Apostoł Paweł odniósł te słowa do Chrystusa Jezusa, który ma rządzić narodami (Rz 15:8, 12). Ponadto sam Jezus mówił o sobie jako o ‛korzeniu Dawida’, syna Jessego (Obj 22:16). A zatem „sygnałem” tym jest Chrystus Jezus jako Król ustanowiony na niebiańskiej górze Syjon (por. Heb 12:22; Obj 14:1).

Zobacz PIERŚCIEŃ.

Dawna twierdza Jebusytów, nazwana później „Miastem Dawidowym” (1Kl 8:1; 1Kn 11:5). Kiedy król Dawid zdobył górę Syjon, obrał ją na swą siedzibę (2Sm 5:6, 7, 9; zob. DAWIDOWE, MIASTO). Z Syjonu sprawował rządy jako pomazaniec Boży, do czego nawiązał Jehowa, gdy oznajmił: „Ja ustanowiłem mego króla na Syjonie, mojej świętej górze” (Ps 2:6). Syjon stał się w oczach Bożych szczególnie święty, kiedy Dawid przeniósł tam Arkę Przymierza (2Sm 6:17). Potem nazwa „Syjon” objęła również teren świątyni na górze Moria (dokąd przeniesiono Arkę za panowania Salomona), a w końcu całą Jerozolimę (por. Iz 1:8; 8:18; zob. GÓRA SPOTKANIA). Ponieważ Arka wyobrażała obecność Jehowy (Wj 25:22; Kpł 16:2), a Syjon był symbolem realiów niebiańskich, kojarzono go z mieszkaniem Boga (Ps 9:11; 74:2; 76:2; 78:68; 132:13, 14; 135:21) i miejscem, skąd nadchodzi pomoc, błogosławieństwo i wybawienie (Ps 14:7; 20:2; 50:2; 53:6; 134:3).

Wskutek niewierności Izraelitów Jehowa zezwolił Babilończykom spustoszyć Syjon, czyli Jerozolimę (Lam 2:1, 4, 6, 8, 10, 13). Później urzeczywistnił swoje proroctwo i pozwolił skruszonemu ostatkowi swego ludu powrócić na to miejsce (Iz 35:10; 51:3; 52:1-8; Jer 50:4, 5, 28; 51:10, 24, 35). Dzięki temu Jezus Chrystus mógł zgodnie z zapowiedzią Zachariasza wjechać do Jerozolimy na źrebięciu oślicy i przedstawić się Syjonowi jako Król (Za 9:9; Mt 21:5; Jn 12:15). Jednak przyjął go tylko ostatek Żydów, natomiast przywódcy religijni nie uznali go za Króla i domagali się jego śmierci. W ten sposób ściągnęli nieszczęście na ziemski Syjon, który został odrzucony przez Boga (Mt 21:33-46).

Skoro w ziemskiej Jerozolimie nie przyjęto Jezusa, więc na pewno nie w tym mieście Jehowa ‛położył’ swego Syna jako „kamień wypróbowany, drogocenny narożnik niewzruszonego fundamentu” (Iz 28:16; Rz 9:32, 33; 1Pt 2:6). Musi raczej chodzić o inny Syjon, o którym chrześcijanom narodowości żydowskiej powiedziano: „Ale wy przystąpiliście do góry Syjon i do miasta Boga żywego, Jerozolimy niebiańskiej, i do miriadów aniołów, w ogólnym zgromadzeniu, i do zboru pierworodnych, którzy są zapisani w niebiosach, i do Boga, Sędziego wszystkich, i do życia duchowego prawych, którzy zostali doprowadzeni do doskonałości, i do Jezusa, pośrednika nowego przymierza” (Heb 12:22-24). Właśnie na tej niebiańskiej górze Syjon stoi Baranek, Chrystus Jezus, wraz z gronem 144 000 kupionych z ziemi (Obj 14:1-3; zob. JEROZOLIMA; NOWA JEROZOLIMA).

Podstawowa hebrajska jednostka wagowo-pieniężna (1Sm 17:5, 7; Eze 4:10; Am 8:5). Na podstawie 45 podpisanych odważników syklowych przyjęto, że przeciętny sykl ważył 11,4 g. Sykl był równy 20 gerom (Lb 3:47; 18:16), a 50 sykli najprawdopodobniej składało się na jedną minę (zob. MINA). Współcześnie sykl srebra byłby wart 2,20 dolara, a sykl złota 128,45 dolara.

