symboliczny „syn, mężczyzna” zostaje po narodzeniu porwany do tronu Bożego.

Jednakże w Mateusza 24:30 i w Łukasza 21:27 przytoczono proroctwo Jezusa o „znaku Syna Człowieczego” zaraz po opisie zjawisk niebieskich, jakie Biblia kojarzy z wykonaniem wyroków Bożych na niegodziwych ludziach (por. Mt 24:29 i Łk 21:25, 26 z Iz 13:9, 10 oraz Jl 2:30, 31). Skoro „wszystkie plemiona ziemi (...) ujrzą Syna Człowieczego przychodzącego na obłokach nieba z mocą oraz wielką chwałą” i „będą się uderzać, lamentując”, nie ulega wątpliwości, że właśnie wtedy nadprzyrodzone ujawnienie królewskiej potęgi Jezusa wzbudzi trwogę w sercach ludzi niespełniających woli Bożej.

W innych proroczych wizjach zawartych w Księdze Objawienia (17:12-14; 19:11-21) ukazano, jak mesjański Król sprawuje pełnię władzy nad „ludami, grupami narodowościowymi i językami” (Dn 7:14), toteż wzmianka o kimś „podobnym do syna człowieczego”, zamieszczona w Objawieniu 14:14, niewątpliwie odnosi się do Jezusa Chrystusa, tak samo jak opis przedstawiony w Objawieniu 1:13.

Objaśnienie wersetów zapowiadających, że ‛Syn Człowieczy przyjdzie na obłokach nieba’ i że „ujrzy go wszelkie oko” (Mt 24:30; Obj 1:7), podano pod hasłami: CHMURA (Znaczenie symboliczne); OBECNOŚĆ; OKO.

Członek jednego z 70 rodów założonych po potopie, składającego się z potomków Kanaana (Rdz 10:15, 17; 1Kn 1:15). Trudno dokładnie powiedzieć, gdzie osiedlili się Synici, choć w różnych starożytnych pismach wymienia się kilka miejsc w Libanie o podobnie brzmiących nazwach.

Żona syna. Odpowiedniki słowa „synowa” — hebrajski kalláh i grecki nýmfe — bywają oddawane również jako „oblubienica” (PnP 4:8-12; Iz 61:10; Jer 7:34; Jn 3:29; Obj 18:23; 21:2, 9; 22:17).

W czasach patriarchalnych o małżeństwie syna zwykle decydował ojciec, który też najczęściej wybierał synową (Rdz 24). Stawała się ona członkiem jego rodziny, więc w razie przeprowadzki zabierał ją razem z innymi domownikami (Rdz 11:31). Prawo Mojżeszowe pod karą śmierci zabraniało mężczyźnie współżycia z synową (Kpł 18:15; 20:12; Eze 22:11).

Synowe różnie odnosiły się do swych teściów. Na przykład Rut okazała się dla swej teściowej, Noemi, bardziej lojalną i oddaną towarzyszką niż Orpa. Powiedziała do Noemi: „Twój lud będzie moim ludem, a twój Bóg — moim Bogiem. Gdzie ty umrzesz — ja umrę” (Rut 1:6-17, 22; 4:14, 15). Natomiast hetyckie żony Ezawa przysparzały swym teściom, Izaakowi i Rebece, wielu zmartwień (Rdz 26:34; 27:46). Chrystus Jezus zapowiedział, że z powodu orędzia Królestwa między teściowymi a synowymi będzie dochodzić do konfliktów (Łk 12:53).

(„ze szczęściem [powodzeniem]”).

Chrześcijanka z Filippi, którą Paweł pochwalił za niezłomną postawę i którą wezwał, by była „jednej myśli w Panu” ze swą chrześcijańską siostrą Ewodią (Flp 4:2, 3). Apostoł najwyraźniej udzielił tej rady dlatego, że siostry te się poróżniły, co potwierdzają niektóre współczesne przekłady (Db, Wp).

Hebrajskie słowo mamzér, tłumaczone na „syn z nieprawego łoża”, ma niejasną etymologię. Może być spokrewnione z wyrazem oddanym w Jeremiasza 30:13 i Ozeasza 5:13 przez „wrzód” i z arabskim terminem oznaczającym „powodować gnicie; wywoływać nudności”, co wskazuje na zepsucie.

