Co ciekawe, na temat upadku Babilonu kronika donosi: ‛Wojska Cyrusa dostały się do Babilonu bez bitwy’. Najprawdopodobniej chodziło o to, że obyło się bez większych walk, co zgadza się z proroctwem wypowiedzianym przez Jeremiasza: „Mocarze Babilonu przestali walczyć” (Jer 51:30).

Interesujące są też wyraźne nawiązania do Belszaccara. Co prawda nie został wymieniony z imienia, ale na podstawie dalszych fragmentów tej kroniki (szp. II, w. 5, 10, 19, 23) Sidney Smith interpretuje ósmy wiersz pierwszej szpalty jako informację o powierzeniu przez Nabonida władzy królewskiej Belszaccarowi i uczynieniu go swym współwładcą (Babylonian Historical Texts: Relating to the Capture and Downfall of Babylon, Londyn 1924, s. 100). W Kronice Nabonida kilkakrotnie powtórzono, że ‛syn króla był w Akadzie [Babilonii]’, podczas gdy sam Nabonid przebywał w Temie (w Arabii). Okoliczność, iż nie wspomniano Belszaccara z imienia ani nie napomknięto o jego śmierci, nie stanowi podstawy do podważania dokładności natchnionej Księgi Daniela, w której imię Belszaccara pojawia się osiem razy i w której wzmianka o jego śmierci kończy dramatyczny opis zdobycia Babilonu, zamieszczony w rozdz. 5. Wręcz przeciwnie, znawcy tekstów klinowych przyznają, iż Kronika Nabonida jest niezwykle lakoniczna, a ponadto, jak już powiedziano, prawdopodobnie została napisana w celu zniesławienia Nabonida, a nie dokładnego przedstawienia faktów historycznych. Należałoby się więc zgodzić z R. P. Doughertym, który pisze w swej książce Nabonidus and Belshazzar (s. 200): „Biblijną relację można uznać za lepszą, ponieważ zawiera imię Belszaccara” (kursywa nasza).

Chociaż czwarta szpalta kroniki jest bardzo zniszczona, na podstawie ocalałych fragmentów uczeni doszli do wniosku, iż opisano w niej późniejsze oblężenie Babilonu przez jakiegoś uzurpatora. Jak się przyjmuje, po czasach Cyrusa pierwszy taki atak na Babilon nastąpił podczas buntu Nebukadneccara III, który podawał się za Nidintu-Bela, syna Nabonida. Został on pokonany pod koniec 522 r. p.n.e., w roku wstąpienia na tron Dariusza I.

Jizreelita, właściciel winnicy, który padł ofiarą podłego spisku uknutego przez królową Jezebel. Jego winnica w Jizreel była tak położona, że król Achab widział ją ze swego pałacu. Chciał ją kupić od Nabota lub dać mu w zamian lepszą w innym miejscu, ale ten odmówił, bo Jehowa zabronił sprzedawać na zawsze rodzinne dziedzictwo (Kpł 25:23-28; 1Kl 21:1-4). Wtedy jednak żona Achaba, Jezebel, ukartowała intrygę: dwóch świadków fałszywie oskarżyło Nabota, że przeklął Boga i króla. W rezultacie Nabot i jego synowie zostali straceni (2Kl 9:26), a Achab mógł przejąć winnicę. Z powodu tego morderstwa Eliasz zapowiedział, że psy zjedzą Jezebel oraz będą lizać krew Achaba na tym samym miejscu, na którym lizały krew Nabota. Zgładzone miało zostać także potomstwo Achaba (1Kl 21:5-23). To Boże proroctwo całkowicie się sprawdziło (1Kl 22:34, 38; 2Kl 9:21, 24-26, 35, 36; 10:1-11).

Zobacz NEBUKADNECCAR, NEBUKADRECCAR.

To, co zostało nabyte w zamian za coś wartościowego — za pieniądze, inne dobra, usługi lub nawet życie.

Już w czasach Abrahama ludzie oficjalnie kupowali i sprzedawali towary, nieruchomości lub usługi, płacąc za nie pieniędzmi, podobnie jak obecnie. Abraham ‛nabył za pieniądze’ niewolników (Rdz 17:12, 13). Po śmierci Sary kupił od Efrona, jednego z synów Heta, ziemię na grobowiec rodzinny (Rdz 23:3-20; 49:29-32). Szczegóły tej pierwszej transakcji opisanej w Biblii są bardzo ciekawe.

Składając ofertę, Abraham pokłonił się, co było szczerym wyrazem uprzejmości. Nie zamierzał kupować całego pola, lecz tylko jaskinię znajdującą się ‛na skraju pola’ Efrona. Tymczasem Efron przedstawił swoją propozycję. Powiedział, że daje Abrahamowi tę posiadłość (Rdz 23:7-11), ale nie wiadomo, czy była to bliskowschodnia udawana hojność, czy też (jak sądzą niektórzy) potwierdzenie gotowości do odstąpienia ziemi, czyli ‛oddania jej’ za pewną cenę. W każdym razie Efron nalegał, by transakcja objęła zarówno jaskinię, jak i pole. Osiągnięto porozumienie, ustalono cenę i dokładnie odważono pieniądze, „czterysta srebrnych sykli będących w obiegu wśród kupców” (ok. 880 dolarów) (Rdz 23:16). W tamtych czasach pieniądze nie miały postaci bitych monet, lecz odważano je na wadze. W ten sposób „pole i jaskinia znajdująca się na nim oraz wszystkie drzewa, które były na polu wokół wszystkich jego granic, przeszły na własność Abrahama jako nabyta posiadłość”. Cała transakcja odbyła się w obecności obu stron i przy świadkach — „na oczach synów Heta wśród wszystkich wchodzących do bramy jego miasta” (Rdz 23:17, 18). W podobny sposób Jakub nabył później od Szechemitów „kawał pola” (Rdz 33:18, 19).

Podczas siedmioletniej klęski głodu Józef, będąc zarządcą Egiptu, sprzedawał zboże początkowo za pieniądze, a gdy te się skończyły, przyjmował jako zapłatę zwierzęta domowe, ziemię, w końcu zaś nawet samych ludzi (Rdz 42:2-25; 47:13-23).