Bóg dawał wizje również takim pisarzom biblijnym, jak: Izajasz (Iz 1:1; 6:1-13), Amos (Am 7:1-9, 12; 8:1, 2) oraz Ezechiel (Eze 1:1). Natchnione proroctwo Abdiasza przeciwko Edomowi rozpoczyna się od słów: „Wizja Abdiasza” (Abd 1). A „wizja Nahuma” zawiera wypowiedź przeciw Niniwie (Nah 1:1).

W Księdze Objawienia opisano szereg wizji oglądanych przez sędziwego apostoła Jana. Bardzo stosowna jest jej grecka nazwa Apokálypsis, czyli „odkrycie; odsłonięcie”, gdyż rzeczywiście odsłonięto w niej wiele spraw i wydarzeń mających się rozegrać długo po jej spisaniu, w odległej przyszłości (Obj 1:1, przyp. w NW).

Fałszywe wizje. Przed zagładą, która spadła na Jerozolimę w 607 r. p.n.e., tamtejsi fałszywi prorocy opowiadali „wizję z własnego serca”, a nie od Jehowy (Jer 23:16). Ich wizje były zupełnie bezwartościowe, gdyż nie pochodziły od Boga (Lam 2:9, 14). Mówili nieprawdę i ‛widzieli w wizji kłamstwo’, toteż Jehowa był przeciwko nim (Eze 13).

Zapowiedź przyszłych wizji. Prorok Joel zapowiedział w natchnieniu, że pod wpływem ducha Bożego ‛młodzieńcy będą mieć wizje’ — podobne do wspomnianych powyżej wizji pochodzących od Boga i zdecydowanie różniące się od fałszywych wizji (Jl 2:28). Jak wykazał Piotr, proroctwo to spełniło się w dniu Pięćdziesiątnicy 33 r. n.e., gdy na naśladowców Jezusa Chrystusa został wylany duch święty, dzięki czemu za sprawą cudu opowiadali w wielu językach „o wspaniałych rzeczach Bożych” (Dz 2:1-4, 11, 15-17).

Człowiek, który naprawdę lub rzekomo otrzymywał od Boga wizje dotyczące przyszłości bądź spraw zakrytych przed innymi. „Wizjoner” jest tłumaczeniem hebrajskiego słowa chozéh, pochodzącego od czasownika chazáh, czyli „ujrzeć; widzieć”. Chazáh i słowa pochodne są odnoszone do oglądania wizji (Lb 24:4; Iz 1:1; 21:2; 22:1; Eze 13:7; Dn 8:1; zob. WIDZĄCY).

Niektórzy wizjonerzy byli uzurpatorami, toteż Bóg ich odtrącał (Iz 29:10; Mi 3:7). Inni zostali rzeczywiście posłani przez Jehowę i przemawiali w Jego imieniu (2Kl 17:13; 2Kn 33:18). „Wizjonerem” nazwano Hemana, Iddo, Chananiego, Gada, Asafa, Jedutuna oraz Amosa (1Kn 25:5; 2Kn 12:15; 19:2; 29:25, 30; 35:15; Am 7:12). Część z nich, np. Gad oraz Iddo, opisała swoje wizje lub sporządziła inne sprawozdania (1Kn 29:29; 2Kn 9:29; 33:19). Nie wszyscy prorocy Jehowy byli wizjonerami. Gad został nazwany zarówno „prorokiem”, jak i „wizjonerem Dawida”, najprawdopodobniej dlatego, że przynajmniej niektóre Boże wskazówki lub pouczenia dla tego króla otrzymał w postaci wizji (2Sm 24:11; 1Kn 21:9).

Zobacz RĘKA.

Osoba sprawująca władzę; monarcha, panujący. Hebrajski czasownik maszál znaczy „panować”; grecki odpowiednik słowa „władca” to árchon (zob. WŁADCY MIASTA).

Najwyższym Władcą jest Jehowa Bóg; sprawuje On absolutne zwierzchnictwo nad wszechświatem, widzialnym i niewidzialnym, ponieważ jest Stwórcą i Życiodawcą (Dn 4:17, 25, 35; 1Tm 1:17).

Jehowa był rzeczywistym, niewidzialnym Królem narodu izraelskiego, a królowie z dynastii Dawida sprawowali władzę jako Jego przedstawiciele. Dlatego nazywano ich pomazańcami Boga, zasiadającymi na „tronie Jehowy” (1Kn 29:23). Gdy pojawił się Jezus Chrystus, „Syn Dawidowy” (Mt 21:9; Łk 20:41), został namaszczony nie olejkiem, lecz duchem świętym, aby zasiadł jako Władca na niebiańskim tronie (Dz 2:34-36). Jezus i jego współdziedzice Królestwa tworzą podporządkowany Jehowie rząd nad wszechświatem (Obj 14:1, 4; 20:4, 6; 22:5).

Szatan Diabeł i demony również są władcami. Szatana nazwano „władcą tego świata” i „władcą mocy powietrza” (Jn 12:31; 14:30; Ef 2:2). O tym, że podlegają mu wszystkie królestwa świata, świadczy okoliczność, iż zaproponował je Jezusowi Chrystusowi w zamian za oddanie mu czci (Mt 4:8, 9). Ludzkie rządy otrzymują swą władzę od Szatana (Obj 13:2). W jego organizacji również demony mają pewną władzę. Są nazwane „światowymi władcami tej ciemności” i sprawowały władzę nad dawnymi mocarstwami światowymi, np. jako niewidzialni ‛książęta’ Persji i Grecji (Ef 6:12; Dn 10:13, 20). Ich władcą jest oczywiście sam Diabeł (Mt 12:24).

W okresie ziemskiej służby Jezusa Palestyna znajdowała się pod panowaniem imperium rzymskiego, niemniej pewne sprawy dotyczące Żydów pozostawały w gestii ich władców, których naczelnym organem był Wielki Sanhedryn — rada złożona z 70 starszych. Właśnie o tych władcach żydowskich wspomniano w Jana 7:26, 48, a jednym z nich był Nikodem (Jn 3:1). Przełożonego synagogi określano słowem árchon (por. Mt 9:18 z Mk 5:22). Prawo nakazywało darzyć władców szacunkiem (Dz 23:5). Władcy żydowscy ulegli jednak demoralizacji i według Biblii ponoszą główną winę za śmierć Jezusa Chrystusa (Łk 23:13, 35; 24:20; Dz 3:17; 13:27, 28).