(od rdzenia oznaczającego: „otwierać”).

Syn Remaliasza, król Izraela panujący 20 lat od ok. 778 r. p.n.e. — współcześnie z monarchami judzkimi: Azariaszem (Uzzjaszem), Jotamem i Achazem. Wcześniej był przybocznym izraelskiego władcy Pekachiasza. Ale w 52 roku panowania Uzzjasza Pekach wraz z 50 Gileadczykami zabił Pekachiasza i przejął w Samarii władzę nad Izraelem (2Kl 15:25, 27). Podczas swych rządów kontynuował bałwochwalczy kult cielców (2Kl 15:28). Sprzymierzył się też z Recinem, królem Syrii. U schyłku panowania judzkiego króla Jotama (które rozpoczęło się w drugim roku władzy Pekacha) Pekach i Recin przysporzyli Judzie wielu kłopotów (2Kl 15:32, 37, 38).

W 17 roku panowania Pekacha zaczął królować syn Jotama — Achaz. Recin i Pekach najechali wtedy Judę, chcąc go pozbawić władzy i wynieść na tron syna Tabeela. Wprawdzie nie zdołali zdobyć Jerozolimy (2Kl 16:1, 5; Iz 7:1-7), ale Juda poniosła ciężkie straty. W ciągu jednego dnia Pekach zabił 120 000 dzielnych mężów. Poza tym armia izraelska wzięła do niewoli 200 000 mieszkańców Judy. Jednak za radą proroka Odeda, którego poparło kilku wpływowych Efraimitów, jeńców tych odesłano do domów (2Kn 28:6, 8-15).

Niewierny Achaz — choć poprzez proroka Izajasza otrzymał zapewnienie, że sojusz syryjsko-izraelski nie zdoła go zdetronizować (Iz 7:6, 7) — przekupił asyryjskiego monarchę Tiglat-Pilesera III, by przyszedł mu z pomocą. Władca Asyrii zdobył Damaszek i uśmiercił Recina (2Kl 16:7-9). Najwyraźniej również wtedy opanował takie regiony, jak Gilead, Galilea i ziemia Naftalego, oraz szereg miast w królestwie północnym (2Kl 15:29). Potem Pekach zginął z ręki Hoszei, syna Eli. Zamachowiec ten został następnym królem Izraela (2Kl 15:30).

Fragment roczników Tiglat-Pilesera III tak mówi o jego wyprawie przeciw Izraelowi: „Wszystkich mieszkańców z całym mieniem uprowadziłem do Asyrii. Obalili swego króla Pa-qu-ha [Pekacha] i ustanowiłem A-u-si (...) [Hoszeę] ich królem” (P. Iwaszkiewicz, W. Łoś, M. Stępień, Władcy i wodzowie starożytności, Warszawa 1998, s. 294).

(„otworzył Jah”).

Król Izraela mający swą siedzibę w Samarii, syn i następca Menachema. Cechą charakterystyczną jego krótkich, dwuletnich rządów (ok. 780-779 p.n.e.) był bałwochwalczy kult cielców — wprowadzony przez Jeroboama, a przez Menachema tolerowany. Przyboczny Pekachiasza, Pekach, uknuł przeciw niemu spisek i zabił go, po czym zaczął panować w jego miejsce (2Kl 15:22-26).

Najprawdopodobniej określenie pewnych terenów w pobliżu Babilonii. Wojownicy z Pekod mieli się znaleźć wśród sił zbrojnych wykonujących wyrok Jehowy na niewiernej Jerozolimie (Eze 23:4, 22-26). Później również samo Pekod miało zostać wydane na zagładę (Jer 50:21).

Pekod zazwyczaj utożsamia się z Pukudu wspominanym w inskrypcjach asyryjskich. Inskrypcja Tiglat-Pilesera III odnaleziona w Nimrud donosi, że Pukudu zostało włączone do imperium asyryjskiego i leżało niedaleko Elamu (Records of the Past: Ancient Monuments of Egypt and Western Asia, red. A. Sayce, Londyn 1891, t. V, ss. 120, 121). Jeśli zatem Pekod rzeczywiście jest tożsame z Pukudu, to najwyraźniej leżało po wsch. stronie Tygrysu, na pn. od miejsca, gdzie do rzeki tej wpływa Karche.

Jak się przypuszcza, „Pekod” wymieniony w Jeremiasza 50:21 może być poetyckim określeniem Babilonu (podobnie jak „Merataim”). Pewna inskrypcja z czasów Nebukadneccara donosi, iż Pukudu było podporządkowane Babilonowi. A zatem kiedy Babilon został zdobyty przez Medów i Persów, niewątpliwie odbiło się to również na Pekod.

(„zdumiewająco postąpił Jah”).

1. Lewita, który pomagał Ezdraszowi czytać i objaśniać Prawo Izraelitom zgromadzonym na placu w Jerozolimie. Prawdopodobnie potwierdził też spisaną zaraz potem umowę dotyczącą dochowywania wierności Bogu (chyba że zrobił to przedstawiciel rodu nazwanego tym imieniem) (Neh 8:1, 5-8; 9:38; 10:1, 9, 10).

2. Jeden z członków ostatniego wymienionego w Pismach Hebrajskich pokolenia potomków Dawida (1Kn 3:1, 5, 10, 24).

(„rozjemcą jest Jah”).

Kapłan, którego potomek Adajasz należał do usługujących w sanktuarium po powrocie z niewoli babilońskiej (Neh 11:10, 12).

(„ocalił Jehowa”).

1. Jeden z czterech naczelników z plemienia Symeona, którzy — przypuszczalnie za panowania Ezechiasza — poprowadzili 500 mężów ku górze Seir i „wybili ostatek” Amalekitów (1Kn 4:41-43).

2. Syn Benajasza, izraelski książę, którego Ezechiel ujrzał w wizji. Pelatiasz z Jaazaniaszem ‛obmyślali krzywdę i udzielali złej rady’ przeciwko Jerozolimie. Kiedy Ezechiel pod wpływem natchnienia