Sykl często jest wspominany w połączeniu ze srebrem lub złotem (1Kn 21:25; Neh 5:15). Zanim weszły w użycie monety, funkcję pieniądza pełniły kawałki srebra (rzadziej złota), których wagę sprawdzano podczas transakcji (Rdz 23:15, 16; Joz 7:21). Wartość rzeczy związanych z przybytkiem podawano czasami „w syklach świętego miejsca” (Kpł 5:15; 27:2-7, 25; Wj 30:13). Być może chodziło o zwrócenie uwagi na dokładne ważenie lub na konieczność używania odważnika zgodnego z wzorcem przechowywanym w przybytku.

Na ogół uważa się, że „srebrniki”, często wspominane w Pismach Hebrajskich, to właśnie srebrne sykle, będące typową jednostką pieniężną (Sdz 16:5; 1Kl 10:29; Oz 3:2). Potwierdza to Septuaginta (w której tym samym gr. słowem oddano „srebrniki” w Rdz 20:16 i „sykle” w Rdz 23:15, 16) oraz targumy. W Jeremiasza 32:9 podano, że prorok zapłacił za pole „siedem sykli i dziesięć srebrników”. Mogła to być po prostu formułka prawna oznaczająca 17 srebrnych sykli (Bg, Bp, BT, Bw), a mogło też chodzić o siedem sykli złotych i dziesięć srebrnych.

Z 2 Samuela 14:26 zdaje się wynikać, że używano także „królewskiego” sykla, który różnił się od zwykłego lub oznaczał odważnik zgodny ze wzorcem przechowywanym w pałacu królewskim.

(hebr. szikmáh).

Najwyraźniej chodzi o to samo drzewo, które w Łukasza 19:4 nazwano „figą morwową”. Drzewo to (Ficus sycomorus) rodzi owoce podobne do figi pospolitej, a liście ma podobne do morwy. Osiąga wysokość 10—15 m, jest silne i może żyć setki lat. W przeciwieństwie do figi pospolitej jest drzewem wiecznie zielonym. Jego sercowate liście są mniejsze niż liście figi, ale korona gęsta i rozłożysta, dzięki czemu drzewo daje dużo cienia. Z tego powodu często sadzono je wzdłuż dróg. Krótki, gruby pień niewysoko nad ziemią rozdziela się szybko na konary, dlatego niskiemu Zacheuszowi łatwo było wspiąć się na takie przydrożne drzewo, żeby zobaczyć Jezusa (Łk 19:2-4).

Figi sykomory rosną w dużych gronach, są mniejsze od owoców figi pospolitej i ustępują im jakością. Współcześni hodowcy sykomor w Egipcie i na Cyprze często nakłuwają niedojrzały owoc gwoździem lub innym ostrym narzędziem, żeby potem nadawał się do jedzenia. Nakłucie fig sykomory w początkowym okresie dojrzewania powoduje wyraźne zwiększenie ilości wydzielanego etylenu, co znacząco przyśpiesza wzrost i dojrzewanie owocu (trzy do ośmiu razy). Ma to duże znaczenie, bo w przeciwnym wypadku owoc nie rozwinie się w pełni i pozostanie twardy albo zepsuje się, gdy przebiją go osy i złożą w nim jaja. Fakty te rzucają więcej światła na zajęcie proroka Amosa, który powiedział o sobie, że był „pasterzem i tym, który nacina figi na sykomorach” (Am 7:14).

Sykomory rosły w dolinie Jordanu (Łk 19:1, 4) i w okolicach Tekoi (Am 1:1; 7:14), ale najobficiej występowały w Szefeli (1Kl 10:27; 2Kn 1:15; 9:27) i choć ich figi nie dorównywały owocom figi pospolitej, król Dawid uznał je za wystarczająco cenne, by sykomory w Szefeli powierzyć pieczy jednego ze swych urzędników (1Kn 27:28). Najprawdopodobniej w okresie zesłania przez Boga na Egipt dziesięciu plag rosło tam wiele sykomor (fig morwowych); na terenach tych do dziś uprawia się je ze względu na ich jadalne owoce (Ps 78:47). Drewno sykomory jest stosunkowo miękkie i porowate i choć wyraźnie ustępuje drewnu cedrowemu, jest bardzo trwałe i często było używane w budownictwie (Iz 9:10). W egipskich grobowcach odnaleziono sarkofagi wykonane z drewna sykomor i choć mają już ok. 3000 lat, wciąż są w dobrym stanie.

