3. Córka Absaloma; zapewne nadano jej imię po ciotce (poz. 2) (2Sm 14:27). Podobnie jak ojciec odznaczała się bardzo pięknym wyglądem. Być może została żoną Uriela i matką Maaki, ukochanej żony Rechoboama (2Kn 11:20, 21; 13:1, 2).

4. Jedno z kilku miast wzniesionych (być może odbudowanych lub umocnionych) przez króla Salomona (1Kl 9:17-19). W 1 Królów 9:18 powiedziano o nim, że leżało „w tej krainie”, najwyraźniej na terytorium Izraela. Yohanan Aharoni utożsamia je z ʽAjn Husb (ʽEn Chacewa), położonym ok. 30 km na pd. pd. zach. od Morza Martwego. Lokalizacja ta wynika z porównania opisów granic Kanaanu w Liczb 34:3-6, Jozuego 15:1-4 oraz Ezechiela 47:19 i 48:28.

Chociaż w równoległym sprawozdaniu w 2 Kronik 8:4 wspomniano o mieście „Tadmor”, prawdopodobnie chodzi tu o inną miejscowość, powszechnie utożsamianą z Palmyrą (zob. TADMOR).

(hebr. ʼészel).

Roślina mająca postać krzewu lub drzewa. Z sękatego pnia wyrastają rózgowate pędy, nadające jej pierzasty wygląd. Drobne, łuskowate, wiecznie zielone liście ściśle przylegają do gałązek, dzięki czemu tracą bardzo niewiele wilgoci przez parowanie, co pozwala tamaryszkowi rosnąć w okolicach pustynnych, a nawet na wydmach. Wiosną drzewo pokrywa się gronami drobnych białych lub różowych kwiatów, stanowiąc ozdobę jałowych skądinąd terenów. Ta słonolubna roślina często występuje bardzo blisko morza lub na słonych mokradłach. Tamaryszki porastające brzegi Jordanu tworzą gęste zarośla, zamieszkiwane przez dzikie zwierzęta, a w czasach biblijnych mogły stanowić część „bujnych gęstwin nad Jordanem”, dających schronienie lwom (Jer 49:19; Za 11:3).

Na ogół tamaryszek jest niewysoką rośliną, ale pewien gatunek (Tamarix aphylla) osiąga do 18 m wysokości. Abraham zasadził tamaryszek w Beer-Szebie (Rdz 21:33), król Saul siedział w cieniu tamaryszka w Gibei (1Sm 22:6), a kości jego i jego synów zostały pochowane pod wielkim tamaryszkiem w Jabesz-Gilead (1Sm 31:13; por. 1Kn 10:12, gdzie użyto hebr. słowa ʼeláh [„wielkie drzewo”]).

Doktor Joseph Weitz, izraelski specjalista w dziedzinie zalesiania, napisał: „Pierwszym drzewem, które Abraham zasadził w Beer-Szebie, był tamaryszek. Idąc za jego przykładem, cztery lata temu posadziliśmy w tej okolicy dwa miliony tych drzew. Abraham miał rację. Tamaryszek to jedno z niewielu drzew, które, jak się przekonaliśmy, dobrze rosną na południu, gdzie roczne opady nie przekraczają 150 mm” (The Reader’s Digest, marzec 1954, s. 30).

Inny gatunek tamaryszka (Tamarix mannifera) po nakłuciu przez owady z rodziny czerwców wydziela krople soku przypominającego miód, które po zebraniu bywają sprzedawane pielgrzymom jako „manna”. Roślina ta nie ma jednak związku z pokarmem spożywanym przez Izraelitów na pustkowiu, gdyż tamta manna była dostarczana w cudowny sposób i zbierano ją z ziemi (Wj 16:13-15).

Instrument perkusyjny używany już w czasach patriarchalnych. Hebrajskie słowo tof w polskich przekładach najczęściej jest tłumaczone na „bęben” (Rdz 31:27, Bg, Bp, BT, Bw). Chodzi o niewielki przenośny bębenek zbudowany z drewnianej lub metalowej obręczy o średnicy ok. 25 cm, obciągniętej z jednej albo z obu stron pergaminem bądź inną skórą zwierzęcą. Ponieważ niektórych odmian używano podczas świąt, mogły mieć przymocowane z boku blaszki lub dzwoneczki, a grano na nich tak jak na współczesnych tamburynach. Inne bardziej przypominały tam-tamy i uderzano w nie obiema rękami.

Tamburyny nie zostały wymienione w związku z obrzędami w świątyni, niemniej były używane przez kobiety i mężczyzn do wysławiania Jehowy oraz przy innych radosnych okazjach, takich jak uczty czy wesela (1Sm 10:5; 2Sm 6:5; Ps 150:4; Iz 5:12). Zwłaszcza kobiety