Wtedy Jehowa zapłonął oburzeniem i mimo błagań Mojżesza i Aarona zesłał plagę, od której zginęło 14 700 osób. Powstrzymał ją dopiero wówczas, gdy Aaron dokonał przebłagania za lud (Lb 16:41-50). Później zakwitnięcie laski Aarona potwierdziło jego kapłańską pozycję (Lb 17).

Synowie Koracha nie poparli buntu ojca, na co wyraźnie wskazuje następująca wypowiedź biblijna: „Lecz synowie Koracha nie ponieśli śmierci” (Lb 26:9-11). W późniejszym czasie jego potomkowie pełnili zaszczytne funkcje jako lewici (zob. KORACHITA).

Juda w swym liście wymienił Koracha razem z Kainem i Balaamem, gdy ostrzegał chrześcijan przed zezwierzęciałymi ludźmi, którzy „poginęli w buntowniczej mowie Koracha”. Korach najwyraźniej szukał chwały dla siebie. Kwestionował pozycję osób wyznaczonych przez Boga, stał się buntownikiem i za swe złe postępowanie zasłużenie poniósł śmierć (Judy 10, 11).

(„[od; należący do] Koracha”).

Potomek tego Koracha, który podniósł bunt w czasach Mojżesza. Korachici stanowili dom patriarchalny w lewickim rodzie Kehata, a wywodzili się od trzech synów Koracha: Assira, Elkany i Abiasafa (Wj 6:18, 21, 24; Lb 16:1-3). „Synowie Koracha nie ponieśli śmierci” razem ze swym ojcem (Lb 26:10, 11), gdyż najwyraźniej nie przyłączyli się do jego buntu.

Podczas spisu Izraelitów dokonanego na równinach moabskich „rodzina Korachitów” została policzona z rodzinami Lewitów (Lb 26:57, 58). Pewni Korachici znaleźli się wśród mocarzy, którzy przyszli do Dawida do Ciklag, „gdy on jeszcze podlegał ograniczeniom z powodu Saula” (1Kn 12:1, 6). Korachitami byli prorok Samuel i śpiewak Heman (1Kn 6:33-38); król Dawid wyznaczył członków rodziny Hemana do służby w charakterze śpiewaków (1Kn 15:16, 17; 16:37, 41, 42; 25:1, 4-6). Poza tym Korachici usługiwali jako odźwierni w domu Jehowy (1Kn 26:1-9, 19), a w czasach Jehoszafata „powstali Lewici spośród synów Kehatytów i synów Korachitów, by wysławiać Jehowę, Boga Izraela, nader donośnym głosem” w związku z obietnicą obronienia narodu przed sprzymierzonymi wojskami Moabu, Ammonu i Seiru (2Kn 20:14-19).

Synowie Koracha zostali wymienieni w nagłówkach Psalmów 42, 44-49, 84, 85, 87 i 88. Chociaż ich przodek okazał się buntownikiem, Jehowa nie ukarał ich za jego błędy, a ponieważ byli wierni, błogosławił im i powierzył zaszczytne zadania w przybytku i świątyni.

Wapienne szkielety organizmów morskich zwanych polipami. Te niewielkie ciepłowodne stworzenia, żyjące w koloniach, pobierają z morza związki wapniowe i budują z nich pięknie rozgałęzione, podobne do krzewów konstrukcje twarde jak kamień. Z czasem ze szkieletów niektórych koralowców mogą powstać wielkie rafy i wyspy koralowe. Korale przybierają różne barwy: rozmaite odcienie bieli, czerni lub czerwieni; w starożytności te ostatnie uchodziły za najcenniejsze i najbardziej pożądane (por. Lam 4:7). W pewnym okresie z handlu koralami, pozyskiwanymi z Morza Śródziemnego, Morza Czerwonego i Oceanu Indyjskiego, słynął Tyr (Eze 27:16). Z surowego korala zręczni rzemieślnicy wytwarzali przeróżne artystyczne ozdoby, które były wysoko cenione.

Z powodu uznanej wartości korala użyto go w Biblii w kilku ciekawych porównaniach. Wiedza i mądrość z pewnością są znacznie cenniejsze od korali (Hi 28:18; Prz 3:15; 8:11; 20:15). To samo powiedziano o dzielnej żonie: „Wartość jej daleko większa niż korali” (Prz 31:10).

Niewielkie ozdoby z otworami, wykonane ze szkła, kamieni szlachetnych, złota lub srebra. Zwykle robiono z nich naszyjniki. Ozdoby takie znaleziono na egipskich mumiach, w greckich i rzymskich grobach, w ruinach asyryjskich świątyń, a także w Megiddo, Aszdodzie i Bet-Szemesz.

W Pieśni nad Pieśniami o pięknej Szulamitce powiedziano: „Twe policzki są pełne wdzięku wśród warkoczy, twoja szyja w sznurze koralików” (PnP 1:10). Nie ulega zatem wątpliwości, że w dawnych czasach również Hebrajki ozdabiały się sznurami koralików (zob. OZDOBA).