W Powtórzonego Prawa 23:2 powiedziano: „Żaden syn z nieprawego łoża nie może wejść do zboru Jehowy. Aż do dziesiątego pokolenia nikt od niego nie może wejść do zboru Jehowy”. Liczba dziesięć wyobraża zupełność, a zatem wyrażenie „dziesiąte pokolenie” oznaczałoby, że takie osoby nigdy nie będą mogły zostać członkami zboru. To samo powiedziano o Ammonitach i Moabitach, przy czym w ich wypadku dodano słowa „po czas niezmierzony”, które wyjaśniają sens tego prawa. Jednakże wbrew pewnym hipotezom członkowie owych narodów zostali odcięci od zboru izraelskiego nie dlatego, że ich praojcowie urodzili się z kazirodczego związku, lecz ze względu na ich postawę wobec Izraelitów wędrujących do Ziemi Obiecanej (Pwt 23:3-6; zob. AMMONICI).

Jehowa brzydzi się rozpustą, cudzołóstwem i kazirodztwem. Prawo Boże nakazywało karać śmiercią cudzołożników i kazirodców i zabraniało córkom Izraela uprawiać nierząd (Kpł 18:6, 29; 19:29; 20:10; Pwt 23:17). Prócz tego gdyby syn z nieprawego łoża miał udział w dziedzictwie, powodowałoby to swary w rodzinie i mogłoby doprowadzić do jej rozpadu.

Część komentatorów mylnie utrzymuje, jakoby z nieprawego łoża pochodził Jefte. Biblia mówi tylko tyle, że „był on synem kobiety nierządnej” (Sdz 11:1). Jego matka niewątpliwie zawarła pełnoprawne małżeństwo, podobnie jak Rachab, która była niegdyś nierządnicą, lecz poślubiła Izraelitę Salmona. Jefte nie był więc synem z nieprawego łoża, tak samo jak nie był nim syn Salmona i Rachab, który został cielesnym przodkiem Jezusa Chrystusa (Mt 1:5). Matka Jeftego była najprawdopodobniej drugorzędną żoną Gileada, Jefte zaś mógł być nawet jego pierworodnym. Będąc nieślubnym dzieckiem, nie mógłby należeć do zboru Izraela, a jego przyrodni bracia — którzy wcześniej go wygnali — nie mieliby prawa prosić, żeby został ich dowódcą (Sdz 11:2, 6, 11). Jako syn drugorzędnej żony, Jefte nie był bynajmniej dzieckiem z nieprawego łoża. W Powtórzonego Prawa 21:15-17 wyraźnie zaznaczono, że taki potomek miał jednakowe prawa do dziedzictwa, co syn ulubionej żony.

W Chrześcijańskich Pismach Greckich tylko jeden raz — w Hebrajczyków 12:8 — użyto słowa nòthos (‛dziecko z nieprawego łoża’, NŚ; ‛bękart’, Bg, NTint). Jak wynika z kontekstu, przyrównano tu Boga do ojca, który z miłości karci swego syna. Dlatego pisarz oznajmia: „Jeśli zaś jesteście bez karcenia, którego uczestnikami stali się wszyscy, to w rzeczywistości jesteście dziećmi z nieprawego łoża, a nie synami”. Kto podaje się za duchowego syna Bożego, a jednocześnie trwa w grzechu i nieposłuszeństwie, zostanie wydalony ze zboru Bożego i nie otrzyma karcenia, którego Bóg udziela swym prawowitym synom, aby ich doprowadzić do doskonałości.

Miasto ze znanym portem na pd.-wsch. wybrzeżu Sycylii. Według Tukidydesa kolonię grecką założono tam w VIII w. p.n.e.

Apostoł Paweł zatrzymał się trzy dni w Syrakuzach pod koniec swej podróży do Rzymu ok. 59 r. n.e. Być może statek musiał tam czekać na odpowiedni wiatr (Dz 28:12). Z Syrakuz statek Pawła popłynął „łukiem” do Regium na pd. krańcu Italii. Nie wiadomo dokładnie, jak należy rozumieć to określenie. Być może statek odpłynął nieco dalej od lądu, by złapać wiatr w żagle. Możliwe też, że zatoczył łuk, „płynąc wzdłuż wybrzeża”, by dotrzeć do Regium (Dz 28:13, BT).

