arsenał środków, które wykorzystuje w szczególnym celu. O morzu czytamy, że ‛niczym tamą zbiera jego wody, umieszcza w składnicach’ (Ps 33:7). A nawiązując do innych zjawisk naturalnych, czasami wykorzystywanych przeciw swym wrogom, Bóg zapytał Hioba: „Czyś wszedł do składnic śniegu albo czy widzisz składnice gradu, które zachowuję na czas udręki, na dzień walki i wojny?” (Hi 38:22, 23; por. Joz 10:8-11; Sdz 5:20, 21; Ps 105:32; 135:7). Nawet wojska Medów i Persów pod wodzą króla Cyrusa zaliczono do ‛oręża potępienia’, który Jehowa dobył przeciwko Babilonowi ze swej „składnicy” (Jer 50:25, 26).

Doktryna, której podstawą jest wiara w to, że duchy zmarłych ludzi dalej żyją po śmierci ciała i że mogą się kontaktować z żywymi, zwłaszcza za pośrednictwem medium — osoby szczególnie podatnej na ich wpływ; jedna z form okultyzmu. Zarówno Biblia, jak i historia świecka donoszą, że spirytyzm istniał od najdawniejszych czasów. Była nim przesiąknięta religia Egiptu (Iz 19:3) oraz Babilonu, stanowiącego także główny ośrodek religijny Asyrii (Iz 47:12, 13).

Grecki odpowiednik wyrazu „spirytyzm” to farmakía. W dziele Vine’s Expository Dictionary of Old and New Testament Words (1981, t. 4, ss. 51, 52) o słowie tym powiedziano: „Przede wszystkim oznaczało stosowanie leków, narkotyków i zaklęć; dalej: trucicielstwo; dalej: czary — Gal. 5:20, R.V. [Revised Standard Version], ‚czary’ (...) wymienione jako jeden z ‚uczynków ciała’. Zobacz też Obj. 9:21; 18:23. W Sept[uagincie] Wyj. 7:11, 22; 8:7, 18; Izaj. 47:9, 12. Przy uprawianiu czarów zażywano środki odurzające, słabsze czy silniejsze, czemu na ogół towarzyszyły zaklęcia i prośby kierowane do mocy okultystycznych, a oprócz tego używano różnych talizmanów, amuletów itp., które miały rzekomo ustrzec proszącego lub pacjenta od wpływu i mocy demonów, w rzeczywistości jednak chodziło o to, żeby oszołomić proszącego tajemniczymi środkami i siłami czarownika”. Także w Komentarzu żydowskim do Nowego Testamentu (ss. 780, 781) w odniesieniu do Galatów 5:19-21 podano: „Niektórzy wierzący nie traktują tych wersetów poważnie, wyobrażając sobie, że mogą dalej (...) praktykować pharmakeia (to greckie słowo, od którego pochodzi nasza „farmacja”, łączy w sobie znaczenie czarnoksięstwa i używania narkotyków — taki też jest jego przekład w NTPŻ [Nowy Testament z perspektywy żydowskiej]; zob. Ap [Obj] 9,21K)”.

Z kim nawiązuje się kontakt. Główną cechą spirytyzmu są rzekome kontakty ze zmarłymi. Ponieważ jednak „umarli nie są świadomi niczego”, porozumiewanie się z nimi jest niemożliwe (Kzn 9:5). Prawo Boże dane Izraelowi zabraniało wypytywania zmarłych, a za uprawianie spirytyzmu przewidywało karę śmierci (Kpł 19:31; 20:6, 27; Pwt 18:9-12; por. Iz 8:19). W Chrześcijańskich Pismach Greckich podkreślono, że osoby zajmujące się spirytyzmem „nie odziedziczą królestwa Bożego” (Gal 5:20, 21; Obj 21:8). Jeśli więc ktoś twierdzi, iż kontaktuje się z duchami zmarłych, to o ile w grę nie wchodzi zwykłe kłamstwo, osoba taka w gruncie rzeczy utrzymuje kontakty ze złymi siłami, które są wrogie Jehowie Bogu.

Biblia jasno wykazuje, że te złe siły to niegodziwe duchy — demony (zob. DEMON; OPĘTANIE). Na przykład „pewna służąca” z miasta Filippi przynosiła swym panom znaczny zysk uprawianiem „sztuki przepowiadania”, stanowiącej jeden z elementów spirytyzmu (Pwt 18:11). Pismo Święte wyraźnie mówi, że źródłem jej przepowiedni nie był Bóg, lecz zły duch, „demon wróżbiarstwa”. Gdy apostoł Paweł wypędził z niej tego ducha, utraciła zdolność przepowiadania (Dz 16:16-19). Na temat greckiego słowa pýthon, przetłumaczonego w tym fragmencie na „demon wróżbiarstwa”, w dziele Vine’s Expository Dictionary of Old and New Testament Words (t. 1, s. 328) wyjaśniono: „W mitologii greckiej Pyton to pytyjski wąż lub smok — mieszkający w Pytho u stóp Parnasu, strzegący wyroczni delfickiej i zabity przez Apolla. W rezultacie owa nazwa przylgnęła do samego Apolla [Apollo Pytyjski]. Później określenie to odnosiło się do wróżbitów i wieszczków uważanych za nawiedzonych przez Apolla. Skoro demony są inspiratorami bałwochwalstwa (I Kor. 10:20), dziewczynę opisaną w Dziejach 16:16 musiał opętać demon szerzący kult Apolla i stąd miała ‚ducha wieszczego’”.

W Izraelu. Chociaż prawo Boże surowo zabraniało uprawiania spirytyzmu, w ziemi izraelskiej od czasu do czasu można było spotkać media spirytystyczne. Zapewne byli to cudzoziemcy, którzy albo tam przywędrowali, albo zostali oszczędzeni przez Izraelitów. Król Saul wydalił wszelkie takie osoby z kraju, ale pod koniec jego panowania niektóre najwidoczniej wznowiły działalność. On sam zresztą pokazał, jak daleko odsunął się od Boga, gdy poszedł po radę do „kobiety będącej mistrzynią jako medium spirytystyczne” w En-Dor (1Sm 28:3, 7-10).

Król Saul odwiedza medium. Kiedy Saul udał się do medium, Jehowa już od jakiegoś czasu nie oddziaływał na niego swoim duchem. Nie odpowiadał na jego pytania ani przez sny, ani przez