dawida, gdyż miała synów mniej więcej w jego wieku. Imię Cerui jest zwykle wymieniane z jej trzema synami, walecznymi wojownikami Dawida (2Sm 2:13, 18; 16:9). O ich ojcu wiadomo tylko tyle, że został pochowany w Betlejem (2Sm 2:32).

Rzymski przydomek rodzinny, który stał się tytułem. W r. 46 p.n.e. Gajusz Juliusz Cezar został mianowany dyktatorem Rzymu na dziesięć lat, ale w r. 44 poniósł śmierć z rąk spiskowców. Określenie Cezar było przydomkiem rodzinnym (Gajusz to imię, a Juliusz — nazwisko rodowe). Przydomek ten przeszedł na jego adoptowanego syna i późniejszego następcę — Gajusza Juliusza Cezara Oktawiana. Oktawian objął władzę nad całym państwem w r. 31 p.n.e., a w r. 27 otrzymał od senatu przydomek August, stając się znany jako Cezar August (Łk 2:1-7).

Ze względu na pokrewieństwo lub adopcję czterej kolejni cesarze rzymscy (Tyberiusz, Kaligula, Klaudiusz i Neron) również rościli sobie prawo do przydomka Cezar. Z czasem zaczął on tak bardzo się kojarzyć z pozycją najwyższego władcy, że po zakończeniu tej dynastii stał się równoznaczny z tytułem cesarza, a później dał początek jeszcze innym tytułom, takim jak car czy Kaiser.

W tabeli zamieszczonej na następnej stronie wymieniono cezarów panujących w okresie, który obejmują Chrześcijańskie Pisma Greckie, oraz podano lata ich panowania i ważniejsze wydarzenia biblijne, jakie się wtedy rozegrały. W Piśmie Świętym występują imiona tylko trzech spośród tych władców: Augusta, Tyberiusza i Klaudiusza. Więcej informacji o nich można znaleźć pod odpowiednimi hasłami.

Bóg i Cezar. Jedyna zanotowana wzmianka Jezusa o Cezarze pojawia się w słynnej zasadzie: „Spłacajcie więc to, co Cezara, Cezarowi, a co Boże, Bogu” (Mt 22:17-21; Mk 12:14-17; Łk 20:22-25). Pytanie, które wywołało tę wypowiedź, dotyczyło płacenia przez Żydów „podatku pogłównego” na rzecz Rzymu. Odnosiło się więc do ustalonego prawa lub obyczaju i ani ono samo, ani odpowiedź najwyraźniej nie dotyczyły wyłącznie panującego wtedy Tyberiusza (por. Mt 17:25). „Cezar” symbolizował władzę świecką, państwo, reprezentowane przez swych pełnoprawnych przedstawicieli; Paweł nazwał ich „władzami zwierzchnimi”, a Piotr pisał o „królu” i jego „namiestnikach” (Rz 13:1-7; Tyt 3:1; 1Pt 2:13-17; zob. WŁADZE ZWIERZCHNIE).

„To, co Cezara”, oznaczało więc opłaty należne za usługi świadczone przez władze świeckie, które w celu ich sfinansowania nakładały podatki lub daniny. Cesarstwo rzymskie co prawda wykorzystywało podbite ludy, ale też zapewniało im