do ostrego miecza’, a słowa Jeremiasza uczynił ‛ogniem w jego ustach’. Użył swej mocy, by poprzeć ich prorocze wypowiedzi, toteż wszystkie się spełniły (Iz 49:2; Jer 5:14). Z drugiej strony niebezpiecznie jest słuchać czegokolwiek, co płynie z ust osoby znanej z odstępstwa. Może to doprowadzić człowieka do zguby (Prz 11:9).

Znaczenie przenośne. Bóg symbolicznie mówi o sobie, że ma usta. Niczego nie wypowiada bez celu; Jego słowa spełniają się w najdrobniejszym szczególe (Iz 55:10, 11). Wszyscy, którym zależy na życiu, muszą ‛żyć każdą wypowiedzią z ust Jehowy’ (Pwt 8:3; Mt 4:4). Kiedy na ziemi przebywał Jego Syn, Jezus Chrystus, w pełni dostosował swe życie do słów Ojca i teraz cieszy się przyznaną mu władzą o zasięgu wszechświatowym. Jako Król wyznaczony przez Jehowę, uderzy ziemię „rózgą swoich ust” (Iz 11:4). W wizji opisanej w Objawieniu zadaje narodom ciosy długim mieczem wychodzącym z jego ust (Obj 19:15, 21). Ta figura stylistyczna wyraźnie kieruje uwagę na fakt, że Jezus został upoważniony, by jako Wódz niebiańskich wojsk Jehowy wydać rozkaz do boju i poprowadzić je na wojnę, która skończy się unicestwieniem wrogów Boga.

Jak wskazują niektóre z powyższych przykładów, słowo „usta” często jest synonimem mowy lub potęgi mowy. W Prawie Mojżeszowym obowiązywała zasada — przyjęta także w zborze chrześcijańskim — że czyjąś winę trzeba potwierdzić „ustami [tzn. zeznaniami] dwóch lub trzech świadków” (Mt 18:16; Pwt 17:6; por. 2Ko 13:1). Inne przykłady podobnego użycia tego słowa można znaleźć w Hioba 32:5; Psalmie 10:7; 55:21; 78:36; Ezechiela 24:27; 29:21; Łukasza 21:15, przyp. w NW; Rzymian 15:6.

Podniebienie. Podniebienie to sklepienie jamy ustnej, które oddziela ją od jamy nosowej; jego część miękka tworzy przegrodę między jamą ustną i gardłem. W Biblii czasem jest synonimem „ust” (Prz 8:7; Oz 8:1, przyp. w NW).

Hiob i Elihu użyli słowa „podniebienie” w pewnym porównaniu — zestawili ludzką umiejętność oceny, co jest dobre i mądre, ze zdolnością podniebienia do rozróżniania smaków (Hi 12:11; 34:3). Podniebienie rzeczywiście pełni taką funkcję. W jego błonie śluzowej rozmieszczone są kubki smakowe. Poza tym warto zwrócić uwagę na jego rolę w przełykaniu pokarmu. Jedzenie, przyciskane językiem do podniebienia i rozcierane, przesuwa się do gardła, połączonego też z przewodami nosowymi. Dzięki temu w przewodach tych lepiej rozchodzi się zapach jedzenia, co znacznie poprawia odczuwanie smaku.

Akt prawny o charakterze ogólnym, powszechnie obowiązujący, ogłoszony przez Boga lub przez władze ludzkie (Rdz 26:5; Ps 89:30-32; Dn 6:15). Według Biblii najwyższym Ustawodawcą jest Jehowa Bóg (Iz 33:22; zob. PRAWO; PRAWODAWCA).

Zobacz PRAWODAWCA.

Uznanie cudzego syna za własne dziecko. Greckie słowo tłumaczone na „usynowienie” (huiothesía) jest terminem prawniczym, który dosłownie znaczy „przybranie za syna” (por. Rz 8:15, BT).

Pisma Hebrajskie nie opisują prawnej procedury adopcji, ale kilkakrotnie o niej wspominają. Wydaje się, że Abraham, zanim urodzili mu się Ismael i Izaak, traktował swojego niewolnika Eliezera niczym przybranego syna i uznawał go za swego przyszłego dziedzica (Rdz 15:2-4). W dawnych czasach praktyka usynawiania niewolników była na Bliskim Wschodzie powszechna; tacy przybrani synowie dziedziczyli majątek, choć pierwszeństwo do niego przysługiwało rodzonym dzieciom ojca.

Zarówno Rachela, jak i Lea uznały za własnych tych synów, których ‛na ich kolanach’ urodziły Jakubowi ich służące (Rdz 30:3-8, 12, 13, 24). Otrzymali oni dziedzictwo na takich samych zasadach jak dzieci żon Jakuba. Byli przecież jego rodzonymi synami. Poza tym należeli do Racheli i Lei, ponieważ były one właścicielkami ich matek.

W późniejszych czasach córka faraona adoptowała młodego Mojżesza (Wj 2:5-10). Mogła to uczynić, ponieważ w Egipcie mężczyznom i kobietom przysługiwały równe prawa.

Wśród Izraelitów adopcja raczej nie była rozpowszechniona. Instytucja małżeństwa lewirackiego zapewniała przedłużenie linii rodowej, a więc w dużej mierze eliminowała podstawową przyczynę, dla której adoptowano dzieci (Pwt 25:5, 6).

Znaczenie dla chrześcijan. W Pismach Greckich apostoł Paweł kilkakrotnie wspomniał o usynowieniu w związku z nową pozycją chrześcijan powołanych i wybranych przez Boga. Jako potomkowie niedoskonałego Adama, tkwili oni w niewoli grzechu i nie byli od urodzenia synami Bożymi. Kiedy jednak zostali ‛nabyci’ przez Chrystusa Jezusa, jednorodzonego Syna Bożego, „dostąpili usynowienia” i stali się jego współdziedzicami (Gal 4:1-7; Rz 8:14-17). Nie otrzymali takiej pozycji z racji jakichś wrodzonych praw, lecz zostali wybrani przez Boga według Jego woli (Ef 1:5). Co prawda już od chwili zrodzenia z ducha świętego