W innej książce dodano: „W oryginalnej grece licznych pism tworzących Nowy Testament nie ma ani jednego zdania, z którego by nawet pośrednio wynikało, że użyty w wypadku Jezusa stauros był inny niż zwykły stauros, nie mówiąc już o tym, żeby składał się on nie z jednego kawałka drewna, lecz z dwóch, zbitych w formie krzyża. (...) Nasi nauczyciele wyraźnie wprowadzają nas w błąd, gdy w tłumaczeniu greckich dokumentów kościoła na nasz język ojczysty oddają słowo stauros przez ‚krzyż’ i gdy to popierają umieszczaniem w naszych słownikach wyjaśnienia, iż stauros znaczy krzyż, nie informując dokładnie, że za czasów apostolskich nie takie było jego podstawowe znaczenie, że takiego znaczenia nie nabrało ono potem jeszcze przez długi czas, a jeśli w ogóle do tego doszło, to tylko dlatego, iż pomimo braku przekonywających dowodów z jakiegoś względu zakładano, że ten jeden stauros, na którym stracono Jezusa, miał taki szczególny kształt” (J. D. Parsons, The Non-Christian Cross, Londyn 1896, ss. 23, 24; zob. też The Companion Bible, 1974, dodatek 162).

Znaczenie przenośne. Pismo Święte nie tylko wyraźnie zaświadcza, że Pana Jezusa Chrystusa rzeczywiście stracono na palu (1Ko 1:13, 23; 2:2; 2Ko 13:4; Obj 11:8), lecz także używa określenia ‛zawiesić na palu’ w sensie przenośnym — np. w Galatów 2:20. Dzięki wierze w Chrystusa zawieszonego na palu chrześcijanie zadali śmierć swej starej osobowości (Rz 6:6; Kol 3:5, 9, 10). „Ponadto ci, którzy należą do Chrystusa Jezusa, zawiesili na palu ciało wraz z jego namiętnościami i pragnieniami” — napisał Paweł i dodał: „[Przez Chrystusa] świat dla mnie zawisł na palu, a ja dla świata” (Gal 5:24; 6:14).

Odstępcy, którzy niczym Judasz buntują się przeciwko drodze do wybawienia wskazanej przez Boga, w rezultacie „na nowo zawieszają Syna Bożego na palu i wystawiają Go na publiczną hańbę” (Heb 6:4-6).

Silne uczucie niechęci i niezadowolenia z powodu czyjegoś majątku, sukcesów, powodzenia, stanowiska czy reputacji. Człowiek zawistny pożąda tego, co mają inni, a nierzadko uważa, że im się to nie należy. Hebrajskie słowo kinʼáh może w zależności od kontekstu oznaczać gorliwość, żarliwość, zapalczywość lub domaganie się wyłącznego oddania bądź też zazdrość czy zawiść (Lb 5:14; 25:11; 2Kl 19:31; Hi 5:2; Ps 79:5), ale greckie fthònos zawsze ma wydźwięk negatywny i odnosi się do zawiści (Rz 1:29).

Skłonność do zawiści to jedna z wielu przywar grzesznego człowieka (Jak 4:5). Jest wyrazem nienawiści. Filistyni zawistnym okiem patrzyli na dobrobyt Izaaka, toteż złośliwie pozatykali studnie, z których czerpał wodę dla swych stad i trzód. W końcu król filistyński zażądał, by Izaak opuścił tamte okolice (Rdz 26:14-16, 27). Korach, Datan i Abiram byli zawistni o uznanie i szacunek, jakim darzono Mojżesza i Aarona, toteż obrzucili ich złośliwymi zarzutami (Lb 16:1-3; Ps 106:16-18). Przychylny stosunek ludu do Jezusa wzniecił zawiść naczelnych kapłanów i wielu żydowskich starszych. Sięgnęła ona zenitu, kiedy wydali Syna Bożego w ręce Piłata, żeby go skazał na śmierć (Mt 27:1, 2, 18; Mk 15:10).

