Rozstrzygnięcie tych kwestii spornych wymagało czasu. Dzięki zachowaniu niegodziwców przy życiu Jehowa pozwolił, by wielu ludzi, służąc Mu wiernie pomimo różnych prób i trudności, zadało kłam twierdzeniom Szatana. Dopuszczenie przez Jehowę zła dało też niejednemu szansę na porzucenie błędnej drogi i dobrowolne podporządkowanie się Jego prawom (Iz 55:7; Eze 33:11). A zatem powstrzymując się przejściowo od zgładzenia niegodziwców, Jehowa umożliwił prawym ocalenie życia, gdyż dał im czas na udowodnienie swego oddania i miłości do Stwórcy (Rz 9:17-26).

Poza tym Jehowa Bóg tak kieruje biegiem wydarzeń, że nawet niegodziwi bezwiednie wykonują Jego wolę. Choć Mu się sprzeciwiają, On potrafi w razie potrzeby ich powstrzymać, by umożliwić swym sługom dochowanie Mu wierności. Potrafi też wykorzystać poczynania takich ludzi, by wykazać swoją prawość (Ps 76:10; Rz 3:3-5, 23-26; 8:35-39). Właśnie taką myśl wyrażono w Przysłów 16:4: „Jehowa uczynił wszystko z myślą o swoim celu — nawet niegodziwca na dzień zły”.

Sens tego wersetu można zilustrować przykładem faraona, którego Jehowa poprzez Mojżesza i Aarona wezwał do uwolnienia Izraelitów z niewoli. Bóg nie uczynił go niegodziwym, lecz po prostu pozwolił mu żyć i tak pokierował wydarzeniami, że władca ten sam udowodnił, iż jest złym człowiekiem, zasługującym na śmierć. W Wyjścia 9:16 Jehowa wyjaśnił, co przez to osiągnął: „Właśnie w tym celu zostawiłem cię przy życiu, by ci pokazać swoją moc i by moje imię oznajmiano po całej ziemi”.

Zesłanie dziesięciu plag na Egipt oraz zagłada faraona i jego wojsk w Morzu Czerwonym były niezwykłym przejawem mocy Jehowy (Wj 7:14 do 12:30; Ps 78:43-51; 136:15). Sąsiednie narody przez wiele lat wspominały te wydarzenia, dzięki czemu imię Boże oznajmiano po całej ziemi (Joz 2:10, 11; 1Sm 4:8). Jehowa w imponujący sposób dowiódł swej potęgi, co przysporzyło Mu chwały i przyniosło wyzwolenie Jego ludowi. Gdyby od razu zgładził faraona, nie byłoby to możliwe.

Biblia zapewnia, że Bóg przestanie dopuszczać zło, gdy tylko zostanie osiągnięty cel, dla którego teraz je toleruje. Stwórca zgładzi wszystkich swych przeciwników, a wtedy zło zniknie raz na zawsze (2Pt 3:9-13; Obj 18:20-24; 19:11 do 20:3, 7-10).

Życzenie komuś czegoś złego, czyli przeciwieństwo błogosławienia. Głównie taką myśl kryje w sobie hebrajskie słowo kelaláh, zazwyczaj tłumaczone na „przekleństwo”, a w wielu wersetach przeciwstawione „błogosławieństwu” (Rdz 27:12, 13; Pwt 11:26-29; Za 8:13). Pochodzi ono od rdzenia czasownikowego kalál, który dosłownie znaczy „być lekkim”, ale w sensie przenośnym — „złorzeczyć; traktować ze wzgardą” (Wj 18:22; Kpł 20:9; 2Sm 19:43). Słowa tego użył Dawid, gdy odpowiadając na oskarżenie Michal, oznajmił, że ‛jeszcze bardziej pomniejszy swą wartość’ (2Sm 6:20-22; ‛stanie się lżejszym’, STint). Posłużył się nim też Jehowa Bóg, gdy po potopie zapewnił: „Już nigdy nie będę złorzeczył ziemi z powodu człowieka” (Rdz 8:21).

Dlaczego Bóg komuś złorzeczy. Jeżeli Bóg komuś złorzeczy, to daje do zrozumienia, że nie darzy go uznaniem. Jeżeli zaś komuś błogosławi, wyraża swą przychylność. W ten sposób pokazuje, kogo uważa za swego sługę, a kogo nie. Dlatego obiecując Abrahamowi błogosławieństwa, oznajmił też: „A tego, kto ci złorzeczy [forma imiesłowowa czasownika kalál], przeklnę” (Rdz 12:3). Niekiedy złorzeczenia nie zostały wypowiedziane pod adresem konkretnej osoby, lecz tak, by stanowiły ostrzeżenie i ochronę dla tych, którzy chcą zyskać lub zachować łaskę Bożą. Prawo Mojżeszowe wymieniało liczne błogosławieństwa i przekleństwa, wynikające z trzymania się bądź lekceważenia jego różnych ustaw i rozporządzeń (Pwt 28:1, 2, 15). Przed wkroczeniem Izraelitów do Ziemi Obiecanej Mojżesz podkreślił, że jako jednostki i jako naród muszą wybrać między błogosławieństwem a przekleństwem i że swój wybór zamanifestują posłuszeństwem lub nieposłuszeństwem wobec Boga (Pwt 30:19, 20). W Ziemi Obiecanej Jozue w zasadzie powtórzył to ostrzegawcze wezwanie służące ich ochronie (por. Joz 8:32-35; 24:14, 15). Dzięki temu poszczególne osoby mogły starać się uniknąć zapowiedzianych przekleństw.

Czasami przeklinając kogoś, Bóg pokazuje również, że nie można bagatelizować ani lekceważyć Jego zasad i zamierzeń. Arcykapłan Heli naraził się na przekleństwo za to, że wskutek słabości nie zganił swych synów, którzy ‛złorzeczyli Bogu’ (1Sm 3:13). Jehowa podał mu pewną zasadę: „Tych bowiem, którzy mnie szanują, i ja uszanuję, ci zaś, którzy mną gardzą, znaczyć będą niewiele [forma czasownika kalál]” (1Sm 2:30). Boże złorzeczenie wiąże się więc ze sprawiedliwą odpłatą za zło. Może ona nastąpić natychmiast, jak w wypadku młodocianych szyderców, którym Elizeusz złorzeczył w imię Jehowy (2Kl 2:24), lub zostać odłożona na później, jak wtedy, gdy Bóg poinformował króla Jozjasza o nieszczęściu czekającym Judę (2Kl 22:19, 20). Jehowa ostrzegł naród izraelski, że łamanie Jego praw sprowadzi nieuniknione kłopoty: „Wszystkie te przekleństwa spadną na ciebie i będą