(„[kraina] piasku”).

1. Kraina, którą ‛okrążała’ rzeka Piszon, jedna z czterech odnóg rzeki wypływającej z Edenu. Została przedstawiona jako ziemia obfitująca w dobre złoto, żywicę bdelium i kamień onyks (Rdz 2:10-12). Rzeki Piszon nie da się obecnie zidentyfikować, dlatego nie wiadomo również, gdzie leżała Chawila (zob. PISZON). Według niektórych jej zasoby były typowe dla Arabii, toteż kojarzy się ją z jakąś krainą w tym rejonie. Ponieważ Biblia mówi o „całej ziemi Chawila”, J. Simons sugeruje, że chodzi o cały Półwysep Arabski, choć trudno sobie wyobrazić, jak rzeka Piszon mogłaby go ‛okrążać’ (The Geographical and Topographical Texts of the Old Testament, Lejda 1959, ss. 40, 41).

2. Według Rodzaju 25:18 Ismaelici „obozowali od Chawili koło Szur, rozciągającego się naprzeciw Egiptu, aż po Asyrię”. Wobec tego Chawila — lub przynajmniej jej część — musiałaby sięgać półwyspu Synaj, na którym najprawdopodobniej leżało pustkowie Szur (zob. SZUR). Z wersetu tego wynika, że Ismaelici koczowali na obszarze rozpościerającym się od półwyspu Synaj przez pn. Arabię do Mezopotamii. O królu Saulu wspomniano, że pobił Amalekitów „od Chawili aż po Szur, które leży przed Egiptem” (1Sm 15:7). A zatem terytorium Amalekitów ciągnęło się „od Chawili”, czyli jakiegoś obszaru na Półwyspie Arabskim (przypuszczalnie obejmującego jego pn.-zach. część), do pustkowia Szur na półwyspie Synaj, czyli jak powiedziano w pewnym słowniku biblijnym, „od pustynnego interioru na pn. arabskiego Nadżdu do regionu leżącego na pn. od dzisiejszego Suezu w Egipcie” (The Interpreter’s Dictionary of the Bible, red. G. A. Buttrick, 1962, t. 1, s. 101). Wydaje się więc, że Chawila to pn.-zach. część Półwyspu Arabskiego, a być może nawet znacznie większy teren.

3. Syn Kusza, syna Chama (Rdz 10:6, 7). Wielu uczonych uważa, że Chawila w wersecie 7 jest także nazwą geograficzną, którą później nadano okolicom zasiedlonym przez potomków owego syna Kusza. Ponieważ po rozproszeniu budowniczych Babel (Rdz 11:9) większość Kuszytów najwyraźniej zawędrowała do Afryki i Arabii, potomstwo Chawili na ogół jest kojarzone z krainą, którą w starożytnych inskrypcjach sabejskich nazywa się Chaulanem. Leżała ona na pd.-zach. wybrzeżu Półwyspu Arabskiego, na pn. od współczesnego Jemenu. Istnieje też teoria, że z czasem członkowie tego plemienia przeprawili się przez Morze Czerwone na tereny znane dziś jako Dżibuti i Somalia w Afryce, a imię ich przodka zachowało się w nazwie miasta Aualis (A Dictionary of the Bible, red. J. Hastings, 1903, t. II, s. 311). Równie dobrze migracja mogła się odbyć w kierunku przeciwnym — z Afryki do Arabii. Oddzielająca je na wysokości Dżibuti cieśnina Bab al-Mandab ma zaledwie 32 km szerokości.

4. Syn Joktana i potomek Sema poprzez Arpachszada (Rdz 10:22-29). Niektóre imiona innych synów Joktana, np. Chacarmawet i Ofir, niewątpliwie wiążą się z krainami w pd. części Półwyspu Arabskiego. Można więc przypuszczać, że Semita Chawila wraz z potomkami również osiedlił się na tym półwyspie, choć niekoniecznie na pd. Niektórzy uważają, że zamieszkał w tym samym regionie co Chawila będący potomkiem Kusza, lecz zbieżność imion to zbyt mało dla uzasadnienia tezy, iż mimo różnego pochodzenia obaj przybyli na te same tereny. Wprawdzie dowody łączące Kuszytę Chawilę z regionem Chaulan w pd.-zach. Arabii (zob. poz. 3) nie są rozstrzygające i nie da się wykluczyć, że zamieszkał tam Semita o tym imieniu, niemniej związki Chaulanu z Afryką i bliskość Etiopii (kraju Kusz) przemawiałyby raczej za pierwszą opcją. W takim wypadku wydaje się prawdopodobne, że Chawila pochodzący od Sema zajął tereny leżące w pn. części Półwyspu Arabskiego i że to od niego wzięła swą nazwę kraina omówiona w poz. 1.

(„wioski namiotowe Jaira”).

Wioski na terytorium Manassesa po wsch. stronie Jordanu. Niekiedy całe terytorium Izraelitów na wsch. od Jordanu nazywano Gileadem (Joz 22:9), co może tłumaczyć, dlaczego o wioskach tych powiedziano, że znajdują się w Gileadzie (Lb 32:40, 41), choć w innych wersetach umiejscowiono je w Baszanie (Pwt 3:14; Joz 13:29, 30).

Jak wynika z opisu biblijnego, owe wioski — najprawdopodobniej 23 — zdobył w czasach Mojżesza Jair (potomek Judy poprzez Checrona, choć zaliczony też do potomków Manassesa) i nazwał je od swego imienia: Chawwot-Jair (Lb 32:39-41; Pwt 3:14; 1Kn 2:3, 21-23; zob. JAIR 1). Po latach mianem Chawwot-Jair określano 30 miast należących do 30 synów sędziego Jaira. Zdaniem niektórych krytyków jest to sprzeczne z wcześniejszym wyjaśnieniem pochodzenia nazwy Chawwot-Jair. Ale Księga Sędziów nie mówi, że owo określenie zostało po raz pierwszy użyte w tym późniejszym okresie. Z relacji tej wynika jedynie, że w czasach jej spisywania wciąż było w użyciu i że odnoszono je do wspomnianych 30 miast (Sdz 10:3, 4).

Za panowania Salomona „wioski namiotowe” Jaira wchodziły w skład jednego z okręgów administracyjnych podległych pełnomocnikom króla (1Kl