(1Sm 14:31). Wiele lat później, już po podziale królestwa, który nastąpił po śmierci Salomona (ok. 998 p.n.e.), jego syn i następca, Rechoboam, umocnił Ajjalon i uczynił jednym z warownych miast w pn. i zach. części państwa (2Kn 11:5-12). Po upływie prawie 250 lat, za panowania niewiernego króla Achaza (761-746 p.n.e.), Ajjalon został zdobyty przez Filistynów (2Kn 28:18).

Na jednej z tabliczek z Amarny Ajjalon występuje jako Ajaluna.

2. Miejsce na terytorium Zebulona, gdzie został pochowany sędzia Elon, pochodzący z tego plemienia (Sdz 12:12). Położenie tego miejsca nie jest dokładnie znane.

Zobacz AJ 1.

Zobacz CZERWONE, MORZE.

(hebr. szittáh).

Drzewo często spotykane na pustkowiu, po którym wędrowali Izraelici. Można było z niego uzyskać spore deski (wg Wj 36:20, 21 długie prawie na 4,5 m), które Izraelici wykorzystali przy budowie przenośnego przybytku. Odkąd weszli do Ziemi Obiecanej, Biblia w zasadzie przestała wspominać o tym drzewie, co może wskazywać, że nie występowało w całej Palestynie. Opis ten znacznie lepiej pasuje do gatunków akacji o nazwach Acacia seyal i Acacia tortilis niż do innych tamtejszych roślin. Drzewa te wciąż są rozpowszechnione w Negebie i okolicach Synaju oraz Dolinie Jordanu na pd. od Morza Galilejskiego, lecz nie w pn. Palestynie.

Co ciekawe, słowo seyal jest odpowiednikiem arabskiego wyrazu sajal, oznaczającego „potok”, a akacja rośnie w suchych dolinach rzecznych (wadi), którymi porą deszczową płynie woda i które znajdują się w skądinąd jałowych, pustynnych okolicach wokół Morza Martwego oraz w pd. części Arabii i półwyspu Synaj. W proroctwie Joela (3:18) powiedziano: „Z domu Jehowy wytryśnie źródło i nawodni Dolinę Akacjową”, co wyraźnie wskazuje na miejsce, które w przeciwnym razie byłoby suche (zob. SZITTIM 2). W Izajasza 41:19 Jehowa oznajmił: „Na pustkowiu zasadzę cedr, akację i mirt, i drzewo oleiste”. W myśl tej zapowiedzi trzy z wymienionych tutaj drzew, normalnie rosnących na żyznej, urodzajnej glebie, miały dzięki wodzie dostarczanej przez Boga rozwijać się w towarzystwie akacji, która lubi pustynię (Iz 41:17, 18).

Akacja ma liczne długie kolce wyrastające z rozłożystych gałęzi, które zwykle przeplatają się z gałęziami sąsiednich akacji, tworząc nieprzenikniony gąszcz. Okoliczność ta niewątpliwie wyjaśnia, dlaczego w Biblii niemal zawsze pojawia się forma pluralna szittím. Drzewo to może osiągać wysokość 6—8 m, ale z wyglądu często przypomina krzew. Ma miękkie, pierzaste liście, pokrywa się żółtymi, pięknie pachnącymi kwiatami, z których potem wyrastają owoce w postaci zakrzywionych, zwężających się strąków. Szorstka, ciemna kora osłania bardzo twarde, wąskosłoiste, ciężkie drewno, odporne na ataki owadów. Dzięki tym właściwościom oraz występowaniu na pustyni akacja szczególnie dobrze nadawała się na materiał do budowy przybytku i jego wyposażenia. Wykonano z niej Arkę Przymierza (Wj 25:10; 37:1), stół na chleby pokładne (Wj 25:23; 37:10), ołtarze (Wj 27:1; 37:25; 38:1), drążki do noszenia tych przedmiotów (Wj 25:13, 28; 27:6; 30:5; 37:4, 15, 28; 38:6), słupy pod zasłonę i kotarę (Wj 26:32, 37; 36:36) oraz ramy (Wj 26:15; 36:20) i łączące je poprzeczki (Wj 26:26; 36:31).

Drewno akacjowe ze względu na wąskie słoje, intensywny pomarańczowobrązowy kolor oraz trwałość wciąż jest cenione w stolarstwie artystycznym. Starożytni Egipcjanie robili z niego wieka do trumien z mumiami oraz budowali z niego łodzie. Niektóre gatunki akacji dostarczają też cenionej gumy arabskiej.

Ostatni z trzech wymienionych synów szejka Ecera, pochodzącego od Seira (Rdz 36:20, 21, 27). W 1 Kronik 1:42 tekst masorecki podaje imię Jaakan, ale w greckiej Septuagincie (Kodeks aleksandryjski), a także w 22 manuskryptach hebrajskich imię to ma postać Akan, tak jak w Rodzaju 36:27.