W X w. p.n.e. król judzki Asa rozbudował Micpę, używając materiałów z Ramy, którą izraelski król Baasza zmuszony był opuścić (1Kl 15:20-22; 2Kn 16:4-6). Jakieś trzy wieki później, w 607 r. p.n.e., zwycięski król Babilonu Nebukadneccar ustanowił Gedaliasza namiestnikiem nad Żydami pozostawionymi w Judzie. Gedaliasz urzędował właśnie w Micpie, gdzie zamieszkał też prorok Jeremiasz i dokąd przybyli ocalali dowódcy wojsk i inni rozproszeni Żydzi. Pomimo wcześniejszego ostrzeżenia namiestnik Gedaliasz nie zachował ostrożności i został w Micpie zamordowany wraz z towarzyszącymi mu Chaldejczykami i Żydami. Potem zabito również 70 mężczyzn przybyłych do Micpy. Zabójcy, którym przewodził Ismael, syn Netaniasza, uprowadzili resztę ludu. Gdy jednak Jochanan, syn Kareacha, ich dogonił, Ismael z grupą ośmiu mężczyzn uciekł, a jeńcy zostali uwolnieni i udali się do Egiptu (2Kl 25:23-26; Jer 40:5 do 41:18).

Po niewoli babilońskiej mężczyźni z Micpy oraz książęta Szallun i Ezer uczestniczyli w odbudowie murów Jerozolimy (Neh 3:7, 15, 19).

4. Miasto po wsch. stronie Jordanu, w Gileadzie (Sdz 10:17; 11:11, 29), być może tożsame z Micpą wymienioną w Ozeasza 5:1. Z tej Micpy pochodził Jefte (Sdz 11:34). Niektórzy umiejscawiają ją w okolicach Chirbat Dżalʽad, ok. 23 km na pn. zach. od Rabby (Ammanu), ale jej dokładne położenie nie jest znane.

5. Miasto w Moabie, gdzie Dawid osiedlił swych rodziców, gdy ukrywał się przed królem Saulem (1Sm 22:3). Trudno je zlokalizować. Niektórzy uczeni uważają, że chodzi o Kir moabskie (Iz 15:1). Inni utożsamiają je z Ruzm al-Masrifa, leżącym na zach. pd. zach. od Madaby (starożytnej Medeby).

Syn Chama wymieniany jako drugi (Rdz 10:6). Był przodkiem plemion egipskich (oraz pewnych nieegipskich), a jego imię stało się synonimem Egiptu (Rdz 10:13, 14; 50:11). Dlatego w polskich przekładach Biblii słowo „Egipt” jest w rzeczywistości tłumaczeniem hebrajskiego Micrájim (a w kilku miejscach Macòr: 2Kl 19:24; Iz 19:6; 37:25; Mi 7:12). Na tabliczkach z Amarny, datowanych na pierwszą połowę II tysiąclecia p.n.e., w odniesieniu do Egiptu używa się określenia Misri, podobnego do współczesnej arabskiej nazwy tego kraju (Misr).

Wielu uczonych uważa, że nazwa „Micraim” jest formą liczby podwójnej i odzwierciedla podział Egiptu na dwie części (Górny i Dolny), ale są to tylko przypuszczenia (zob. EGIPT, EGIPCJANIE). Imiona potomków Micraima najwyraźniej mają formę liczby mnogiej: Ludim, Anamim, Lehabim, Naftuchim, Patrusim, Kasluchim i Kaftorim (Rdz 10:13, 14; 1Kn 1:11, 12). Dlatego z reguły przyjmuje się, iż są to nazwy plemion, a nie poszczególnych synów. Jest to możliwe, choć warto zauważyć, że również inne imiona najwyraźniej mają formę liczby podwójnej lub mnogiej, np. Efraim, Appaim, Diblaim i Meszillemot (Rdz 41:52; 1Kn 2:30, 31; 2Kn 28:12; Oz 1:3), a mimo to każde z nich bezsprzecznie odnosi się tylko do jednej osoby.

Miejscowość na Pustkowiu Judzkim (Joz 15:20, 61). Być może chodzi o dzisiejsze Chirbat Abu Tabak, znajdujące się na nisko położonej równinie Al-Bukajʽa (Bikʽat Hurekania; dolina Achor?) w pobliżu pn.-zach. krańca Morza Martwego.

(„[od; należący do] Midiana”).

1. Jeden z synów Abrahama, których mu urodziła nałożnica Ketura; ojciec Efy, Efera, Chanocha, Abidy i Eldai (Rdz 25:1, 2, 4; 1Kn 1:32, 33). Przed śmiercią Abraham dał dary Midianowi i pozostałym synom, których miał z nałożnic, po czym odprawił ich „do ziemi Wschodu” (Rdz 25:5, 6).

2. „Midianem” lub „Midianitami” są zbiorowo nazywani potomkowie Midiana, syna Abrahama (Lb 31:2, 3). W Biblii najwyraźniej występują też niekiedy jako Ismaelici (por. Rdz 37:25, 27, 28, 36; 39:1; Sdz 8:22, 24). Mogłoby to sugerować, że potomkowie Abrahama wywodzący się od jego synów Ismaela i Midiana prowadzili podobny tryb życia; być może oba ludy dodatkowo zbliżyły się przez międzyplemienne małżeństwa. Poza tym wygląda na to, iż Midianitami określano również co najmniej część Kenitów. Plemię Kenitów jest jednak wspominane jeszcze przed narodzeniem Midiana, więc Kenita Chobab, szwagier Mojżesza, mógł być Midianitą tylko z geograficznego punktu widzenia (Rdz 15:18, 19; Lb 10:29; Sdz 1:16; 4:11; zob. ISMAELITA; KENITA).

Ponieważ Midianici wywodzili się od Abrahama, zapewne mówili językiem bardzo zbliżonym do hebrajskiego. Na przykład Gedeon najwidoczniej bez problemu ich rozumiał (Sdz 7:13-15; 8:18, 19). Ale jest też możliwe, że nauczył się ich języka, gdyż Izraelici przez siedem lat byli im poddani (Sdz 6:1).

Midianici z reguły prowadzili koczowniczy tryb życia i mieszkali w namiotach (Sdz 6:5, 6; Hab 3:7). Ale jak wynika z relacji z czasów Mojżesza, osiedlali się również w miastach (Lb 31:9, 10). Byli