Odrzucają nauki „obcych” — fałszywych pasterzy. „Słuchają” głosu Jezusa, gdy przestrzegają jego poleceń wyłuszczonych w Piśmie Świętym (Jn 15:10, 15). Ponieważ jest on naczelnym przedstawicielem Boga, zawsze słucha Jego głosu i przekazuje Jego polecenia, więc kto naśladuje Chrystusa Jezusa, ten pozostaje w jedności z Jehową (Jn 5:19; 1Jn 2:6).

Głos wskrzeszonego Jezusa. Po zmartwychwstaniu i wstąpieniu do nieba Chrystus ukazał się Saulowi z Tarsu (późniejszemu apostołowi Pawłowi) i przemówił do niego, a on — w przeciwieństwie do innych świadków tego wydarzenia — zrozumiał wypowiedź Jezusa (Dz 9:1-9; 22:6-11; 26:12-18). W Dziejach 9:7 czytamy, że towarzysze Saula usłyszeli „brzmienie głosu” („jakiś głos”, BWP). Jest to tłumaczenie greckiego słowa fonés (dosł. „głosu”), będącego dopełniaczem wyrazu foné. Zapewne więc ludzie ci słyszeli jedynie jakieś dźwięki, lecz nic nie rozumieli. Kiedy Paweł później relacjonował to wydarzenie, powiedział: „Nie usłyszeli głosu tego, który do mnie mówił” (Dz 22:9). W tym wypadku użyto biernika — fonén. Może to oznaczać, że choć do ich uszu dotarły jakieś dźwięki, nie usłyszeli głosu w tym znaczeniu, iż nie rozpoznali żadnych słów — zrozumiał je tylko Saul, do którego zwracał się Chrystus.

Pisząc do zboru w Tesalonice o zgromadzaniu świętych pomazańców Bożych, apostoł Paweł oświadczył: „Sam Pan [Jezus Chrystus] zstąpi z nieba z nakazującym wołaniem, z głosem archanielskim oraz z trąbą Bożą” (1Ts 4:16). „Archanioł” to „naczelny, główny anioł”. Użycie przez Pawła sformułowania „głos archanielski” najwyraźniej kieruje uwagę na to, że Jezus ma prawo wydawać rozkazy. Przebywając na ziemi, Chrystus tak oto wyjawił, jaką władzą obdarzył go Bóg: „Bo jak Ojciec ma życie sam w sobie, tak też dał Synowi, aby miał życie sam w sobie. I dał mu władzę sądzenia, gdyż jest on Synem Człowieczym. (...) Nadchodzi godzina, w której wszyscy w grobowcach pamięci usłyszą jego głos i wyjdą” (Jn 5:26-29).

Posługiwanie się głosem przez ludzi. Głos, podobnie jak mowa, jest darem od Boga, dlatego powinien służyć do wychwalania Stwórcy. Można to czynić przez opowiadanie o „wspaniałych rzeczach Bożych”, przez budowanie innych prawdami ze Słowa Bożego lub przez śpiewanie pieśni pochwalnych i dziękczynnych (Dz 2:11; Ps 42:4; 47:1; 98:5; Ef 5:19; Kol 3:16).

Bóg słyszy głos swych sług. Ci, którzy oddają Bogu cześć duchem i prawdą, mogą Go wzywać w przekonaniu, że On słyszy ich głos — niezależnie od tego, jakim językiem władają. Co więcej, nawet jeśli nie wypowiadają słów głośno, lecz błagają Boga w myślach, On i tak ich wysłucha, ponieważ zna ludzkie serca (1Sm 1:13; Neh 2:4; Ps 66:19; 86:6; 116:1). Bóg słyszy uciśnionych, którzy wołają do Niego o pomoc, słyszy też głos i rozpoznaje intencje swych przeciwników, knujących coś złego przeciw Jego sługom (Rdz 21:17; Ps 55:18, 19; 69:33; 94:9-11; Jer 23:25).

Nieożywione dzieła stwórcze. Wiele spośród niezliczonych dzieł Bożych nie wydaje żadnego dźwięku. Mimo to hebrajskiego słowa kol („głos; dźwięk”) użyto w odniesieniu do świadectwa składanego przez te nieme twory na rzecz majestatu ich Stwórcy (Ps 19:1-4). Również o uosobionej mądrości powiedziano, że „na placach wydaje swój głos”, ponieważ Bóg rozgłasza ją publicznie — jest więc dostępna dla każdego, kto jej szuka, a jeśli ktoś nie chce jej słuchać, nie ma żadnej wymówki (Prz 1:20-30).

Znaczenie przenośne. Cierpienia mieszkańców Jerozolimy zagrożonych atakiem Babilończyków przyrównano do „głosu córy syjońskiej”, który jest jak udręczony głos chorej kobiety, jak krzyk kobiety rodzącej pierwsze dziecko (Jer 4:31). Nieprzyjaciel tak poniży Jerozolimę, że jej głos będzie się rozlegał jakby z prochu i będzie przypominał szept medium spirytystycznego (Iz 29:4). Za pośrednictwem proroka Jeremiasza Bóg przepowiedział też, że Egipt zostanie pokonany przez Babilończyków, którzy licznie przybędą go ściąć niczym drwale. Będzie leżeć na ziemi upokorzony, łkając i jęcząc „głosem” cichym jak syk wycofującego się węża (Jer 46:22).

Biblijny sens słowa „głoszenie” pozwala ustalić analiza znaczenia jego hebrajskich i greckich odpowiedników. Grecki czasownik kerýsso, zazwyczaj tłumaczony na „głosić”, oznacza przede wszystkim ‛być heroldem, pełnić urząd herolda; ogłaszać, podawać do wiadomości’. Pokrewny rzeczownik kéryks określał ‛herolda, publicznego posłańca; wysłannika; obwoływacza (który ogłaszał zgromadzenia i utrzymywał porządek w czasie ich trwania)’. Inny pokrewny rzeczownik, kérygma, jest objaśniany jako ‛obwieszczenie, ogłoszenie; proklamacja (zwycięzców w zawodach); wezwanie; ogłaszanie przez herolda’ (Słownik grecko-polski, red. Z. Abramowiczówna, Warszawa 1960, t. II, s. 659). A zatem czasownik kerýsso nie zawiera myśli o wygłaszaniu kazań do ograniczonej grupy uczniów, lecz raczej o publicznym, powszechnym obwieszczaniu. Dobrze to ilustruje użycie tego słowa w opisie „silnego anioła,