Samarię i przeniósł stolicę do niej (1Kl 16:23, 24, 29). Przeszło 150 lat później mieszkaniec Tircy imieniem Menachem zabił Szalluma i objął tron w Samarii (2Kl 15:14, 17).

Dziecko Kaleba z jego nałożnicy Maaki; z plemienia Judy (1Kn 2:3, 48).

Król utożsamiany zwykle z faraonem Taharką, choć okres panowania tego władcy podawany przez współczesnych historyków nie pasuje do chronologii biblijnej. (Dowody przemawiające na korzyść tej chronologii w porównaniu ze świecką przytoczono w haśle CHRONOLOGIA [Chronologia biblijna a historia świecka]). W czasach Ezechiasza, gdy asyryjski król Sancherib walczył przeciwko Libnie, rozeszła się wieść, że Tirhaka, etiopski król Egiptu, wyruszył walczyć z Asyryjczykami (2Kl 19:8, 9; Iz 37:8, 9). Z pewnej asyryjskiej inskrypcji — w której co prawda nie wspomniano o Tirhace — wynika, że Sancherib pokonał wojska przybyłe z Egiptu i wziął do niewoli „mężczyzn powożących rydwanami króla Etiopii”. Kolejny asyryjski król, Asarhaddon, tak chełpił się podbojem Egiptu: „Jego króla, Tirhakę, zraniłem strzałami pięć razy i zawładnąłem całym jego krajem”. Za rządów Asurbanipala, syna i następcy Asarhaddona, Tirhaka próbował wyzwolić się spod dominacji Asyrii. Niemniej Asurbanipal twierdzi: „Przerażająca (święta) broń Aszura, mego pana, pokonała Tirhakę tam, gdzie się schronił, i wieść o nim zaginęła” (Ancient Near Eastern Texts, red. J. Pritchard, 1974, ss. 287, 288, 290, 295).

Syn Jehallelela wymienionego w rodowodach plemienia Judy (1Kn 4:1, 16).

Perski tytuł namiestnika prowincji. Określenie to pojawia się w Biblii pięciokrotnie i za każdym razem jest poprzedzone hebrajskim przedimkiem ha, co wskazuje, że chodzi o tytuł.

Urzędnicy, do których w Biblii odniesiono tytuł „tirszata”, sprawowali władzę nad Judą, jedną z perskich prowincji. Tirszatą wspomnianym w Ezdrasza 2:63 i Nehemiasza 7:65, 70 najwyraźniej był Zerubbabel. Później namiestnikiem został Nehemiasz i to jego nazwano tirszatą w Nehemiasza 8:9 i 10:1.

Najwyraźniej mieszkaniec Tiszbe, miejscowości leżącej zapewne na wsch. od Jordanu, w ziemi Gilead. Określenie „Tiszbita” pojawia się w Biblii sześciokrotnie i za każdym razem odnosi się do Eliasza (1Kl 17:1; 21:17, 28; 2Kl 1:3, 8; 9:36).

Zobacz ETANIM.

Wyrób tkanin polegający na przeplataniu prostopadłych względem siebie nitek. Układ nitek biegnących wzdłuż materiału nazywa się osnową, a w poprzek — wątkiem. Nitki wątku przetyka się na zmianę nad i pod nićmi osnowy (Kpł 13:59). Tkactwem często zajmowały się kobiety, ale czasami najwyraźniej również mężczyźni (2Kl 23:7; 1Kn 4:21). Krosna, których do tkania używali m.in. Hebrajczycy i Egipcjanie, przypominały ramy (Sdz 16:13, 14; Iz 19:1, 9, 10).

W starożytności stosowano krosna poziome lub pionowe. Krosno pionowe mogło się składać z dwóch pionowych żerdzi i umieszczonej na nich poprzecznie belki, z której zwisały nici osnowy obciążone ciężarkami. Niektóre krosna zamiast ciężarków miały dolną belkę — czasami nawijano na nią utkany materiał. Zwykłe krosno poziome tworzyły dwie równoległe belki, utrzymywane w odpowiedniej odległości od siebie za pomocą czterech palików wbitych w ziemię przy ich końcach. Pomiędzy tymi belkami rozciągnięta była osnowa. Prawdopodobnie taką ciężką belkę przypominało drzewce włóczni Goliata — było „jak wał tkacki” (1Sm 17:4, 7).

W krośnie nici osnowy zazwyczaj dzielono na dwie grupy; wątek przy przeciąganiu w jednym kierunku przechodził nad jedną grupą nitek, a w przeciwnym kierunku — pod nią. Było do tego potrzebne stworzenie „przesmyku”, czyli wolnej przestrzeni między grupami nitek. W prostym krośnie poziomym w poprzek osnowy kładziono płaską listwę tak, że co druga nitka osnowy przechodziła nad nią. Po obróceniu tej listwy uzyskiwano przesmyk, przez który przekładano wątek w jedną stronę. Druga grupa nitek osnowy była przewleczona przez oczka połączone sznurkami z drugą, luźną listwą leżącą na wierzchu osnowy. Unosząc tę listwę do góry, a z nią część nitek osnowy, uzyskiwano drugi przesmyk, przez który przeciągano wątek w poprzek osnowy w przeciwnym kierunku. Po każdym takim przeciągnięciu dobijano nić wątku do powstającej tkaniny przy użyciu specjalnego kołka. Tkacz przeciągał wątek w poprzek osnowy czółenkiem, którym mógł być zwykły pręt z nawiniętą nicią. Ponieważ wprawny tkacz robił to szybko, Hiob mógł powiedzieć: „Dni moje są szybsze niż tkackie czółenko” (Hi 7:6).

Po utkaniu i nawinięciu odpowiedniej ilości tkaniny tkacz odcinał ją od nici osnowy (Iz 38:9, 12). Do tkania najczęściej używano przędzy z sierści zwierzęcej (Wj 36:14; Mt 3:4), wełny i lnu (por. Prz 31:13).