niewysoko nad ziemią rozdziela się szybko na konary, dlatego niskiemu Zacheuszowi łatwo było wspiąć się na takie przydrożne drzewo, żeby zobaczyć Jezusa (Łk 19:2-4).

Figi sykomory rosną w dużych gronach, są mniejsze od owoców figi pospolitej i ustępują im jakością. Współcześni hodowcy sykomor w Egipcie i na Cyprze często nakłuwają niedojrzały owoc gwoździem lub innym ostrym narzędziem, żeby potem nadawał się do jedzenia. Nakłucie fig sykomory w początkowym okresie dojrzewania powoduje wyraźne zwiększenie ilości wydzielanego etylenu, co znacząco przyśpiesza wzrost i dojrzewanie owocu (trzy do ośmiu razy). Ma to duże znaczenie, bo w przeciwnym wypadku owoc nie rozwinie się w pełni i pozostanie twardy albo zepsuje się, gdy przebiją go osy i złożą w nim jaja. Fakty te rzucają więcej światła na zajęcie proroka Amosa, który powiedział o sobie, że był „pasterzem i tym, który nacina figi na sykomorach” (Am 7:14).

Sykomory rosły w dolinie Jordanu (Łk 19:1, 4) i w okolicach Tekoi (Am 1:1; 7:14), ale najobficiej występowały w Szefeli (1Kl 10:27; 2Kn 1:15; 9:27) i choć ich figi nie dorównywały owocom figi pospolitej, król Dawid uznał je za wystarczająco cenne, by sykomory w Szefeli powierzyć pieczy jednego ze swych urzędników (1Kn 27:28). Najprawdopodobniej w okresie zesłania przez Boga na Egipt dziesięciu plag rosło tam wiele sykomor (fig morwowych); na terenach tych do dziś uprawia się je ze względu na ich jadalne owoce (Ps 78:47). Drewno sykomory jest stosunkowo miękkie i porowate i choć wyraźnie ustępuje drewnu cedrowemu, jest bardzo trwałe i często było używane w budownictwie (Iz 9:10). W egipskich grobowcach odnaleziono sarkofagi wykonane z drewna sykomor i choć mają już ok. 3000 lat, wciąż są w dobrym stanie.

(z łac.: „las”).

Jeden z wybitnych członków zboru pierwszych chrześcijan w Jerozolimie, prorok i towarzysz Pawła podczas jego drugiej podróży misjonarskiej. Najwyraźniej był obywatelem rzymskim (Dz 15:22, 26, 27, 32, 40; 16:19, 25, 37, 38). Imię Sylwan, występujące w listach Pawła i Piotra, to zapewne zlatynizowana forma greckiego imienia Sylas, używanego przez Łukasza w Dziejach Apostolskich.

Zbór jerozolimski wybrał Sylasa na towarzysza Barnabasa i Pawła, gdy ci wracali do Antiochii Syryjskiej, żeby przekazać tamtejszemu zborowi decyzję dotyczącą obrzezania (Dz 15:22, 30-32).

Nie wiadomo, czy Sylas pozostał w okolicach Antiochii, czy wrócił do Jerozolimy. W niektórych rękopisach 15 rozdziału Dziejów Apostolskich występuje werset 34: „Lecz Sylas postanowił tam pozostać” (Bw). Najważniejsze manuskrypty jednak go omijają (zob. przyp. w NW). Tak czy inaczej, Sylas był w Antiochii, gdy Paweł rozpoczął drugą podróż misjonarską. Wspólnie wyruszyli stamtąd przez Syrię na pn., a potem na zach., do Cylicji i innych krain Azji Mniejszej. W Listrze dołączył do nich Tymoteusz, a w Troadzie Łukasz.

Kiedy Paweł został w wizji zaproszony do Macedonii, najpierw zatrzymał się ze swymi towarzyszami w Filippi. Tam na rynku z rozkazu urzędników miejskich jego i Sylasa wychłostano rózgami, a potem uwięziono i zakuto w dyby. Jednakże w nocy, gdy się modlili i śpiewali pieśni, trzęsienie ziemi rozluźniło ich więzy i otworzyło drzwi więzienia. Dozorca był przerażony, ale po wysłuchaniu Pawła i Sylasa opatrzył rany, jakie im zadano w trakcie chłosty, i został chrześcijaninem (Dz 15:41 do 16:40).

Po owocnej służbie w Tesalonice i Berei Paweł chwilowo zostawił Sylasa i Tymoteusza w tym drugim mieście, a sam udał się do Aten i Koryntu (Dz 17:1, 10, 14-16; 18:1). Potem jednak obaj towarzysze dołączyli do niego w Koryncie i dalej go wspierali. Służyli mu pomocą przy pisaniu obu listów do Tesaloniczan (1Ts 1:1; 2Ts 1:1). Odtąd imię Sylasa nie pojawia się już w relacji o podróżach Pawła.

Kilka lat później, ok. 62—64 r. n.e., Piotr napisał swój pierwszy list z Babilonu „przez Sylwana”, co najwyraźniej oznaczało, że był on jego sekretarzem. Najprawdopodobniej chodziło o tego samego Sylwana, „brata wiernego”, który wcześniej towarzyszył Pawłowi (1Pt 5:12).

Zobacz SYLAS, SYLWAN.

(od rdzenia oznaczającego: „słyszeć; słuchać”).

1. Drugi z 12 synów Jakuba; otrzymał imię Symeon, gdyż Lea powiedziała: „Jehowa usłyszał; byłam bowiem znienawidzona, a on mi dał również tego” (Rdz 29:32, 33; 35:23-26; 48:5; Wj 1:1-4; 1Kn 2:1, 2).

Gdy Jakub obozował niedaleko Szechem, Symeon i jego młodszy brat Lewi, ogarnięci mściwym gniewem, postąpili niezwykle okrutnie. Bez wiedzy i zgody ojca postanowili pomścić hańbę Diny, swej młodszej siostry, i wymordowali mieszkańców Szechem, przez co ‛sprowadzili klątwę’ na całą rodzinę Jakuba (Rdz 34:1-31).

Później razem ze swymi braćmi Symeon planował zabić Józefa (Rdz 37:12-28, 36). Nie wiadomo,