Kiedy współdziedzice Jezusa jednoczą się z nim w podobieństwie jego zmartwychwstania i zostają wskrzeszeni jako stworzenia duchowe, są tak jak on obdarzani nie tylko życiem wiecznym, lecz również nieśmiertelnością i nieskażonością. Wcześniej żyli, wiernie służyli Bogu i umarli w zniszczalnych ciałach ludzkich, teraz zaś otrzymują niezniszczalne, niepodlegające skażeniu ciała duchowe, o czym jasno mówi Paweł w 1 Koryntian 15:42-54. A zatem nieśmiertelność jest najwyraźniej cechą życia, jakim zostali obdarowani, i oznacza życie bezkresne i niezniszczalne, podczas gdy nieskażoność to najwidoczniej właściwość ciała, które daje im Bóg, a które z natury nie podlega rozkładowi, skażeniu ani zniszczeniu. Wydaje się więc, że Bóg obdarzył ich zdolnością samodzielnego podtrzymywania swego życia, że w przeciwieństwie do pozostałych Jego stworzeń — cielesnych i duchowych — nie są zależni od zewnętrznego źródła energii. Jest to niezrównany dowód Jego zaufania. Jednakże niezależność i niezniszczalność ich egzystencji nie oznacza, iż nie podlegają władzy Bożej. Przeciwnie, tak jak ich Głowa, Chrystus Jezus, w dalszym ciągu podporządkowują się woli i kierownictwu swego Ojca (1Ko 15:23-28; zob. DUSZA; NIEŚMIERTELNOŚĆ).

Greckie słowo athanasía składa się z przedrostka a („nie; bez”), wyrażającego zaprzeczenie, i z formy słowa „śmierć” (thánatos). Zasadniczo oznacza więc „nieumieranie”, „niepodleganie śmierci” i odnosi się do bezkresnego i niezniszczalnego życia (1Ko 15:53, 54, przyp. w NW; 1Tm 6:16, przyp. w NW). Greckie aftharsía, czyli „nieskażoność”, oznacza cechę czegoś, co nie może ulec rozkładowi, skażeniu ani zniszczeniu (Rz 2:7; 1Ko 15:42, 50, 53; Ef 6:24; 2Tm 1:10).

Chociaż Pisma Hebrajskie nie zawierają słowa „nieśmiertelny” ani „nieśmiertelność”, to jednak wskazują, że Jehowa Bóg, będąc Źródłem wszelkiego życia, nie podlega śmierci, a więc jest nieśmiertelny (Ps 36:7, 9; 90:1, 2; Hab 1:12). Dobitnie podkreślił to również chrześcijański apostoł Paweł, gdy nazwał Go „Królem Wieczności, niezniszczalnym” Bogiem (1Tm 1:17).

Jak wykazano w haśle DUSZA, z Pism Hebrajskich wyraźnie też wynika, że człowiek nie odznacza się wrodzoną nieśmiertelnością. O duszy ludzkiej (hebr. néfesz) bardzo często mówi się, że umiera, zmierza do grobu czy zostaje zgładzona (Rdz 17:14; Joz 10:32; Hi 33:22; Ps 22:29; 78:50; Eze 18:4, 20). Potwierdzają to oczywiście Chrześcijańskie Pisma Greckie, które także wspominają o śmierci duszy (gr. psyché) (Mt 26:38; Mk 3:4; Dz 3:23; Jak 5:20; Obj 8:9; 16:3). A zatem Pisma Chrześcijańskie nie kwestionują ani nie korygują natchnionej nauki Pism Hebrajskich, zgodnie z którą dusza ludzka, człowiek, jest śmiertelna, podlega umieraniu. Wyjawiają jednak, że Bóg zamierzył udostępnić niektórym swym sługom dar nieśmiertelności.

Dlaczego Jezusa nazwano „jedynym mającym nieśmiertelność”?

Pierwszą osobą, którą według Biblii nagrodzono nieśmiertelnością, jest Jezus Chrystus. Zanim został wskrzeszony przez Boga, nie był nieśmiertelny, o czym świadczą natchnione słowa apostoła zanotowane w Rzymian 6:9: „Chrystus, dostąpiwszy wskrzeszenia z martwych, już więcej nie umiera; śmierć już więcej nad nim nie panuje” (por. Obj 1:17, 18). Z tego właśnie powodu w 1 Tymoteusza 6:15, 16 wyjaśniono, że Jezus — „Król królujących i Pan panujących” — w odróżnieniu od innych królów i panów jest „jedynym mającym nieśmiertelność”. Pozostali królowie i panowie są śmiertelni, umierają, tak jak umierali arcykapłani izraelscy. Jednakże wyniesiony do chwały Jezus, ustanowiony przez Boga Arcykapłanem na sposób Melchizedeka, posiada „życie niezniszczalne” (Heb 7:15-17, 23-25).

Słowo „niezniszczalne” jest tutaj tłumaczeniem greckiego wyrazu akatálytos, dosłownie: „nierozerwalny; nierozpuszczalny” (Heb 7:16, przyp. w NW). Składa się on z zaprzeczenia (a) i wyrazu nawiązującego do „rozwiązania; obalenia; rozpuszczenia”. Pokrewnego słowa użył Jezus, gdy mówił o ‛zwaleniu’ kamieni świątyni jerozolimskiej (Mt 24:1, 2), oraz apostoł Paweł, który wspomniał o ‛rozpadnięciu się’ ziemskiego „namiotu” chrześcijan, tzn. o zakończeniu ich ziemskiego życia w ludzkich ciałach (2Ko 5:1). A zatem nieśmiertelne życie udzielone Jezusowi po zmartwychwstaniu jest nie tylko bezkresne, lecz także nie podlega skażeniu, unicestwieniu, zagładzie.

Nieśmiertelność udzielona dziedzicom Królestwa. Namaszczeni duchem członkowie zboru chrześcijańskiego powołani do panowania z Chrystusem w niebiosach (1Pt 1:3, 4) otrzymali obietnicę, że zostaną zjednoczeni z nim „w podobieństwie jego zmartwychwstania” (Rz 6:5). A zatem gdy dochowują wierności aż do śmierci, są tak jak ich Pan, ich Głowa, wskrzeszani do nieśmiertelnego życia duchowego, żeby ‛to, co śmiertelne, przyoblekło się w nieśmiertelność’ (1Ko 15:50-54).