i tak starczyłoby dla nich miejsca i jedzenia. Powierzchnia lądów na kuli ziemskiej wynosi obecnie ok. 148 milionów kilometrów kwadratowych, czyli 14,8 miliarda hektarów. Gdyby połowę z tego przeznaczyć na inne cele, to na każdego człowieka przypadałoby jeszcze prawie 0,4 hektara. Z takiej powierzchni można otrzymać aż nadto żywności dla jednej osoby, zwłaszcza że Bóg wykazał na przykładzie narodu izraelskiego, iż Jego błogosławieństwo zapewnia obfitość pożywienia (1Kl 4:20; Eze 34:27).

Organizacja Narodów Zjednoczonych do spraw Wyżywienia i Rolnictwa (FAO) utrzymuje, że już niezbyt wielkie zmiany metod uprawy ziemi pozwoliłby nawet w krajach rozwijających się bez trudu wyżywić dziewięć razy więcej ludności, niż według założeń naukowców miało żyć w roku 2000 (Land, Food and People, Rzym 1984, ss. 16, 17).

Skoro jednak większość spośród miliardów zmartwychwstałych nie znała w przeszłości Boga i będzie się musiała dopiero uczyć przestrzegania Jego praw, to czy zostanie im zapewniona należyta opieka? Przede wszystkim należy pamiętać, że według Biblii królestwo świata stanie się „królestwem naszego Pana i jego Chrystusa, i będzie królował na wieki wieków” (Obj 11:15). Poza tym w Piśmie Świętym podano następującą zasadę: „Gdy od ciebie [Jehowo] nadejdą sądy dla ziemi, prawości nauczą się mieszkańcy żyznej krainy” (Iz 26:9). W stosownym czasie Bóg wyjawi swym sługom, jak zamierza przeprowadzić to dzieło (Am 3:7).

Jak to możliwe, by w ciągu 1000 lat wskrzeszono i pouczono miliardy ludzi przebywających obecnie w grobie?

Pewien przykład ilustruje, jak w prosty i praktyczny sposób Jehowa może urzeczywistnić swe zamierzenie. Załóżmy (oczywiście nie jest to żadne proroctwo, lecz jedynie przykład), że „wielka rzesza” prawych ludzi, którzy przeżyją „wielki ucisk” mający położyć kres obecnemu systemowi rzeczy (Obj 7:9, 14), będzie liczyć ok. 6 milionów członków (obecnie jedna tysięczna ludności świata). Załóżmy dalej, że Bóg da im 100 lat na przygotowanie się do przyszłych zadań i ‛opanowanie’ jakiejś części ziemi (Rdz 1:28), po czym co roku wskrzesi tylu zmarłych, że ich liczba będzie stanowić trzy procent już żyjących, tzn. na każdego wskrzeszonego przypadnie 33 wyuczonych już ludzi. Roczny przyrost ludności o trzy procent oznacza jej podwojenie w ciągu ok. 24 lat, a więc całe 20 miliardów mogłoby zmartwychwstać przed upływem 400 lat Tysiącletnich Rządów Chrystusa. Będzie zatem dostatecznie dużo czasu na ich pouczenie i osądzenie bez zakłócania ładu i porządku na ziemi. Nie ma najmniejszych wątpliwości, że wszechmocny i wszechmądry Bóg potrafi doprowadzić do chwalebnego końca swe zamierzenie wobec ludzkości — zgodnie z pierwotnymi prawami i założeniami, uzupełnionymi o niezwykły przejaw Jego niezasłużonej życzliwości, jakim będzie zmartwychwstanie (Rz 11:33-36).

Zobacz MIŁOSIERDZIE.

Przedmiot, czyn, sytuacja lub niezwykłe zjawisko wskazujące na coś znamiennego w teraźniejszości bądź w przyszłości. Znak (hebr. ʼot; gr. semeíon) może być potwierdzeniem wiarogodności lub uprawnień, przestrogą przed niebezpieczeństwem albo cenną wskazówką.

Jehowa udostępnił ludziom wiele znaków orientacyjnych; jako pierwsze zostały wymienione w Biblii źródła światła na niebie — Słońce i Księżyc (Rdz 1:14). Pomagają one odmierzać czas i są widomym świadectwem zarówno istnienia Boga, jak i Jego przymiotów (Ps 19:1-4; Rz 1:19, 20). W Jeremiasza 10:2 powiedziano, że narody „ogarnęło przerażenie” na widok „znaków niebios”, co niewątpliwie odnosi się do szukania znaków wróżebnych w gwiazdach i innych ciałach niebieskich, m.in. za pomocą astrologii.

Cel. Jehowa dawał znaki w celu potwierdzenia prawdziwości i wiarogodności swoich słów (1Sm 2:31-34; 10:7, 9; 2Kl 20:8-11; Jer 44:29). Poświadczał nimi, że popiera swych sług — np. Mojżesza (Wj 3:11, 12; por. Sdz 6:17, 20-22), apostołów (2Ko 12:12) czy cały zbór chrześcijański (1Ko 14:22).

Ale znaki nie były niezbędnym dowodem poparcia Bożego, o czym świadczy przykład Jana Chrzciciela (Mt 11:9-11; Jn 10:41). Fałszywy prorok także mógł uczynić jakiś znak, lecz Jehowa wskazał sposób zdemaskowania takiego uzurpatora (Pwt 13:1-5; 18:20-22; Iz 44:25; Mk 13:22; 2Ts 2:9; Obj 13:13, 14; 19:20).

Niektóre znaki służyły jako pamiątka lub przypomnienie (Rdz 9:12-14; 17:11; Rz 4:11). Takie właśnie znaczenie miały dla Izraelitów sabaty oraz Pascha (Wj 13:3-9; 31:13; Eze 20:12, 20). Były też znaki rozpoznawcze — literalne i symboliczne (Wj 12:13; Lb 2:2).

Jakiego znaku żądano od Jezusa. Podczas swej publicznej służby Jezus dokonał licznych