Zawiść wypływa z głoszenia poglądów sprzecznych z naukami Jezusa Chrystusa. Osobie, która to robi, nie zależy na przynoszeniu chwały Bogu, lecz przede wszystkim na propagowaniu własnych doktryn. Pobudzana zawiścią, może zniesławiać i oczerniać prawdziwych chrześcijan w celu udaremnienia ich wysiłków i dobroczynnego wpływu (1Tm 6:3, 4). Apostoł Paweł musiał się przeciwstawiać ludziom, którzy kierowali się złymi pobudkami i głosili Chrystusa z zawiści. Chcieli zepsuć Pawłowi opinię i podkopać jego apostolski autorytet, o który byli zawistni. Usiłowali zniechęcić i załamać uwięzionego apostoła. Dążąc do samolubnych celów, próbowali wywyższyć siebie jego kosztem (Flp 1:15-17).

Uleganie zawiści jest niebezpieczne. Kto realizuje swe zamiary, posuwając się do oszustw i przemocy, może przez jakiś czas żyć zdrowo, bezpiecznie i bogato. Niektórzy niegodziwcy nawet umierają w pokoju, nie zaznawszy większych trosk. Jeśli słudze Bożemu nie powodzi się tak dobrze i porównuje swą sytuację z dobrobytem niegodziwców, mógłby pozwolić, by zawiść osłabiła jego chęć spełniania woli Bożej. Tak właśnie było z psalmistą Asafem (Ps 73:2-14). Właśnie dlatego Pismo Święte wielokrotnie podkreśla, żeby nie odczuwać zawiści wobec złych ludzi ani nie przyswajać sobie ich metod postępowania. Dopuszczający się nieprawości przemijają jak trawa, która szybko więdnie w upalnych promieniach słońca (Ps 37:1, 2). Nawet jeśli ludziom nieprzebierającym w środkach dobrze się wiedzie, dla Jehowy są odrażający i przeklęci (Prz 3:31-33). Nie mają przed sobą żadnej przyszłości (Prz 23:17, 18; 24:1, 19, 20).

Żałosny los człowieka zawistnego przedstawiono w natchnionym przysłowiu: „Człowiek o zawistnym [dosł. „złym; złośliwym”] oku ugania się za majętnościami, lecz nie wie, że przyjdzie na niego nędza” (Prz 28:22). Kto spogląda na innych z zawiścią, istotnie zmierza do nędzy. Gdy stara się im dorównać, odrzuca prawe zasady i stacza się pod względem moralnym. Nawet jeśli zdoła nagromadzić bogactwa, są one ulotne i nie zabierze ich ze sobą do grobu. A zatem ugania się za nicością. Jezus zaliczył „zawistne [dosł. „złe; niegodziwe”] oko” do niegodziwych rzeczy, które pochodzą z wnętrza i kalają człowieka (Mk 7:22, 23).

Zawiść to haniebny uczynek ciała, który uniemożliwia odziedziczenie Królestwa Bożego (Gal 5:19-21). Ludzie nią ogarnięci „zasługują na śmierć” (Rz 1:29, 32). Jednakże dzięki pomocy ducha Bożego skłonność do zawiści można skutecznie przezwyciężyć (Gal 5:16-18, 25, 26; Tyt 3:3-5; 1Pt 2:1).

Zobacz NAKRYCIE GŁOWY.

Syn Jonatana wymienionego wśród potomków Jerachmeela z plemienia Judy (1Kn 2:3-5, 25, 33).

W Biblii „zazdrość” może być cechą dodatnią bądź ujemną, uczuciem szlachetnym albo godnym potępienia (Prz 14:30; Za 1:14). Hebrajski rzeczownik kinʼáh oznacza m.in. „domaganie się wyłącznego oddania; nietolerowanie rywalizacji; gorliwość; żarliwość; zapalczywość; zazdrość [słuszną lub naganną]; zawiść”. Podobne znaczenie ma greckie słowo zélos (2Ko 11:2; 12:20).

Zazdrość Jehowy. Jehowa mówi o sobie, że jest „Bogiem wymagającym wyłącznego oddania” (Wj 20:5, przyp. w NW; Pwt 4:24; 5:9; 6:15). Oznajmia też: „Jehowa, który ma na imię Zazdrosny, jest Bogiem zazdrosnym” (Wj 34:14). O co jest On zazdrosny i jak określić tę zazdrość? Nie jest to zawistna, samolubna zazdrość cechująca ludzi. Bóg zazdrośnie, żarliwie i gorliwie broni swego świętego imienia, o którym powiedział: „Okażę wyłączne oddanie dla mego świętego imienia” (Eze 39:25).

