Jezusa pełni władzy w charakterze Króla namaszczonego przez Jehowę.

Obecności Jezusa jako panującego Króla miały towarzyszyć m.in. następujące wydarzenia: wskrzeszenie jego zmarłych naśladowców, którzy wraz z nim mają być dziedzicami niebiańskiego Królestwa (Rz 8:17; 1Ko 15:23), zgromadzenie i doprowadzenie do jedności z nim innych uczniów, żyjących w okresie jego obecności (Mt 24:31; 2Ts 2:1), unicestwienie odstępczego „człowieka bezprawia”, czego Jezus miał dokonać „ujawnieniem [epifaneíai] swej obecności” (2Ts 2:3-8; zob. CZŁOWIEK BEZPRAWIA), zagłada tych, którzy nie skorzystają ze sposobności wybawienia (Mt 24:37-39), oraz rzecz jasna zapoczątkowanie jego Tysiącletniego Panowania (Obj 20:1-6) (zob. też hasło PRZEMIENIENIE, gdzie wyjaśniono, w jaki sposób świadkowie tej wizji królewskiej chwały Chrystusa mogli zapoznawać innych z jego „mocą i obecnością”; 2Pt 1:16-18).

Sytuacja podczas jego obecności. Sporo informacji na temat obecności Chrystusa, jego ujawnienia się i objawienia dostarczają wizje opisane w Księdze Objawienia. Symboliczny ukoronowany jeździec na białym koniu, przedstawiony w Objawieniu 6:1, 2, bardzo przypomina jeźdźca z Objawienia 19:11-16, którym jest „Król królów i Pan panów”, Chrystus Jezus. Jak wynika z rozdz. 6, kiedy Chrystus wyruszy jako zwycięski Król, nie od razu usunie z ziemi zło, bo jego szarży miała towarzyszyć wojna, która ‛zabierze pokój z ziemi’, a oprócz niej niedobory żywności i śmiertelna plaga (Obj 6:3-8). To z kolei odpowiada głównym punktom proroctwa Chrystusa utrwalonego w Ewangeliach: w 24 rozdz. Mateusza, 13 rozdz. Marka i 21 rozdz. Łukasza. Płynie stąd wniosek, iż owo proroctwo zawarte w Ewangeliach, niewątpliwie dotyczące zagłady Jerozolimy i tamtejszej świątyni (w 70 r. n.e.), odnosi się także do czasu obecności Chrystusa i opisuje „znak” pozwalający ustalić, że Jezus jest już obecny i panuje z nieba jako mesjański Król (Mt 24:3, 32, 33; Łk 21:29-31).

Pozostałe wzmianki o obecności Chrystusa na ogół zachęcają do okazywania wiary i wytrwałości zarówno w czasie oczekiwania na nią, jak i wtedy, gdy już nastanie (1Ts 2:19; 3:12, 13; 5:23; Jak 5:7, 8; 1Jn 2:28).

Obecność dnia Jehowy. W swoim drugim liście Piotr nawołuje braci, żeby swym stylem życia dowodzili, iż ‛oczekują i mają wyraźnie w pamięci obecność dnia Jehowy’ (2Pt 3:11, 12). Musieli nieustannie pamiętać o dniu sądu Jehowy i być świadomi jego bliskości. W owym „dniu Jehowy” spłoną „niebiosa”, wyobrażające rządy dzisiejszego złego świata, a towarzyszące im „elementy” także nie wytrzymają tego „wielkiego gorąca” i „stopnieją”. Teraźniejszy system podlegający władzy Szatana dobiegnie kresu.

Ponieważ Jehowa Bóg działa za pośrednictwem swego Syna, Chrystusa Jezusa, którego ustanowił Królem (Jn 3:35; por. 1Ko 15:23, 24), więc niewątpliwie istnieje związek między tą obiecaną „obecnością” Jehowy a „obecnością” Chrystusa Jezusa. Szydercy, którzy drwią z jednej, na pewno będą też się wyśmiewać z obwieszczania drugiej. I tym razem jako ostrzegawczy przykład przytoczono postawę ludzi żyjących przed potopem (2Pt 3:5-7; por. Mt 24:37-39).

Obecność czyniciela bezprawia. W 2 Tesaloniczan 2:9-12 apostoł mówi o „obecności owego czyniciela bezprawia”, która „odpowiada działaniu Szatana z wszelkim potężnym dziełem oraz kłamliwymi znakami i proroczymi cudami”. Również ta wzmianka potwierdza, że parousía to coś więcej niż trwające tylko chwilę przyjście czy przybycie, gdyż wspomniane tutaj dzieła, znaki i prorocze cuda musiały się pojawiać przez dłuższy czas.

(„sługa; usługujący”).

1. Potomek Judy; syn Eflala z rodu Jerachmeela, ojciec Jehu (1Kn 2:3, 25, 37, 38).

2. Ojciec Jessego, ojca króla Dawida. Był synem Boaza i jego żony, Rut; należał do przodków Jezusa Chrystusa (Rut 4:13-17, 21, 22; 1Kn 2:12; Mt 1:5; Łk 3:32).

3. Jeden z mocarzy w wojskach Dawida (1Kn 11:26, 47).

4. Lewita z rodu Koracha; wnuk Obed-Edoma i syn Szemajasza. Usługiwał jako odźwierny „w domu Jehowy” (1Kn 26:1, 4, 7, 12).

5. Ojciec Azariasza, jednego z „dowódców setek”, którzy pomogli arcykapłanowi Jehojadzie pozbawić władzy królową Atalię i osadzić na tronie Jehoasza (2Kn 23:1, 12-15, 20; 24:1).

(„sługa Edomu”).

1. Gittyta, w którego domu przez trzy miesiące znajdowała się Arka Przymierza po śmierci Uzzy, ukaranego za dotknięcie tej świętej skrzyni. W okresie tym Jehowa błogosławił Obed-Edomowi i jego domownikom. Dawid uznał to za wskazówkę, że Bóg aprobuje zamiar sprowadzenia Arki do Jerozolimy (2Sm 6:10-12; 1Kn 13:13, 14; 15:25).

Obed-Edom był „Gittytą”. Zazwyczaj słowo to określało Filistynów z Gat, ale mogło się też odnosić do kogoś z Gat-Rimmon, lewickiego miasta na