4. Lewita żyjący w czasach króla Ezechiasza, syn Abdiego z synów Merariego. Należał do grona Lewitów, którzy w pierwszym roku panowania Ezechiasza pomogli oczyścić świątynię (2Kn 29:1-5, 12-17).

5. Przodek kuzyna Estery Mardocheusza; członek plemienia Beniamina (Est 2:5-7).

(skrócona forma imienia Kuszajasz).

Najwyraźniej tożsamy z Kuszajaszem, Lewitą z rodu Merariego i ojcem muzyka Etana (1Kn 6:19, 44; 15:17).

Miasto na granicy terytorium Issachara, przydzielone Gerszonitom (Joz 19:17, 18, 20; 21:27, 28). W 1 Kronik 6:72 najprawdopodobniej występuje jako „Kedesz” (zob. KEDESZ 3).

Potok utożsamiany dziś z Nahr al-Mukattaʽ (Nachal Kiszon). Wypływa z pagórków niedaleko Taanachu, po czym wije się w kierunku pn.-zach. przez równinę Jizreel, czyli Ezdrelon (ʽEmek Jizreʽel), przeciska się przez wąski wąwóz między górą Karmel a odnogą wzgórz Galilei, po czym wpływa na równinę Akko (Akra) i wpada do Morza Śródziemnego. W linii prostej od źródeł Kiszonu do jego ujścia do zatoki Hajfa jest mniej więcej 37 km. Wiosną na równinie Jizreel ma ok. 6 m szerokości, a w jej zach. części jest o 3 m szerszy. Najszerzej, bo do 20 m, rozlewa się na równinie Akko. Latem koryto Kiszonu jest na ogół suche — z wyjątkiem ostatnich 10 km. Ale w porze deszczowej płynie nim rwący potok, który zalewa brzegi i porywa wszystko, co napotka na swej drodze. Równina, przez którą biegnie, zamienia się w trzęsawisko.

W czasach Baraka i Debory dolina potoku Kiszon odegrała pewną rolę w wybawieniu Izraelitów spod jarzma Kananejczyków. Barak i jego ludzie zajęli pozycje na górze Tabor, co zmusiło wodza Syserę do poprowadzenia swych znakomicie uzbrojonych oddziałów i 900 rydwanów dnem Kiszonu (Sdz 4:6, 7, 12, 13). Wydawało się, że wrogowie mają ogromną przewagę militarną. Ale gdy na dany znak Barak i jego 10 000 wojowników ruszyli do ataku z góry Tabor, do czynu przystąpił Jehowa Bóg. „Z nieba gwiazdy walczyły, ze swych orbit walczyły z Syserą” (Sdz 4:14, 15; 5:20).

Według tradycji żydowskiej przekazanej przez Flawiusza „rozpętała się burza, lunęły strumienie deszczu i gradu, które wiatr miotał prosto w twarze Chananejczyków, zaślepiając im oczy. W takiej sytuacji nie mogli posługiwać się łukami ani procami” (Dawne dzieje Izraela, V, V, 4). Ulewa niewątpliwie zamieniła grunt w grzęzawisko, unieruchomiła rydwany, a konie ugrzęzły w błocie, toteż nieprzyjaciele uciekli ze strachu przed ludźmi Baraka. W taki czy inny sposób dzięki pomocy Jehowy „cały obóz Sysery padł od ostrza miecza. Nie ostał się ani jeden” (Sdz 4:15, 16; zob. też Ps 83:9, 10). Zdradziecki potok Kiszon najwyraźniej porwał ze sobą ciała wrogów (Sdz 5:21). Sam Sysera uciekł pieszo, lecz poniósł haniebną śmierć z ręki kobiety imieniem Jael, żony Chebera Kenity (Sdz 4:17-21).

W późniejszych czasach, za panowania króla izraelskiego Achaba, prorok Eliasz pozabijał w dolinie potoku Kiszon 450 proroków Baala (1Kl 18:22, 40).

Do Kiszonu odnoszą się też przypuszczalnie określenia „wody Megiddo” (Sdz 5:19) oraz „dolina potoku znajdująca się naprzeciw Jokneamu” (Joz 19:11).

Miasto w Szefeli będące dziedziczną własnością plemienia Judy (Joz 15:33, 40). Być może dzisiejsze Chirbat al-Maghaz (Miszlat Maʼahac), oddalone o 7 km na pd. zach. od Lachisz.

(od rdzenia oznaczającego: „sprawiać, że się wznosi dym ofiarny”).

Miasto, z którego Zebulonici nie wypędzili kananejskich mieszkańców (Sdz 1:30). Żadnej z proponowanych lokalizacji nie można uznać za pewną. Starożytne Kitron na terytorium Zebulona mogło też nosić nazwę Kattat (Joz 19:15).

Kittim jest wymieniony jako jeden z czterech „synów” Jawana, ale słowo to występuje w Biblii wyłącznie w liczbie mnogiej (Rdz 10:4; 1Kn 1:7). Później odnoszono je do ludu i krainy.

Józef Flawiusz używa nazwy „Chetim” i kojarzy ją z Cyprem; jak pisze, „od tego dawnego miana pochodzi słowo Chete, którym Hebrajczycy określają wszystkie wyspy i większość krain nadmorskich” (Dawne dzieje Izraela, I, VI, 1). Starożytni Fenicjanie nazywali mieszkańców Cypru Kitti. Współczesne miarodajne źródła na ogół są zgodne co do tego, że Kittim to Cypr.

Na pd.-wsch. wybrzeżu Cypru leżało miasto Kition (Citium), znane przede wszystkim jako kolonia fenicka, stąd zdaniem niektórych uczonych Kittim nie powinien być wymieniany wśród potomków Jafeta (Rdz 10:2, 4; 1Kn 1:5, 7). Istnieją jednak dowody na to, że Fenicjanie przybyli na Cypr stosunkowo późno, a kolonię w Kition założyli przypuszczalnie dopiero w IX w. p.n.e. Dlatego Britannica — edycja polska (1998, t. 7, s. 255) co prawda nazywa Citium „głównym miastem fenickim na Cyprze”, lecz dodaje: „Najstarsze zabytki