Jak wyjaśniono w Marka 7:11, „korban” to „dar poświęcony Bogu”. Greckie słowo korbán jest odpowiednikiem hebrajskiego korbán, oznaczającego dar ofiarny. Ten hebrajski wyraz występuje w księgach Kapłańskiej i Liczb i odnosi się zarówno do krwawych, jak i bezkrwawych darów ofiarnych (Kpł 1:2, 3; 2:1; Lb 5:15; 6:14, 21). Użyto go także w Ezechiela 20:28 i 40:43. W Mateusza 27:6 pojawia się spokrewnione z nim określenie korbanás. Gdy Judasz wrzucił do świątyni srebrniki, które otrzymał za zdradzenie Jezusa, naczelni kapłani nie chcieli ich przyjąć do „świętego skarbca [forma słowa korbanás]”, ponieważ były one „zapłatą za krew”.

Podczas ziemskiej służby Jezusa Chrystusa powszechny był pewien naganny zwyczaj związany z darami poświęconymi Bogu. Jezus potępił za to faryzeuszy i nazwał ich obłudnikami, gdyż własną tradycję stawiali ponad prawo Boże. Twierdzili, że coś uznane za „korban” jest przeznaczone dla Boga, lecz w rzeczywistości lekceważyli w ten sposób nakaz szanowania rodziców (Mt 15:3-6). Ktoś mógł po prostu powiedzieć o całym swoim mieniu lub jego części: „Niech to będzie korban” albo „To jest korban”. Faryzeusze szerzyli pogląd, że jeśli ktoś uznał swe dobra za korban, czyli dar poświęcony Bogu, to nie mógł już ich przeznaczyć na wsparcie dla swych rodziców, bez względu na to, jak bardzo by tego potrzebowali. Jednak właściciel tych dóbr mógł, jeśli chciał, korzystać z nich do końca życia. Chociaż więc faryzeusze twierdzili, że czczą Boga, w sercu odrzucali Jego prawe wymagania (Mk 7:9-13).

Historyk Józef Flawiusz odniósł słowo „korban” do ludzi. Napisał: „Ci zaś, którzy nazywają siebie korbanem dla Boga — w tłumaczeniu na język grecki słowo to znaczy: dar — gdy chcą wywiązać się ze swego przyrzeczenia, muszą zapłacić kapłanom określoną sumę pieniędzy” (Dawne dzieje Izraela, IV, IV, 4). Na ogół jednak wyrazem tym określano dobra poświęcone jako dar dla Boga.

1. Lewita z rodu Kehatytów, „z synów Asafa”, potomek Koracha (Wj 6:16, 18, 21; 1Kn 9:19; 26:1). W 1 Kronik 9:19 jako „syn Korego, syna Ebiasafa, syna Koracha” został przedstawiony Szallum, jeden z „odźwiernych namiotu”. Nie wymieniono tu wszystkich pokoleń pomiędzy Szallumem a Ebiasafem, lecz podane imiona należą do tego samego rodowodu. W 1 Kronik 26:1 nazwano odźwiernego Meszelemiasza „synem Korego”.

2. Syn Lewity Jimnaha i „odźwierny od strony wschodniej” w świątyni za panowania Ezechiasza. Sprawował „pieczę nad dobrowolnymi darami ofiarnymi dla prawdziwego Boga, by wydawać daninę Jehowy oraz rzeczy najświętsze”, i miał pod sobą kilku innych ludzi (2Kn 31:14-16).

(hebr. szalách).

Duży ptak wodny z palcami nóg spiętymi błoną pławną; poluje na ryby, nurkując. W Piśmie Świętym został wymieniony jedynie w wykazie ptaków uznanych w Prawie Mojżeszowym za nieczyste i nienadających się do jedzenia — głównie drapieżnych i padlinożernych (Kpł 11:17; Pwt 14:17). Tłumacze Septuaginty oddali nazwę tego ptaka greckim słowem katarráktes („kormoran”); w łacińskiej Wulgacie określono go mianem mergulus („nurek”). W Palestynie kormorany (Phalacrocorax) występują powszechnie, zwłaszcza wzdłuż wybrzeży Morza Śródziemnego, a także nad niektórymi wodami śródlądowymi, np. nad Jeziorem Galilejskim. Są spokrewnione z pelikanami. Zazwyczaj mają długie ciało o ciemnym ubarwieniu. W wodzie poruszają się szybko i zwinnie, a w nurkowaniu bardzo im pomagają błony pławne. Dzięki ostremu, zagiętemu na końcu dziobowi świetnie chwytają ryby, toteż na Dalekim Wschodzie i w Indiach od dawna są tresowane i wykorzystywane w połowach; rybacy zakładają im na szyję dość luźną obrączkę, uniemożliwiającą połykanie większych ryb.

Setnik (centurion) — czyli oficer mający pod sobą stu żołnierzy — z oddziału italskiego (zob. SETNIK). Mieszkał w Cezarei, gdzie miał własny dom. Jego rzymskie imię może wskazywać, że należał do jakiegoś szlachetnego rodu w Rzymie. Był to „człowiek pobożny”, który „dawał ludowi wiele darów miłosierdzia oraz ciągle zanosił błagania do Boga”, „mąż prawy i bojący się Boga oraz cieszący się dobrą opinią u całego narodu żydowskiego”. Jesienią 36 r. n.e. ukazał mu się w wizji anioł i oznajmił: „Twoje modlitwy i dary miłosierdzia wzniosły się przed Boga jako