inskrypcja z Persepolis, przypisywana Kserksesowi, brzmi: „Kiedy zostałem królem, (niektóre) kraje (...) zbuntowały się, (ale) rozgromiłem (dosł. „zabiłem”) te kraje, (...) i przywróciłem je do (poprzedniego) stanu” (Ancient Near Eastern Texts, red. J. B. Pritchard, 1974, s. 317). W wyniku stłumienia takich powstań z pewnością pojawiali się więźniowie polityczni, więc Aswerus mógł uznać, że wyniesienie Estery do godności królowej można uczcić ogłoszeniem amnestii polegającej na darowaniu im kar (por. Mt 27:15). Trudno wszakże jednoznacznie powiedzieć, o jaki rodzaj amnestii chodziło.

(„godny zaufania; wierny; długotrwały”).

1. Pierworodny syn Dawida, urodzony w Hebronie przez Jizreelitkę Achinoam (2Sm 3:2; 1Kn 3:1).

Amnon zapałał taką namiętnością do pięknej Tamar, rodzonej siostry Absaloma, że aż usychał z miłości. Za radą swego kuzyna Jehonadaba udał, że jest chory, i przekonał króla Dawida, żeby przysłał do jego domu Tamar, która miała w jego obecności przygotować „chleb pocieszenia”. Wykorzystał tę okazję i zgwałcił swą przyrodnią siostrę pomimo jej próśb i argumentów. Sytuacja ta ukazuje, jak bardzo samolubna może być taka namiętna miłość, gdyż po zaspokojeniu swej żądzy Amnon kazał wyrzucić Tamar na zewnątrz jak kogoś odrażającego — niewątpliwie sama jej obecność sprawiała, iż czuł się nieczysty (2Sm 13:1-19).

Absalom, rodzony brat Tamar, znienawidził Amnona za ten czyn i gdy dwa lata później urządził ucztę z okazji strzyżenia owiec, kazał swym sługom zabić Amnona, który ‛rozweselił się od wina’ (2Sm 13:20-29). Ponieważ Amnon, jako najstarszy syn Dawida, był prawowitym następcą tronu, jego śmierć mogła się wydawać Absalomowi korzystna także z tego względu, że zwiększała jego szanse na zdobycie władzy królewskiej. Wydarzenie to oznaczało początek spełniania się proroctwa Natana wypowiedzianego po grzechu Dawida z żoną Uriasza (2Sm 12:10; zob. ABSALOM).

2. Pierwszy z czterech synów Szimona z plemienia Judy (1Kn 4:1, 20).

(„silny”).

Ojciec proroka Izajasza (2Kl 19:2; Iz 1:1).

(„głęboki; niezrozumiały”).

Jeden z naczelników kapłanów, którzy powrócili z Zerubbabelem z niewoli babilońskiej (Neh 12:1, 7). W czasie urzędowania Jojakima ród Amoka reprezentował jego syn Eber (Neh 12:12, 20).

(1-3: „godny zaufania; wierny; długotrwały”)

1. Dowódca Samarii za panowania izraelskiego króla Achaba (ok. 940-920 p.n.e.). Pod jego dozorem przebywał prorok Michajasz, gdy Achab walczył przeciwko Ramot-Gilead (1Kl 22:10, 26; 2Kn 18:25).

2. Król Judy (661-660 p.n.e.), syn niegodziwego króla Manassesa. Objął władzę w wieku 22 lat i uprawiał takie bałwochwalstwo, jakiego wcześniej dopuszczał się jego ojciec. Najwyraźniej właśnie za rządów Amona istniała zła sytuacja opisana w Sofoniasza 1:4 i 3:2-4. Gdy po dwóch latach zginął on z rąk własnych sług, „lud ziemi [ʽam haʼárec]” zgładził spiskowców, a na tronie osadził jego syna Jozjasza. Amon został pogrzebany w „ogrodzie Uzzy” (2Kl 21:19-26; 2Kn 33:20-25). Jego imię występuje w rodowodzie Jezusa (Mt 1:10).

3. Założyciel jednej z rodzin „synów sług Salomona”, której członkowie powrócili z niewoli babilońskiej (Neh 7:57-59). W Ezdrasza 2:57 został nazwany imieniem Ami.

4. Lokalny bóg Teb (biblijne No i No-Amon), który jako Amon-Ra urósł do rangi „Króla Bogów”, a jego arcykapłan został zwierzchnikiem całej egipskiej klasy kapłańskiej. Amon był zazwyczaj przedstawiany jako mężczyzna w koronie ozdobionej dwoma długimi, równoległymi piórami. Podobnie jak wielu innych bogów Egiptu, często trzyma w ręku crux ansata (krzyż z uchwytem, uważany za symbol życia). Razem z żoną Mut i z Chonsu (przybranym synem) tworzył tebańską triadę.

Znaczna część egipskich łupów wojennych trafiała właśnie do skarbca Amona, toteż jego kapłani stali się bardzo wpływowi i bogaci. W dziele A History of Egypt (1902, t. V, ss. 205-217) E. A. W. Budge sugeruje, że w gruncie rzeczy mogli oni zachęcać do prowadzenia wojen, widząc w tym swój zysk. Z czasem urząd arcykapłana Amona stał się dziedziczny, a sprawujący go mieli nawet większe wpływy niż faraonowie. Jeden z tych arcykapłanów, Herhor, zastąpił na tronie ostatniego Ramzesa. Według J. H. Breasteda za rządów Herhora „dowolne prawo, które chciał wprowadzić arcykapłan, mogło w każdej chwili zostać usankcjonowane specjalną wyrocznią boga [Amona], a dzięki odpowiednim zabiegom święty posąg, przed którym arcykapłan przedstawiał swe życzenia, zawsze reagował pozytywnie (...) Takie oszustwa pozwalały arcykapłanowi w razie potrzeby ominąć prawo i sprawiedliwość i zrobić pod przykrywką boskiej aprobaty wszystko, na co miał ochotę” (History of Egypt, 1937, s. 523).