na ogół z Hermonem, choć może też chodzić o łańcuch Antylibanu lub któryś z jego fragmentów. W 1 Kronik 5:23 określenie „Baal-Hermon” występuje obok Seniru i góry Hermon oraz Baszanu w opisie terytorium zajętego przez połowę plemienia Manassesa. Może się odnosić do jakiegoś miasta lub miejsca w pobliżu Hermonu albo do całego tego łańcucha górskiego (zob. HERMON).

Król Ammonitów, który w r. 607 p.n.e. podobno kazał Ismaelowi zabić judzkiego namiestnika Gedaliasza. W greckiej Septuagincie jego imię zapisano w postaci „Belisa” (Jer 40:14 [47:14, LXX]).

W r. 1984 podczas wykopalisk w Tall al-ʽUmajri w Jordanii odnaleziono odcisk pieczęci z imieniem Baʽaliisza. Metodą paleograficzną ustalono datę jego powstania na drugą połowę VII w. p.n.e. Napis w języku używanym przez starożytnych Ammonitów brzmi: „Własność Milkomʼora [lub Milkomʼura], sługi Baʽaliiszy”. Możliwe, że Baʽaliisza to biblijny Baalis.

(skrócona forma nazwy Bet-Baal-Meon).

Ważne miasto leżące na płaskowyżu w pn. Moabie, przydzielone plemieniu Rubena razem z Nebo, Kiriataim oraz innymi miastami tego regionu (Lb 32:37, 38; 1Kn 5:8). Rubenici, którym spodobały się tamtejsze bujne pastwiska, najwyraźniej odbudowali te miasta i zmienili ich nazwy. Na wcześniejszej liście z Liczb 32:3, 4 Baal-Meon może występować jako „Beon”. Później Jozue wymienił je jako Bet-Baal-Meon, co przypuszczalnie było pełną nazwą tego miasta (Joz 13:17).

Za panowania króla Meszy, w drugiej połowie X w. p.n.e., Moabici najwyraźniej odbili Baal-Meon. Na steli nazwanej od jego imienia Mesza chlubi się w wierszu 9: „Odbudowałem [prawdopodobny sens: obwarowałem] tedy Baʽal-Meʽon i zrobiłem tam zbiornik na wodę”, a w wierszu 30 wymienia pełną nazwę Bet-Baʽal-Meʽon (Archeologia Palestyny, red. L. W. Stefaniak, Poznań 1973, ss. 850, 851). Prócz tego na skorupce glinianej znalezionej w Samarii (ostrak 27) wspomniany jest niejaki „Baala, Baal-Meonita”.

W VII w. p.n.e. prorok Jeremiasz w imieniu Boga proroczo ostrzegł, że Moab zostanie spustoszony przez Babilończyków; wymienił przy tym niektóre miasta, m.in. Bet-Meon (prawdopodobnie chodzi o Baal-Meon) (Jer 48:20-23). Ezechiel zaliczył Baal-Meon do miast moabskich, które mieli objąć w posiadanie „mieszkańcy Wschodu” (Eze 25:9, 10). Spełnienie się tych proroctw poświadcza historia świecka i archeologia (zob. MOAB, MOABICI 2).

Baal-Meon jest utożsamiane z ruinami Maʽin. Tworzą one spore wzgórze, które leży 6 km na zach. pd. zach. od Medeby i 12 km na wsch. od Morza Martwego, na płaskowyżu wznoszącym się na wysokość ok. 800 m.

(„pan przełomów”).

Miejsce, gdzie jakiś czas po zdobyciu twierdzy Syjon Dawid odniósł całkowite zwycięstwo nad połączonymi siłami Filistynów (2Sm 5:9, 17-21). W sprawozdaniu czytamy, że gdy Dawid dowiedział się o ich wyprawie, razem ze swymi ludźmi „udał się na miejsce trudno dostępne”, Filistyni zaś „krążyli po nizinie Refaim”. Otrzymawszy od Jehowy zapewnienie o Jego wsparciu, Dawid zaatakował Filistynów, a oni uciekli, zostawiając swoje bożki. Dawid przypisał to zwycięstwo Jehowie, mówiąc: „Jehowa przełamał moich nieprzyjaciół przede mną — tak jak wody robią wyrwę”. Dlatego „nadał temu miejscu nazwę Baal-Peracim”. W 2 Samuela 5:21 czytamy, że Dawid i jego ludzie ‛zabrali pozostawione bożki Filistynów’. Równoległe sprawozdanie z 1 Kronik 14:12 ukazuje, co się potem z nimi stało: „Dawid wyrzekł słowo i spalono je w ogniu”.

Góra Peracim, o której wspomina Izajasz (Iz 28:21), to zapewne to samo miejsce. Wzmianka o nim w tym proroctwie nawiązuje do zwycięstwa, jakie Dawid odniósł w Baal-Peracim dzięki Jehowie; jest to przykład ‛zadziwiającego czynu’, podobnego do zapowiedzianego wtargnięcia Jehowy między nieprzyjaciół niczym zatapiająca, raptowna powódź.

Uważa się, że nizina Refaim to dzisiejsza równina Bakaʽ, która opada ze Wzgórza Świątynnego w kierunku pd.-zach. na długości 1,5 km, po czym przechodzi w wąską dolinę Wadi al-Ward (Nachal Refaʼim). Na tej podstawie niektórzy twierdzą, że Baal-Peracim leżało w sąsiedztwie tej doliny. Ponieważ w Izajasza (28:21) wymieniono jeszcze „nizinę w pobliżu Gibeonu”, zdaniem innych uczonych Baal-Peracim znajdowało się w kierunku pn.-zach., być może tam, gdzie obecne Szajch Badr, ok. 4 km na zach. pn. zach. od Wzgórza Świątynnego (Joz 15:8, 9). Taką lokalizację potwierdzałaby okoliczność, iż ścigani przez Dawida Filistyni uciekali w kierunku Gibeonu i Gezeru (2Sm 5:22, 25; 1Kn 14:16).

(„właściciel Szaliszy”).

Miejsce, skąd przybył człowiek, który przyniósł w darze prorokowi Elizeuszowi 20 bochenków jęczmiennych z pierwszych plonów i trochę świeżego ziarna (2Kl 4:42-44). Panował wtedy głód, a Elizeusz przebywał w Gilgal. Ta skromna ilość