2. Miejsce wymienione obok Charanu i Kanne jako główny ośrodek handlu z Tyrem, specjalizujący się w sprzedaży strojnych szat, kobierców i powrozów (Eze 27:23, 24). Być może chodzi o skróconą formę nazwy Bet-Eden, występującej w Amosa 1:5. „Synowie Edenu” zostali wymienieni wśród mieszkańców innych miejscowości podbitych przez wojska asyryjskie (2Kl 19:12; Iz 37:12), toteż zdaniem niektórych ów Eden (Bet-Eden) to niewielkie państwo Bit-Adini, leżące nad środkowym Eufratem (zob. BET-EDEN).

3. Jeden z Lewitów, którzy odpowiedzieli na wezwanie do przeprowadzenia reform, ogłoszone przez króla Ezechiasza. Później pod kierownictwem Korego, „odźwiernego od strony wschodniej”, wydawał święte daniny kapłanom z poszczególnych oddziałów (2Kn 29:12; 31:14, 15).

1. Potomek Berii z plemienia Beniamina; mieszkał w Jerozolimie (1Kn 8:1, 15, 16, 28).

2. Potomek Musziego z lewickiego rodu Merariego; za czasów Dawida otrzymał pewien przydział służby w sanktuarium (1Kn 23:21, 23-25; 24:30).

3. Miasto w pd. Judzie (Joz 15:21). Ponieważ po przestawieniu dwóch ostatnich spółgłosek w hebrajskim słowie „Eder” jego zapis staje się identyczny z hebrajskim zapisem słowa „Arad”, a w Septuagincie (Kodeks watykański) w podanym wersecie zamiast nazwy „Eder” występuje „Ara”, większość uczonych utożsamia Eder z Aradem (Tel ʽArad), położonym ok. 28 km na wsch. od Beer-Szeby.

4. („Stado”). Wieża, w pobliżu której jakiś czas po śmierci Racheli Jakub (Izrael) rozbił swój namiot. Chociaż dokładne położenie wieży nie jest znane, najprawdopodobniej stała gdzieś między Betlejem a Hebronem. Nazwa Eder wskazuje, że wieża ta zapewniała schronienie pasterzom i służyła za punkt obserwacyjny, z którego mogli doglądać swych stad (Rdz 35:19, 21, 27). Gdy Jakub tam obozował, jego syn Ruben ‛zbezcześcił posłanie’ ojca, współżyjąc z jego nałożnicą Bilhą (Rdz 35:22; 49:3, 4).

Hebrajskie wyrażenie przetłumaczone w Rodzaju 35:21 na „wieżę Eder” (migdal-ʽéder) pojawia się też w Micheasza 4:8, gdzie oddano je jako „wieża stada”. Może nawiązywać do nazwy miejsca, w którym obozował Jakub, a zostało użyte w związku z odrodzeniem ‛utykającego’ ludu Jehowy (Mi 4:7). Po odrodzeniu się „Syjonu” lud Boży miał być strzeżony przed niebezpieczeństwem niczym stado doglądane z „wieży” obserwacyjnej. Przykład ten pasuje do innych porównań występujących w proroctwie Micheasza; o Mesjaszu powiedziano tam, że „będzie pasł” (Mi 5:2-4), a lud Jehowy nazwano ‛trzodą Jego dziedzictwa’ (Mi 7:14).

(„czerwony”), EDOMICI.

Edom to drugie imię lub przydomek Ezawa, bliźniaczego brata Jakuba (Rdz 36:1). Nawiązuje do sprzedania przez niego prawa pierworodztwa za czerwoną potrawę (Rdz 25:30-34). Tak się złożyło, że Ezaw w chwili narodzin był cały czerwony (Rdz 25:25) i że taki sam kolor dominował w wielu rejonach kraju, w którym później mieszkał on sam i jego potomkowie.

Seir i Edom. Ezaw (Edom) zaczął się osiedlać w ziemi Seir, „na polu Edomu”, już w czasie 20-letniego pobytu Jakuba w Charanie (Rdz 32:3). A zatem najwyraźniej jeszcze przed śmiercią swego ojca, Izaaka (Rdz 35:29), zgodnie z jego proroczym błogosławieństwem przestał się interesować żyznymi glebami wokół Hebronu i zaczął ‛żyć z miecza’, mając pod rozkazami 400 mężczyzn (Rdz 27:39, 40; 32:6, 8). Jak jednak wynika z relacji biblijnej, jego siedzibą lub bazą wypadową dalej były okolice Hebronu; w górzysty region Seiru przeniósł się na dobre dopiero po śmierci ojca (1738 p.n.e.). Miał już wtedy dużą rodzinę i wielki dobytek (Rdz 36:6-8).

Wcześniej w ziemi Seir mieszkali Choryci (Rdz 14:6; 36:20-30), lecz ich szejkowie zostali wywłaszczeni przez synów Ezawa, którzy objęli ten kraj w posiadanie (Pwt 2:12). Odtąd stał się on znany jako Edom, choć dalej używano też starszej nazwy Seir (Lb 24:18).

Opis geograficzny. Licząc z pn. na pd., terytorium Edomu mierzyło 160 km — od doliny potoku Zered, stanowiącej granicę z Moabem, do Elatu (Elot) nad zatoką Akaba (Pwt 2:1-8, 13, 14; 1Kl 9:26). W kierunku wsch. zapewne ciągnęło się aż do Pustyni Syryjskiej, a na zach. sięgało poza Arabę do pustkowia Cin i obejmowało część wyżynnego Negebu — od pd.-zach. krańca Morza Słonego (Martwego) do Kadesz-Barnea. Tym samym zach. Edom wyznaczał pd.-wsch. granicę Judy (Joz 15:1; por. Lb 34:3).

Jednakże zasadnicza część kraju Edomitów najwyraźniej znajdowała się na wsch. od Araby, gdzie góry wznoszące się nawet na wysokość 1700 m są od czasu do czasu zwilżane deszczem. Zawdzięczają to temu, że teren po zach. stronie Araby, Negeb, leży zdecydowanie niżej, toteż pozostałości burzowych chmur znad Morza Śródziemnego przepływają nad nim i obdarzają resztkami swej wilgoci właśnie góry Edomu. Podczas badań archeologicznych