Rynek Appiusza. Po drugiej stronie Drogi Apijskiej leży małe miasteczko Faiti.

(prawdopodobnie: „miasto”).

Miasto w Moabie, przypuszczalnie stolica tego kraju. Leżało na pd. od doliny potoku Arnon, choć dokładna lokalizacja nie jest znana (Lb 21:15). Czasami Ar było synonimem całego Moabu (Pwt 2:9, 18, 29). Granice kraju Moabitów biegły kiedyś na pn. od Arnonu, lecz tereny te zostały im odebrane przez Sychona, króla Amorytów (Lb 21:26-28). Jehowa zabronił Izraelitom atakować Moabitów, ponieważ „terytorium Moabu, czyli Ar”, dał „jako posiadłość” synom Lota (Pwt 2:9, 18, 29). Izajasz, obwieszczając spustoszenie Moabu, zapowiedział, że Ar oraz inne ważne miasta moabskie zostaną „zmuszone do milczenia” (Iz 15:1).

Ponieważ sama nazwa „Ar” prawdopodobnie znaczy „miasto”, niektórzy sugerują, że właśnie tej miejscowości dotyczą określenia „miasto moabskie” (hebr. ʽir Moʼáw) z Liczb 22:36 oraz „miasto” z Powtórzonego Prawa 2:36.

Syn Jetera z plemienia Aszera (1Kn 7:30, 38).

(„zasadzka”).

Miejscowość w górach judzkich wymieniona m.in. w sąsiedztwie Hebronu i Dumy (Joz 15:48, 52, 54). Przypuszczalnie chodzi o Chirbat ar-Rabija, leżące pomiędzy Dumą i Karmelem, ok. 12 km na pd. zach. od Hebronu. Najwyraźniej było to rodzinne miasto Paaraja Arbijczyka (2Sm 23:35).

(„pustynna równina”).

Część niezwykłego rowu tektonicznego, zwana też Rowem Jordanu. Ciągnie się od stoków góry Hermon na pd. poprzez Jezioro Galilejskie, dolinę Jordanu i Morze Martwe (Słone) (położone znacznie poniżej poziomu morza), aż do zatoki Akaba, będącej odnogą Morza Czerwonego (Pwt 3:17; Joz 3:16; 11:16; Jer 52:7).

Ta długa i wąska dolina biegnąca z pn. na pd., ograniczona po obu stronach stromymi zboczami, miejscami jest bardzo sucha i leży w niej niewiele miast. Powstała na skutek podłużnego pęknięcia w skorupie ziemskiej; jej szerokość waha się od blisko 1 km do 16 km, a długość wynosi 435 km. W pn. części tej prostej doliny wije się Jordan, który nieustannie nawadnia pas zieleni ciągnący się jej środkiem. Natomiast na pd. od Morza Martwego przez Arabę płyną jedynie okresowe strumienie, które nie wystarczają do utrzymania życia na tej suchej ziemi.

Niektórzy bibliści uważają, że słowo „Araba” dotyczyło tylko tej części Rowu Jordanu, która leży na pd. od Morza Martwego. Ale Biblia odnosi je także do terenów rozciągających się dalej na pn., przynajmniej do Jeziora Galilejskiego, czyli morza Kinneret (Joz 12:3; 2Sm 2:29). Dzisiaj odcinek doliny na pn. od Morza Martwego określa się mianem Al-Ghor, co znaczy „obniżenie”, natomiast nazwy „Araba” używa się zwłaszcza w odniesieniu do bardzo suchego obszaru położonego na pd. od tego morza.

„Morzem Araby” nazywano właśnie Morze Martwe (Pwt 3:17; 4:49; 2Kl 14:25). Słowo ʽarawáh występujące bez przedimka jest także rzeczownikiem pospolitym i można je przetłumaczyć na „pustynną równinę”. Często pojawia się w lm. (ʽarawòt), gdy mowa o pustynnych równinach Jerycha i Moabu położonych w dolinie Jordanu na pn. od Morza Martwego (Lb 22:1; 26:3, 63; 31:12; Joz 4:13; 5:10; Jer 39:5).

Starożytna kraina leżąca na wsch. i pd. od Palestyny. Od wsch. jej granicę stanowiła Zatoka Perska i Zatoka Omańska, od pd. Morze Arabskie i Zatoka Adeńska, od zach. Morze Czerwone, a od pn. Żyzny Półksiężyc, rozciągający się przez Mezopotamię, Syrię i Izrael. Główną częścią Arabii był Półwysep Arabski. Ponieważ jest on z trzech stron otoczony wodą i trochę przypomina wielką wyspę, przez swych mieszkańców bywa nazywany „Wyspą Arabów” (Dżazirat al-ʽArab).

Półwysep Arabski zajmuje powierzchnię ok. 2,6 mln km², czyli tyle, ile jedna czwarta Europy, i jest największym półwyspem na świecie. W najszerszym miejscu ma ok. 1900 km, a jego zach. linia brzegowa liczy ok. 2900 km.

Na półwysep ten składa się skalisty płaskowyż opadający na wsch. w kierunku Zatoki Perskiej, z głównym pasmem górskim biegnącym równolegle do zach. wybrzeża. Jeden ze szczytów na pd.-zach. krańcu osiąga wysokość ponad 3600 m n.p.m. Południową część półwyspu zajmuje Ar-Rub al-Chali, największa pustynia piaszczysta na Ziemi. W części środkowej znajduje się wyżyna Nadżd, a na pn. od niej pustynia Wielki Nefud, która z kolei graniczy z Pustynią Syryjską.

Na obrzeżach półwyspu oraz na centralnej wyżynie (Nadżd) można spotkać nieliczne strumyki, płynące tylko w pewnych okresach. Hiob, który najwyraźniej mieszkał na terenie nazywanym dziś Pustynią Syryjską, opisał wysychanie takich „potoków zimowych” (Hi 6:15-20).

Chociaż spora część tego rozległego płaskowyżu jest sucha, to wzdłuż zach. łańcucha górskiego, na centralnej wyżynie i na pd. opady są wystarczająco duże, by mogli mieszkać tam ludzie. Na