wypowiedział proroctwo przeciw ludowi Izraela, Pelatiasz umarł (Eze 11:1-13).

3. Daleki potomek Dawida i wnuk Zerubbabela (1Kn 3:19-21). Być może tożsamy z opisanym w poz. 4.

4. Naczelnik rodu, jeden z tych, którzy potwierdzili pieczęcią umowę o niepoślubianiu cudzoziemek (Neh 9:38; 10:1, 14, 22; zob. poz. 3).

(„podział”).

Syn Ebera i ojciec Reu w linii rodowej prowadzącej od Sema do Abrahama; był więc przodkiem Jezusa. Żył 239 lat (2269-2030 p.n.e.) i był założycielem jednego z 70 rodów istniejących po potopie (Rdz 11:16-19; 1Kn 1:24-27; Łk 3:35).

Peleg otrzymał takie imię, gdyż „za jego dni ziemia została podzielona” (Rdz 10:25; 1Kn 1:19). Wersety te nie mówią, że do tego znaczącego podziału doszło w czasie narodzin Pelega, sto lat po potopie, ale że stało się to „za jego dni”. Jeśli imię to nadano mu, gdy się urodził, być może proroczo wskazywało ono na rozproszenie ludzkości w wyniku pomieszania języka przy wieży Babel (Rdz 11:1-9; por. znaczenie imienia Noe [prawdopodobnie: „odpoczynek; pocieszenie”], które również okazało się prorocze; Rdz 5:29).

(„sprawienie ocalenia”).

1. Rubenita, którego syn On przyłączył się do buntu Datana, Abirama i Koracha (Lb 16:1).

2. Potomek Judy poprzez Jerachmeela (1Kn 2:33).

3. Syn Jahdaja wymieniony w rodowodach plemienia Judy wśród potomków Kaleba (1Kn 2:47).

4. Syn Azmaweta, jeden z oburęcznych mocarzy z plemienia Beniamina, którzy dołączyli do Dawida w Ciklag (1Kn 12:1-3).

Wojownicy lojalnie popierający króla Dawida; zawsze wymieniani razem z Keretytami. Kiedy Dawid uciekał z Jerozolimy przed zbuntowanym Absalomem (którego poparła większa część armii), Peletyci przeszli z nim przez Kidron (2Sm 15:18, 23). Pomogli też stłumić powstanie Szeby (2Sm 20:7), później zaś poparli Salomona, wyznaczonego przez Dawida następcę tronu, a nie Adoniasza — jak to zrobił Joab (1Kl 1:38, 44). Choć nad całym wojskiem był ustanowiony Joab, Keretyci i Peletyci mieli swojego dowódcę, Benajasza, a zatem nie należeli do zasadniczej armii, lecz stanowili odrębny oddział w służbie króla Dawida (2Sm 8:18; 20:23; 1Kn 18:17). Ponieważ Peletyci nie są wspominani ani w okresie poprzedzającym panowanie Dawida, ani późniejszym, nasuwa się wniosek, że chodziło o jego osobistych sług, a nie o stałą gwardię królewską (por. 2Sm 8:18 z 23:22, 23).

Trudno z całkowitą pewnością powiedzieć, kim byli Peletyci, powstało więc szereg teorii, z których dwie są najpopularniejsze: 1) Uderzające podobieństwo hebrajskich słów określających Peletytów i Filistynów (po dodaniu jednej litery do פלתי [Peletyta] powstaje פלשתי [Filistyn]) daje podstawę do przypuszczeń, że mieli oni wspólne pochodzenie albo że Peletyci byli jednym z plemion filistyńskich. Co prawda zdaniem niektórych jest to niemożliwe, by w skład osobistej straży przybocznej Dawida wchodzili Filistyni, ale nie można tego wykluczyć. 2) Z drugiej strony określenia Keretyci i Peletyci mogły wskazywać na zadania lub zakres obowiązków członków straży przybocznej Dawida — Keretyci mogli być oddziałem egzekucyjnym, a Peletyci biegaczami. Biegacze (gońcy) służyli na dworze Saula, a także późniejszych królów (1Sm 22:17; 2Kl 11:4; 2Kn 30:6). Ten drugi pogląd ma jednak znacznie mniej zwolenników niż pierwszy.

(hebr. kaʼát).

W greckiej Septuagincie i łacińskiej Wulgacie hebrajskie słowo kaʼát zostało przetłumaczone na „pelikan”. Prawo Mojżeszowe zaliczało tego ptaka do zwierząt nieczystych ceremonialnie (Kpł 11:13, 18; Pwt 14:11, 12, 17).

Pelikan należy do największych ptaków latających: długość jego ciała może przekroczyć 1,5 m, a rozpiętość imponujących skrzydeł 2,5 m. Ma długi, żółtawy dziób zakończony haczykowato, od spodu wyposażony w wielki, rozciągliwy worek skórny, który gdy jest pusty, nie rzuca się w oczy. Na lądzie pelikany poruszają się niezgrabnie, za to latają z wdziękiem i niestrudzenie — potrafią zakładać gniazda w odległości 100 km od łowisk. Świetnie chwytają ryby, a dzięki stopom zaopatrzonym w błony pławne mogą zwinnie poruszać się w wodzie.

Kiedy pelikan jest najedzony, często odlatuje w ustronne miejsce; przybiera tam melancholijną pozę z głową schowaną między barkami i nieruchomieje, toteż z daleka można go wziąć za biały kamień. Potrafi tak stać godzinami, dlatego psalmiście opisującemu swój bezdenny smutek posłużył za przykład bezczynnej zadumy: „Przypominam pelikana na pustkowiu” (Ps 102:6). Wspomniane „pustkowie” nie musi oznaczać pustyni, lecz miejsce oddalone od ludzkich osad, np. mokradło. W pewnych porach roku na podmokłych terenach w pn. części doliny Jordanu pelikany spotyka się do dziś. W sumie w Izraelu