Ponadto mieszkańcy góry Seir zostali wydani na zagładę z rąk Ammonitów i Moabitów (2Kn 20:22, 23).

O świętej klątwie wspominają również niektóre proroctwa. W Malachiasza 4:5, 6 zapowiedziano pojawienie się „proroka Eliasza”, który miał działać, „zanim nadejdzie wielki i napawający lękiem dzień Jehowy”, żeby Jehowa „nie przyszedł i nie poraził ziemi, wydając ją na zagładę” (por. Mt 24:21, 22). W Daniela 11:44 nadmieniono, iż symboliczny „król północy” wyruszy w wielkiej złości, „by unicestwić i wydać wielu na zagładę”. Jehowa w swym oburzeniu przeznaczy na zagładę „wszystkie narody” (Iz 34:2; por. Obj 19:15-21). Tryumfująca „córa syjońska” miała pod klątwą poświęcić „prawdziwemu Panu całej ziemi” niesprawiedliwy zysk i zasoby wrogich ludów (Mi 4:13). Inne proroctwo zapowiada, że uwolniona od wszystkich wrogów Jerozolima zostanie zasiedlona i „już więcej nie będzie się rzucać klątwy ku zagładzie” (Za 14:11; por. Obj 22:3).

Powyższe wersety podkreślają to, co Bóg oznajmił w Powtórzonego Prawa 7:9, 10: „I dobrze wiesz, że Jehowa, twój Bóg, jest prawdziwym Bogiem, wiernym Bogiem, dochowującym przymierza i lojalnej życzliwości na tysiąc pokoleń w wypadku tych, którzy go miłują i przestrzegają jego przykazań, lecz odpłacającym w twarz temu, kto go nienawidzi, przez zgładzenie takiego. Nie zawaha się względem tego, kto go nienawidzi; takiemu odpłaci w twarz”. Syn Boży, który oddał swe życie na okup, powiedział: „Kto wierzy w Syna, ma życie wieczne; kto jest nieposłuszny Synowi, nie ujrzy życia, lecz pozostaje na nim srogi gniew Boży” (Jn 3:36). Ludźmi, na których pozostaje srogi gniew Boży, z pewnością są osoby przyrównane do kóz w proroczej przypowieści z Mateusza 25:31-46; ściągają one na siebie przekleństwo i zasługują na wieczną zagładę.

W Septuagincie słowo chérem zazwyczaj jest oddawane greckim wyrazem anáthema (zob. PRZEKLEŃSTWO; ŚLUB).

Hebrajskie słowo nahár oznacza rzekę, tzn. sporą masę wody płynącą w naturalnym łożysku na ogół w sposób ciągły. Tym różni się od suchej doliny (wadi), która tylko okresowo gwałtownie wypełnia się wodą (hebr. náchal: „dolina potoku”). Do najważniejszych rzek wymienionych w Biblii należą: Chiddekel (Tygrys), Eufrat, Jordan, Abana i Parpar (Rdz 2:14; 2Kl 5:10, 12). Nil nie jest wspomniany z nazwy, ale odnosi się do niego określenie jeʼòr, które opisuje też strumień lub kanał (Iz 33:21) bądź sztolnię wypełnioną wodą (Hi 28:10). Na podstawie kontekstu można ustalić, kiedy chodzi o Nil, dlatego nazwa ta występuje w przekładach biblijnych (Rdz 41:17, 18).

„Rzeka egipska” (Rdz 15:18) to zapewne inne określenie „Doliny Potoku Egipskiego” (Lb 34:5; zob. SZICHOR).

Eufrat jest często nazywany po prostu „Rzeką” (Joz 24:2, 3; Ezd 8:36; Iz 7:20; 27:12; Mi 7:12). Ten najdłuższy i najważniejszy szlak wodny pd.-zach. Azji był dla Hebrajczyków „wielką rzeką” (Rdz 15:18). Toteż nazwa „Rzeka” była zupełnie jednoznaczna.

Król Dawid z pomocą Jehowy zdołał rozszerzyć granice Ziemi Obiecanej aż do Eufratu (1Kn 18:3-8). O jego synu Salomonie powiedziano: „A poddanych będzie miał od morza do morza i od Rzeki [Eufrat] po krańce ziemi” (Ps 72:8). Słowa te powtórzono w proroctwie Zachariasza, gdzie zostały odniesione do przyszłych rządów Mesjasza, które obejmą całą ziemię (Za 9:9, 10; por. Dn 2:44; Mt 21:4, 5).

Pierwsza rzeka wspomniana w Biblii najpewniej miała swe źródła w Edenie i nawadniała ogród, w którym Jehowa umieścił Adama i Ewę. Dzieliła się na cztery odnogi: Piszon, Gichon, Chiddekel i Eufrat. Krainy wymienione wraz z tymi rzekami (Chawila, Kusz i Asyria) istniały po potopie (Rdz 2:10-14). Wygląda więc na to, że sporządzając tę relację, Mojżesz opisywał położenie ogrodu Eden za pomocą terminów geograficznych znanych w jego czasach. Dlatego nie można ostatecznie ustalić, czy informacje na temat biegu rzek Piszon, Gichon i Chiddekel odnoszą się do okresu przed potopem, czy po nim. Tak czy inaczej, potop albo różne późniejsze kataklizmy, np. trzęsienia ziemi, mogły znacznie zmienić ukształtowanie łożysk tych rzek, wskutek czego niektóre z nich trudno zidentyfikować.

Znaczenie przenośne. Rzeki utrudniały przemarsz obcych wojsk i odgrywały ważną rolę w systemie obronnym pewnych miast, np. Babilonu. Wprawdzie Jerozolima nie miała takiego naturalnego zabezpieczenia, ale Jehowa Bóg został przedstawiony jako źródło potężnej rzeki, zapewniającej ochronę temu miastu. Wrogowie, którzy by nadciągnęli przeciw niemu niczym flota groźnych galer, mieli doznać sromotnej klęski (Iz 33:21, 22; zob. GALERA).

Najazd wojsk nieprzyjaciela przyrównano do katastrofalnej powodzi, w czasie której rzeka występuje z brzegów (Iz 8:7).

Woda jest niezbędna do życia, a Jehowę nazwano „źródłem wody żywej” (Jer 2:13). Tymczasem odstępczy