należność, mimo iż wcześniej ślubował ją Sanktuarium”. Mogło też chodzić o kogoś, kto uprawiał to pole i przez jakiś czas zgodnie ze złożonym ślubem spłacał co roku wyznaczoną sumę, lecz później odstąpił je komuś za gotówkę. Ponieważ było ono wydzielone dla sanktuarium, a człowiek ten — nie bacząc na jego świętość — przehandlował je jak swoją własność, takie pole uznawano za „poświęcone”, czyli niepodlegające wykupowi.

Podobną zasadę można dostrzec w przepisie z Powtórzonego Prawa 22:9: „Nie wolno ci obsiewać swej winnicy dwoma rodzajami ziarna, żeby czasem pełny plon nasienia, które posiałeś, i plon winnicy nie przepadł na rzecz sanktuarium”. Taka konfiskata byłaby skutkiem pogwałcenia prawa utrwalonego wcześniej w Kapłańskiej 19:19.

Rzeczy „poświęconej” — w odróżnieniu od rzeczy „uświęconej” — nie można było wykupić (zob. KLĄTWA). Wyłuszczone powyżej zasady odnosiły się także do domów (Kpł 27:14, 15). Jeśli jednak ktoś nabył czyjąś dziedziczną własność, a potem ją uświęcił, to w roku Jubileuszu takie pole wracało do pierwotnego właściciela (Kpł 27:22-24).

W małżeństwie. Apostoł Paweł oznajmił chrześcijanom pozostającym w związku małżeńskim: „Niewierzący mąż jest uświęcony ze względu na żonę, a niewierząca żona jest uświęcona ze względu na brata; w przeciwnym razie wasze dzieci byłyby przecież nieczyste, lecz teraz są święte”. Ponieważ chrześcijanin cieszy się przychylnością Jehowy, nie uznaje On jego małżeństwa z osobą niewierzącą za nieczyste. Jej ‛uświęcenie’ nie oznacza, że została zaliczona do „świętych” Bożych, ale że związek tych dwojga ludzi jest czysty, godny szacunku. Niewierzący partner może bardzo dużo skorzystać z obserwowania właściwego postępowania chrześcijanina i w rezultacie sam dostąpić wybawienia (1Ko 7:14-17). Ze względu na wierzącego współmałżonka ich małe dzieci są uznawane za „święte”, tzn. pozostają pod opieką i ochroną Bożą — w przeciwieństwie do „nieczystych” dzieci, których oboje rodzice są niewierzący (zob. ŚWIĘTOŚĆ [Świętość zjednuje błogosławieństwo]).

1. Potomek Judy poprzez Pereca. Mieszkał w Jerozolimie po niewoli babilońskiej (1Kn 9:3, 4).

2. Głowa domu patriarchalnego synów Bigwaja, którzy przybyli z Ezdraszem do Jerozolimy w 468 r. p.n.e. (Ezd 8:1, 14).

(skrócona forma imienia Azaniasz).

Mężczyzna, którego syn Palal pomagał Nehemiaszowi odbudowywać mur Jerozolimy (Neh 3:25).

1. Wymieniony jako szósty z 13 synów Joktana; także nazwa wywodzącego się od niego plemienia (Rdz 10:26-29; 1Kn 1:21). Według tradycji arabskiej Sana (stolica Republiki Jemeńskiej) nosiła w starożytności nazwę ʼAzal, spokrewnioną ze słowem Uzal.

2. Jedno z miejsc wspomnianych w Ezechiela 27:19, które handlowały z Tyrem. Niektórzy uważają, że nazwa ta odnosi się do regionu Izalla, położonego w pn.-wsch. Syrii, niedaleko rzeki Tygrys w jej górnym biegu.

Element uprzęży z przypiętym wędzidłem, zakładany na głowę konia i pozwalający nim kierować. Po hebrajsku méteg (2Kl 19:28) i résen (Hi 30:11), a po grecku chalinòs (Jak 3:3).

W Biblii słowo „uzda” jest na ogół używane w sensie przenośnym. Psalmista powiedział: „Nie upodabniajcie się do konia albo muła nie mającego zrozumienia, których wigor trzeba poskramiać uzdą lub kantarem, zanim się do ciebie zbliżą” (Ps 32:9). Ludzie nie powinni przypominać bezrozumnych zwierząt, które same nie potrafią odpowiednio sobą pokierować. Podobnie jednak jak zwierzęta można korygować przy użyciu bata i uzdy, tak rózga przydaje się „na plecy głupców” (Prz 26:3).

W Objawieniu opisano, jak „winorośl ziemi” wrzucono do winnej tłoczni, gdzie deptały ją konie, a krew wychodząca z tłoczni sięgała „aż po uzdy koni, na odległość tysiąca sześciuset stadiów [296 km]” (Obj 14:18-20). Tak duża głębokość i długość tej rzeki krwi ilustruje ogrom dzieła zniszczenia dokonanego przez aniołów i wskazuje na to, że owa tłocznia jest wystarczająco duża, by pomieścić wszystkich winnych, i że gdy dopełni się ich wina, nie ujdzie z niej nikt, kto będzie należał do „winorośli ziemi”.

Jehowa oznajmił asyryjskiemu królowi Sancheribowi: „Włożę swój hak w twoje nozdrza, a swoje wędzidło uzdy między twe wargi, i poprowadzę cię z powrotem drogą, którą przyszedłeś” (2Kl 19:28; Iz 37:29). Sancherib — nie z własnej woli, lecz przymuszony przez Jehowę — odstąpił od oblężenia Jerozolimy i wrócił do Niniwy, gdzie został później zabity przez swych synów (2Kl 19:32-37; Iz 37:33-38). Jehowa wkłada wrogim narodom w szczęki wędzidło uzdy, co unaocznia całkowite ich podporządkowanie na wzór ujarzmionych zwierząt (Iz 30:28).

Gdy Hiob ubolewał z powodu swej okropnej choroby i doznawanych szyderstw, powiedział o swoich prześladowcach: „Oni zaś z mego powodu popuścili uzdę” (Hi 30:11). Dając upust swej