Izraelitów ze strachu się poukrywało, a niektórzy nawet uciekli na drugą stronę Jordanu (1Sm 13:5-7). Później Jonatan przedostał się z Geby do placówki filistyńskiej, zapewne znajdującej się na skraju „przełęczy Michmasz”. Razem z giermkiem ‛wspięli się na rękach i nogach’ stromym podejściem i zabili ok. 20 Filistynów (1Sm 14:6-14; por. 1Sm 13:16, 23).

Po latach Asa umocnił Gebę kamieniami i belkami z Ramy (1Kl 15:22; 2Kn 16:6). W czasie bliżej nieokreślonym w Biblii pewni mieszkańcy Geby zostali poprowadzeni na wygnanie do Manachat (1Kn 8:6). Najwyraźniej właśnie przez Gebę przechodziła asyryjska armia pod wodzą Sancheriba, zmierzając do Jerozolimy (Iz 10:24, 28-32). ‛Synowie Geby’ byli wśród Żydów wracających z niewoli babilońskiej; również samo miasto zostało potem ponownie zasiedlone (Ezd 2:1, 26; Neh 7:6, 30; 11:31; 12:29). Nawiązując do wywyższenia odbudowanej Jerozolimy, prorok Zachariasz oznajmił, że pofałdowany i górzysty teren między Gebą a Rimmonem stanie się płaski jak Araba (Za 14:10; zob. GIBEA 3).

(prawdopodobnie: „terytorium; granica”), GEBALICI.

1. Gebal — miasto fenickie nad Morzem Śródziemnym, utożsamiane ze współczesnym Dżubajl, położonym ok. 28 km na pn. pn. wsch. od Bejrutu. Grecy nazywali je Byblos. Zdaniem historyków jest to jedno z najstarszych miast na Bliskim Wschodzie (zob. Joz 13:5, przyp. w NW).

Za dni Jozuego „ziemia Gebalitów” została zaliczona przez Jehowę do terytoriów, które Izraelici mieli objąć w posiadanie (Joz 13:1-5). Krytycy uznają to za nieścisłość, gdyż miasto Gebal leżało daleko na pn. od Izraela (ok. 100 km na pn. od Dan) i najwyraźniej nigdy nie dostało się we władanie Izraelitów. Niektórzy uczeni sugerowali, że tekst hebrajski uległ w tym miejscu skażeniu i że starożytne sprawozdanie brzmiało: „ziemia przylegająca do Libanu” lub ‛aż do granicy Gebalitów’. Warto jednak zauważyć, że obietnice Jehowy z Jozuego 13:2-7 były obwarowane pewnymi zastrzeżeniami. Być może więc Izrael nigdy nie zdobył Gebalu, ponieważ okazał się nieposłuszny (por. Joz 23:12, 13).

W XI w. p.n.e. Gebalici pomagali Salomonowi przygotowywać materiały na budowę świątyni (1Kl 5:18). Jehowa wymienia „starców z Gebalu” wśród tych, dzięki którym starożytny Tyr był słynnym i potężnym ośrodkiem handlowym (Eze 27:9).

2. Inna miejscowość o nazwie Gebal została wymieniona w Psalmie 83:7 wraz z Ammonem i Amalekiem, toteż przypuszczalnie leżała na pd. lub na wsch. od Morza Martwego. Dokładne położenie nie jest znane, lecz niektórzy uczeni lokalizują ją w pobliżu Petry, ok. 100 km na pn. pn. wsch. od zatoki Akaba.

(„krzepki mąż”).

Jeden z 12 pełnomocników Salomona odpowiedzialnych za dostarczanie żywności dla króla i jego domowników przez miesiąc w roku. Jego ojcem był Uri, a syn Gebera prawdopodobnie również piastował stanowisko pełnomocnika do spraw żywności (1Kl 4:7, 13, 19).

(„rowy”).

Miejscowość, której mieszkańcy szukali schronienia przed zbliżającą się armią asyryjską, ciągnącą przeciw Syjonowi; było to zapewne w czasach Ezechiasza (Iz 10:24, 31; por. rozdz. 36, 37). Dokładne położenie tego miejsca nie jest znane.

(„dolina rzemieślników”).

Dolina nazwana od zamieszkującej ją społeczności rzemieślników (1Kn 4:14). „Ojcem”, czyli założycielem tej społeczności, był Joab, chociaż najwyraźniej nie był to Joab z czasów Dawida. Dolina ta została zasiedlona przez Beniaminitów po powrocie z niewoli babilońskiej (Neh 11:31, 35). Niektórzy geografowie przypuszczają, że może chodzić o Wadi asz-Szallal, szeroką dolinę położoną kilka kilometrów na pd. wsch. od Tel Awiwu-Jaffy; inni utożsamiają ją z Sarafand al-Charab na pd. zach. od tego miasta.

Sługa proroka Elizeusza.

Gdy Elizeusz zastanawiał się, co można by zrobić dla gościnnej Szunamitki, Gechazi wspomniał, że kobieta ta nie ma dzieci, a jej mąż jest już stary. Wtedy prorok powiedział jej, iż w nagrodę otrzyma syna. Jakiś czas później ten urodzony za sprawą cudu chłopiec zachorował i zmarł. Szunamitka pojechała więc na górę Karmel, żeby się zobaczyć z Elizeuszem. Kiedy objęła go za nogi, Gechazi próbował ją odepchnąć, ale prorok kazał mu ją zostawić w spokoju. Gdy skończyła mówić, od razu posłał do chłopca Gechaziego, a sam razem z nią udał się za nim. W drodze spotkali Gechaziego, który wracał z wiadomością, że położył laskę Elizeusza na twarzy chłopca, ale ten się nie zbudził. Jednak Elizeusz po przybyciu na miejsce wskrzesił syna Szunamitki (2Kl 4:12-37).

Później z powodu nadchodzącej siedmioletniej klęski głodu Elizeusz poradził Szunamitce zamieszkać z rodziną gdzie indziej. Gdy głód się skończył, kobieta wróciła z ziemi Filistynów do Izraela i poszła do króla prosić, by oddano jej dom i pole. Król rozmawiał właśnie z Gechazim, który opowiadał