Określenia árchon użyto również w odniesieniu do różnych urzędników państwowych (Dz 16:19, 20; Rz 13:3). Hebrajskie słowo seganím, tłumaczone na „zwierzchnicy” (BT), „przełożeni” (Bw) lub „pełnomocni zwierzchnicy” (NŚ), odnosi się do władców żydowskich podlegających zwierzchnictwu imperium perskiego (Neh 2:16; 5:7), jak również do pewnych osób sprawujących władzę pod panowaniem królów Medii, Asyrii i Babilonu (Jer 51:28; Eze 23:12, 23; zob. PEŁNOMOCNIK).

Władcy mogą zapewnić swym poddanym dobrobyt i szczęście albo sprowadzić na nich nędzę i udręki (Prz 28:15; 29:2). Dawid przytoczył wypowiedź Jehowy Boga: „Gdy panujący nad ludźmi jest prawy, panując w bojaźni przed Bogiem, jest to jak światło poranka, gdy świeci słońce, ranek bez obłoków” (2Sm 23:3, 4). Takim właśnie władcą jest Jezus Chrystus, Książę Pokoju (Iz 9:6, 7).

Urzędnicy miejscy (gr. politárchai), przed których rozzłoszczony tłum w Tesalonice zawlekł Jazona i innych chrześcijan (Dz 17:5-8). W związku z użytym tu greckim określeniem G. E. Wright napisał: „Inskrypcja z tej bramy [Bramy Wardarskiej w Tesalonice], znajdująca się obecnie w Muzeum Brytyjskim, wspomina o pewnych urzędnikach miejskich zwanych ‚politarchami’. To samo słowo występuje w wielu innych inskrypcjach. Również w Dziejach 17:6 użyto tego określenia w odniesieniu do urzędników, przed których zaciągnięto chrześcijan podczas rozruchów wywołanych głoszeniem Pawła. Słowo to nie pojawia się nigdzie indziej w zachowanej literaturze greckiej, dlatego te odkrycia archeologiczne potwierdzają dokładność relacji Łukasza w tej kwestii” (Biblical Archaeology, 1962, s. 260; zob. ARCHEOLOGIA [Znaleziska mające związek z Chrześcijańskimi Pismami Greckimi]).

Hebrajskie słowo seraním zostało najprawdopodobniej zapożyczone z języka Filistynów (Joz 13:3). Odnosi się do pięciu władców, którzy panowali w filistyńskich miastach: Gaza, Aszkelon, Aszdod, Ekron i Gat i którzy najwyraźniej tworzyli sojusz lub konfederację. Według Amosa 9:7 Filistyni przybyli na wybrzeże Kanaanu z Krety, leżącej niedaleko Morza Egejskiego, dlatego istnieje też pogląd, iż słowo to wywodzi się z kręgu kultury egejskiej.

Poszczególni władcy sojuszniczy sprawowali władzę nad miastami-państwami Filistei, natomiast o sprawach dotyczących ich wszystkich decydowali wspólnie. Achisza nazwano królem Gat (1Sm 21:10; 27:2). Najwyraźniej jednak nie był królem w powszechnym znaczeniu tego słowa, ale raczej księciem. Dlatego też w odniesieniu do tych władców czasami używa się tytułu „książę” (hebr. sar) (1Sm 18:30; 29:2-4).

Władcy sojuszniczy często współpracowali ze sobą. Na przykład zebrali się i pytali kapłanów i wróżbitów, co zrobić z uprowadzoną Arką Przymierza, która sprowadziła na nich samych i na cały lud plagę guzków krwawniczych (1Sm 5:9 do 6:4). Współdziałali ze sobą, gdy wyruszali do walki z Izraelem (1Sm 7:7). Wspólnie też próbowali pokonać Samsona (Sdz 16:5). Kiedy zebrali się w domu swego boga Dagona w Gazie, by świętować z okazji pojmania Samsona, wszystkich pięciu panujących wtedy władców sojuszniczych poniosło śmierć (Sdz 16:21-30).

Rządzone przez nich niezależne miasta-państwa nigdy jednak nie zjednoczyły się w królestwo podporządkowane jednemu monarsze. Tych pięć głównych miast wraz z ich zależnymi miejscowościami tworzyło raczej sojusz lub konfederację. We wspólnych sprawach władcy sojuszniczy podejmowali decyzje większością głosów. Świadczy o tym brak ich zgody na udział Dawida i jego ludzi w wyprawie armii filistyńskiej przeciwko królowi Saulowi, chociaż był za tym Achisz, władca Gat, u którego schronił się wtedy Dawid, uciekając przed Saulem (1Sm 29:2, 6, 7, 9).

Przez wiele lat władcy filistyńscy byli zawziętymi wrogami ludu Jehowy, wielokrotnie sprzymierzali się z innymi narodami przeciwko Izraelitom i często ich ciemiężyli. Przestali im zagrażać dopiero wtedy, gdy zostali ujarzmieni i osłabieni przez Dawida. Po jego czasach nie określano ich już w Biblii mianem „władców sojuszniczych”, nazywano ich natomiast „królami” (Jer 25:20; Za 9:5; zob. FILISTEA, FILISTYNI).

Wyrażenie użyte w Rzymian 13:1, odnoszące się do władz państwowych. Werset ten bywa tłumaczony w różny sposób: „Niech każda dusza będzie podporządkowana władzom zwierzchnim, bo nie ma władzy, jak tylko za sprawą Boga; istniejące władze zajmują swe względne pozycje za sprawą Boga” (NŚ). „Każdy niech będzie poddany władzom, sprawującym rządy nad innymi. Nie ma bowiem władzy, która by nie pochodziła od Boga, a te, które są, zostały ustanowione przez Boga” (BT). „Każdy powinien być poddany władzom, które zarządzają daną społecznością. Nie może bowiem być władzy, która nie wywodziłaby się od Boga, a te, które są, są ze zrządzenia Bożego” (BWP).

Chociaż Jehowa Bóg nie powołuje ludzkich rządów (por. Mt 4:8, 9; 1Jn 5:19; Obj 13:1, 2), to