3. Edomita królewskiego pochodzenia, który przysparzał kłopotów Izraelowi za panowania Salomona. Jako dziecko wraz z grupą sług swego ojca uciekł przez Paran do Egiptu, by uniknąć pogromu mężczyzn, którego dokonywał w Edomie Joab. W Egipcie spotkali się z przychylnym przyjęciem — Hadad otrzymał od faraona dom, żywność i ziemię, a później jego szwagierkę za żonę. Miał z nią syna, Genubata, który mieszkał w domu faraona wśród jego synów. Dowiedziawszy się, że Dawid i Joab nie żyją, Hadad wrócił do Edomu i stał się zagorzałym przeciwnikiem Salomona (1Kl 11:14-22, 25).

4. Hadad uważany jest za naczelne bóstwo starożytnej Syrii, utożsamiane na ogół z Rimmonem. Jego imię wchodzi w skład imion niektórych królów syryjskich, takich jak Ben-Hadad (1Kl 15:18) czy Hadadezer (1Kl 11:23), i występuje w nazwie Hadad-Rimmon (Za 12:11; zob. HADAD-RIMMON).

(„Hadad jest wspomożycielem”).

Syn Rechoba, król Coby — królestwa syryjskiego (aramejskiego), które najprawdopodobniej leżało na pn. od Damaszku (2Sm 8:3, 5; 1Kl 11:23; 1Kn 18:3, 5) i miało sporo wasali (2Sm 10:19). Zanim Hadadezer został pokonany przez Dawida, toczył wojnę przeciw Toi (Tou), królowi Chamatu (2Sm 8:9, 10; 1Kn 18:9, 10).

Kiedy Syryjczycy najęci przez Ammonitów do walki z Dawidem ponieśli klęskę, Hadadezer wzmocnił swe szeregi, dokonując dodatkowego zaciągu Syryjczyków znad Eufratu (2Sm 10:6, 15, 16; 1Kn 19:16). Właśnie do tego wydarzenia może nawiązywać 2 Samuela 8:3 (por. 1Kn 18:3), gdzie zasugerowano, że Hadadezer próbował przywrócić swą władzę nad rzeką Eufrat. Frederick C. Cook w swym komentarzu biblijnym wyjaśnia, że tekst hebrajski dosłownie oznacza: „spowodować, aby jego ręka wróciła”, po czym dodaje: „O rzeczywistym znaczeniu tej przenośni musi (...) rozstrzygać kontekst. Jeżeli — co jest najbardziej prawdopodobne — werset ten odnosi się do okoliczności opisanych dokładniej (...) [w 2Sm 10:15-19], omawiane zdanie ma sens następujący: gdy (Hadadezer) wyruszył ponownie zaatakować (Izrael) lub na nowo gromadził siły przeciw Izraelowi nad rzeką Eufrat”.

Wojska Hadadezera pod wodzą Szobacha (Szofacha) zmierzyły się z armią Dawida pod Chelam i zostały pokonane. Wasale Hadadezera niezwłocznie zawarli pokój z Izraelem (2Sm 10:17-19; 1Kn 19:17-19). W boju padło 40 000 jeźdźców syryjskich. Być może ze względu na trudne warunki terenowe musieli zsiąść z koni i zginęli jako piesi. Pozwalałoby to wytłumaczyć, dlaczego w 2 Samuela 10:18 nazwano ich „jeźdźcami”, a w 1 Kronik 19:18 — „mężami pieszymi”. Różnica w liczbie zabitych woźniców rydwanów zwykle jest uznawana za błąd kopisty, a za poprawną przyjmuje się mniejszą liczbę — 700 powożących.

Prócz tego Dawid zabrał sporo miedzi z Betach (nazywanego najwyraźniej także Tibchat) i z Berotaj (Kun), dwóch miast leżących w państwie Hadadezera, i sprowadził do Jerozolimy złote tarcze należące do sług Hadadezera — najprawdopodobniej do jego wasali (2Sm 8:7, 8; 1Kn 18:7, 8; por. 2Sm 10:19). Pojmał też wielu jeźdźców oraz pieszych i zdobył liczne konie i rydwany Hadadezera. Różnice w danych liczbowych między 2 Samuela 8:4 a 1 Kronik 18:4 mogą wynikać z pomyłek przepisywaczy. Septuaginta podaje w obu miejscach 1000 rydwanów i 7000 jeźdźców, co pozwala przypuszczać, że w 1 Kronik 18:4 zachowano pierwotne brzmienie.

Warto jednak zaznaczyć, iż fragmenty uznawane zwykle za omyłkę kopisty mogą po prostu opisywać różne aspekty wojny między Dawidem a Hadadezerem lub wynikać z różnych metod liczenia.

Najprawdopodobniej miejsce na równinie Megiddo (Za 12:11). Często utożsamia się je ze współczesnym Rummana, położonym ok. 7 km na pd. pd. wsch. od Megiddo.

‛Wielkie zawodzenie’ w Hadad-Rimmon, wspomniane w proroctwie Zachariasza, może się odnosić do opłakiwania króla Jozjasza, który zginął w bitwie pod Megiddo (2Kl 23:29; 2Kn 35:24, 25). Niektórzy jednak łączą to zawodzenie z obrzędowym opłakiwaniem podobnym do urządzanego nad fałszywym bóstwem Tammuzem (por. Eze 8:14) i uważają „Hadad-Rimmon” za imię jakiegoś boga. Jest to mało prawdopodobne, gdyż te słowa Jehowy przekazane przez Zachariasza stanowią część proroctwa dotyczącego Mesjasza. Trudno się spodziewać, by bałwochwalcze obrzędy opłakiwania stanowiły proroczy pierwowzór, natomiast mogłoby tak być z żałobą po wiernym królu judzkim (por. Jn 19:37 i Obj 1:7 z Za 12:10-14).

Król Edomu, następca Baal-Chanana; znany też jako Hadad (Rdz 36:31, 39; 1Kn 1:43, 50, 51; zob. HADAD 2).

(„mirt”).

Kuzynka Mardocheusza, która zajęła miejsce perskiej królowej Waszti, lepiej znana pod perskim imieniem Estera (Est 2:7; zob. ESTERA).