Kraina, której wsch. granicę stanowiła Mezopotamia, zach. — góry Liban, pn. — góry Taurus, a pd. Palestyna i Pustynia Syryjska. W Pismach Hebrajskich nazywana jest Aramem. Opisane granice mają charakter umowny, gdyż wpływy i rządy syryjskie na tym obszarze ulegały ustawicznym zmianom.

W czasach patriarchalnych. Jedyne biblijne wzmianki o Syryjczykach w czasach patriarchów dotyczą wydarzeń, które się rozegrały w okolicach Charanu i miały związek z rodziną Rebeki — jej ojca Betuela i brata Labana określono mianem Syryjczyków (dosł. Aramejczyków) (Rdz 25:20; 28:5; 31:20, 24). Jakuba nazwano „ginącym Syryjczykiem”, ponieważ 20 lat mieszkał pod Charanem — tam poślubił dwie córki Labana, tam urodzili mu się synowie i córki, tam też odczuwał trudy służby u teścia. Również matka Jakuba była Syryjką (Pwt 26:5; Rdz 31:40-42; Oz 12:12).

Czasy sędziów. Kiedy w okresie sędziów Izraelici porzucili wielbienie Jehowy, na osiem lat dostali się pod panowanie syryjskiego króla Kuszan-Riszataima (Sdz 3:7-10). W późniejszym czasie wpływy syryjskie były na tyle silne, że Izraelici zaczęli czcić ich bogów razem z innymi bożkami pogańskimi (Sdz 10:6).

Gdy Izraelem i Judą rządzili królowie. Po narodzinach monarchii izraelskiej Syria zaczęła prowadzić zaczepną politykę i aż do końca istnienia królestwa północnego była jego jawnym wrogiem. Pierwszy król izraelski, Saul, wojował z syryjskimi królami Coby (1Sm 14:47). Dawid po wstąpieniu na tron zadał ciężkie straty armii króla Syrii Hadadezera. Przy tej okazji zdobył i poświęcił Jehowie dużo złota, srebra i miedzi. Umieścił też załogi w Damaszku i zmusił Syryjczyków do płacenia daniny (2Sm 8:3-12; 1Kn 18:3-8). Później Ammonici najęli przeszło 30 000 żołnierzy syryjskich, którzy zamiast walczyć, uciekli przed Izraelitami. Jednakże po ściągnięciu posiłków Syryjczycy stoczyli bitwę z Izraelem, w której ponieśli ogromne straty i poprosili o zawarcie pokoju (2Sm 10:6-19; 1Kn 19:6-19).

Wkrótce potem syryjski buntownik imieniem Rezon, który uciekł od Hadadezera, obwołał się królem Damaszku i przez wszystkie dni Salomona był przeciwnikiem Izraela (1Kl 11:23-25). Damaszek stał się wtedy najważniejszym miastem syryjskim i przez długie lata stanowił „głowę Syrii”, do której Jehowa kierował swe wypowiedzi przeciwko temu narodowi (Iz 7:8; 17:1-3; Am 1:5).

Po podziale królestwa izraelskiego. Po śmierci Salomona i podziale jego królestwa sprawozdanie biblijne wspomina o Syryjczykach głównie wtedy, gdy odnosili sukcesy lub porażki w stosunkach z mieszkańcami obu państw izraelskich — północnego i południowego. Bardziej szczegółowo opisano wydarzenia z czasów Asy (1Kl 15:18-20; 2Kn 16:2-4, 7), Achaba (1Kl 20:1-34; 22:3, 4, 29-35; 2Kn 18:10, 28-34), Jehorama izraelskiego (2Kl 6:24 do 7:16; 8:28, 29; 9:14b, 15; 2Kn 22:5, 6), Jehoasza judzkiego (2Kl 12:17, 18; 2Kn 24:23, 24), Jehoachaza (2Kl 13:3-7, 22), Jehoasza izraelskiego (2Kl 13:14-19, 24, 25), Jotama (2Kl 15:37, 38),