Zazdrosny o swe imię. Chcąc zrozumieć, dlaczego Bóg ‛domaga się wyłącznego oddania’, wystarczy wziąć pod uwagę, co się wiąże z Jego imieniem (Eze 5:13). Reprezentuje ono wszystko, co słuszne i prawe. Bóg jest w najwyższym stopniu święty, czysty, prostolinijny i lojalny (Iz 6:3; Obj 4:8; 16:5). Od Jego zwierzchniej władzy zależy istnienie wszechświata, a podporządkowanie się Stwórcy i Jego prawom stanowi nieodzowny warunek powszechnego porządku i pokoju (Prz 29:2; 1Ko 14:33). Zazdrość Boga jest więc całkowicie czysta i nieskalana i zawsze wychodzi Jego stworzeniom na pożytek — chociaż sam Stwórca i Dawca wszystkiego, co dobre, nie czerpie żadnych korzyści z bogobojności swych sług (Hi 41:11; Ps 145:16; Rz 11:35; Jak 1:17; Obj 4:11). Ponieważ jednak miłuje prawość, Jego serce się raduje, gdy mocno się jej trzymają i są oddani wyłącznie Jemu (Prz 23:15, 16; 27:11).

Słudzy Boga mogą być pewni, że będzie On gorliwie bronił swego imienia i dopilnuje, by prawość zatryumfowała. Swej żarliwości dowiódł m.in. wobec starożytnych Izraelitów. A zapowiadając zagładę ziemskich władców oraz ustanowienie sprawiedliwych i prawych rządów Księcia Pokoju, oświadczył: „Dokona tego gorliwość Jehowy Zastępów” (Iz 9:6, 7; Sof 3:8, 9).

Zazdrosny o prawość. Umiłowanie prawości i obstawanie przy wyłącznym oddaniu łączy się u Jehowy z całkowitą bezstronnością. Mojżesz ostrzegł Izraelitów, że jeśli ktoś złamie przymierze, którym związali się z Bogiem, „gniew i zapalczywość Jehowy będą buchać jak dym przeciw temu mężowi (...) i Jehowa wymaże jego imię spod niebios” (Pwt 29:19-21). Odstępczej Jerozolimie, pogrążonej w niemoralności i bałwochwalstwie, Bóg oznajmił, że ją osądzi i da jej „krew złości oraz zazdrości” (Eze 16:38; 23:25). Słowa te urzeczywistniły się, gdy Babilończycy zburzyli to miasto i świątynię, na których Jehowa umieścił swe imię, zniesławione postępkami Izraelitów. Niemniej Bóg pomimo tej zazdrości nie zapomniał o swym zamierzeniu ani o miłosierdziu, toteż oszczędził ostatek, który powrócił i odbudował świątynię.

Zazdrosny o swój lud. Jehowa miłuje lud nazwany od Jego świętego imienia i jest o niego żarliwie zazdrosny. Strzeże go niczym mąż zazdrośnie chroniący ukochaną żonę i dlatego oznajmia: „Kto dotyka was, dotyka źrenicy mego oka” (Za 2:8). A narodom nikczemnie obchodzącym się z Jego ludem zapowiedział: „Będę zazdrosny o Syjon wielką zazdrością i będę o niego zazdrosny wielką złością”. Oświadczył też, że „wykaże gorliwość o swój kraj i będzie współczuł swemu ludowi” (Za 1:14; 8:2; Jl 2:18).

Pobudzanie Jehowy do zazdrości. Jehowa domaga się wyłącznego oddania i nie pozwoli z siebie drwić (Gal 6:7). Jeśli któryś z Jego sług nie jest Mu szczerze oddany — jeśli nie miłuje Go całym sercem i umysłem, całą duszą i siłą — to usiłuje służyć dwom panom. Jezus ostrzegł przed fatalnymi skutkami takiego postępowania, gdyż ktoś taki będzie miłował jednego pana, a drugim wzgardzi (Mt 6:24). W ten sposób będzie ‛pobudzać Jehowę do zazdrości’ (Pwt 32:16; 1Kl 14:22). Bóg ukazał Ezechielowi w wizji jakiś bałwochwalczy „symbol zazdrości”, stojący u wejścia do świątyni