Chociaż koczownicze plemiona arabskie żyły w zasadzie niezależnie i zazwyczaj nie włączały się w główny nurt ówczesnych wydarzeń, Bóg zwrócił na nie uwagę w proroctwach i je osądził (Iz 21:13; Jer 25:17-24). Setki lat później, w dniu Pięćdziesiątnicy 33 r. n.e., niektórzy Arabowie zostali chyba członkami nowo powstałego zboru chrześcijańskiego (Dz 2:11, 41; zob. też ARABIA).

W Amosa 6:14 prorok ostrzegł królestwa Judy i Izraela, że będą ciemiężone przez obce mocarstwo od „Chamatu aż po dolinę Araby [pustynnej równiny]” (por. 2Kl 14:25). Chociaż termin „Araba” odnosi się do całego Rowu Jordanu, od Jeziora Galilejskiego do Morza Czerwonego, w tym wypadku oznacza teren położony na pd. od Morza Martwego aż do zatoki Akaba. Co prawda wyrażenie „dolina Araby” mogłoby dotyczyć jakiegoś wadi, np. doliny potoku Zered, który wpada do pd. części Morza Martwego („morza Araby”, Pwt 3:17), jednak godne uwagi jest to, że słowa użyte przez Amosa dokładnie odpowiadają arabskiej nazwie „Wadi al-Araba”, określającej obszar między pd. krańcem Morza Martwego a zatoką Akaba. Proroctwo Amosa wskazywało, że cały kraj — z północy na południe — kontrolowany wcześniej przez Judę i Izrael zostanie podbity. Spełnieniem tej zapowiedzi były najazdy dokonywane w następnym stuleciu przez królów asyryjskich, takich jak Tiglat-Pileser III, Salmanasar V, Sargon II i Sancherib.

1. Syn Ulli z plemienia Aszera (1Kn 7:30, 39).

2. Głowa rodu, którego członkowie powrócili z Babilonu do Jerozolimy razem z Zerubbabelem (Ezd 2:1, 2, 5; Neh 7:6, 7, 10). Ojciec (lub przodek) Szechaniasza, teścia Tobiasza Ammonity (Neh 6:18).

1. Jeden z naczelników plemienia Beniamina, mieszkający w pewnym okresie w Jerozolimie (1Kn 8:15, 28).

2. Miasto przy pd. granicy Kanaanu; jego król zaatakował Izraelitów idących w kierunku ziemi kananejskiej. Izraelici postanowili zniszczyć ten okręg i nazwali go Chorma, co znaczy „poświęcenie (wydanie) na zagładę” (Lb 21:1-3; 33:40). Jednakże tam się wówczas nie osiedlili, a niektórzy mieszkańcy najwyraźniej uniknęli zagłady. Dlatego król Aradu jest wymieniony wśród 31 królów rozgromionych podczas kampanii przeprowadzonej przez Jozuego (Joz 12:14). Na pustkowiu leżącym na pd. od Aradu osiedlili się później Kenici (Sdz 1:16).

Izraelski Arad jest zazwyczaj identyfikowany z Tel ʽArad, jednym z największych wzgórz w rejonie Negebu. Wznosi się ono na nieco pofałdowanej równinie, ok. 28 km na wsch. od Beer-Szeby. Podczas wykopalisk w Tel ʽArad odnaleziono ok. 200 ostraków, z których połowa była zapisana po hebrajsku, a reszta po aramejsku. Hebrajski napis na jednej z tych glinianych skorupek, pochodzących prawdopodobnie z drugiej połowy VII w. p.n.e., brzmi: „Do mego pana Eliasziba. Oby Jehowa zapewnił ci pokój. (...) On mieszka w domu Jehowy” (ILUSTRACJA, t. 1, s. 325).