(z łac.: „las”).

Jeden z wybitnych członków zboru pierwszych chrześcijan w Jerozolimie, prorok i towarzysz Pawła podczas jego drugiej podróży misjonarskiej. Najwyraźniej był obywatelem rzymskim (Dz 15:22, 26, 27, 32, 40; 16:19, 25, 37, 38). Imię Sylwan, występujące w listach Pawła i Piotra, to zapewne zlatynizowana forma greckiego imienia Sylas, używanego przez Łukasza w Dziejach Apostolskich.

Zbór jerozolimski wybrał Sylasa na towarzysza Barnabasa i Pawła, gdy ci wracali do Antiochii Syryjskiej, żeby przekazać tamtejszemu zborowi decyzję dotyczącą obrzezania (Dz 15:22, 30-32).

Nie wiadomo, czy Sylas pozostał w okolicach Antiochii, czy wrócił do Jerozolimy. W niektórych rękopisach 15 rozdziału Dziejów Apostolskich występuje werset 34: „Lecz Sylas postanowił tam pozostać” (Bw). Najważniejsze manuskrypty jednak go omijają (zob. przyp. w NW). Tak czy inaczej, Sylas był w Antiochii, gdy Paweł rozpoczął drugą podróż misjonarską. Wspólnie wyruszyli stamtąd przez Syrię na pn., a potem na zach., do Cylicji i innych krain Azji Mniejszej. W Listrze dołączył do nich Tymoteusz, a w Troadzie Łukasz.

Kiedy Paweł został w wizji zaproszony do Macedonii, najpierw zatrzymał się ze swymi towarzyszami w Filippi. Tam na rynku z rozkazu urzędników miejskich jego i Sylasa wychłostano rózgami, a potem uwięziono i zakuto w dyby. Jednakże w nocy, gdy się modlili i śpiewali pieśni, trzęsienie ziemi rozluźniło ich więzy i otworzyło drzwi więzienia. Dozorca był przerażony, ale po wysłuchaniu Pawła i Sylasa opatrzył rany, jakie im zadano w trakcie chłosty, i został chrześcijaninem (Dz 15:41 do 16:40).

Po owocnej służbie w Tesalonice i Berei Paweł chwilowo zostawił Sylasa i Tymoteusza w tym drugim mieście, a sam udał się do Aten i Koryntu (Dz 17:1, 10, 14-16; 18:1). Potem jednak obaj towarzysze dołączyli do niego w Koryncie i dalej go wspierali. Służyli mu pomocą przy pisaniu obu listów do Tesaloniczan (1Ts 1:1; 2Ts 1:1). Odtąd imię Sylasa nie pojawia się już w relacji o podróżach Pawła.

Kilka lat później, ok. 62—64 r. n.e., Piotr napisał swój pierwszy list z Babilonu „przez Sylwana”, co najwyraźniej oznaczało, że był on jego sekretarzem. Najprawdopodobniej chodziło o tego samego Sylwana, „brata wiernego”, który wcześniej towarzyszył Pawłowi (1Pt 5:12).

Zobacz SYLAS, SYLWAN.

(od rdzenia oznaczającego: „słyszeć; słuchać”).

1. Drugi z 12 synów Jakuba; otrzymał imię Symeon, gdyż Lea powiedziała: „Jehowa usłyszał; byłam bowiem znienawidzona, a on mi dał również tego” (Rdz 29:32, 33; 35:23-26; 48:5; Wj 1:1-4; 1Kn 2:1, 2).

Gdy Jakub obozował niedaleko Szechem, Symeon i jego młodszy brat Lewi, ogarnięci mściwym gniewem, postąpili niezwykle okrutnie. Bez wiedzy i zgody ojca postanowili pomścić hańbę Diny, swej młodszej siostry, i wymordowali mieszkańców Szechem, przez co ‛sprowadzili klątwę’ na całą rodzinę Jakuba (Rdz 34:1-31).

Później razem ze swymi braćmi Symeon planował zabić Józefa (Rdz 37:12-28, 36). Nie wiadomo,