nakłaniał go do wywiązania się z powinności wobec bratowej.

Kiedy umarła żona Judy, Tamar w stosownym czasie postarała się o to, żeby teść dał jej potomka. Przebrała się, zakryła szalem i zasłoną, po czym usiadła przy drodze, którą miał iść Juda. Ten uznał ją za nierządnicę i współżył z nią. Na dowód tego powierzył jej pewne przedmioty, toteż gdy prawda wyszła na jaw, nie zrzucił na nią winy, lecz ogłosił, iż Tamar była bardziej prawa niż on. W sprawozdaniu biblijnym podano, że Juda już więcej z nią nie współżył. W ten sposób bezwiednie spłodził ze swą synową dziedziców Erowi (Rdz 38).

Prawo Mojżeszowe przewidywało, że jeśli szwagier wzbraniał się przed spełnieniem swego obowiązku, wdowa powinna poinformować o tym starszych danego miasta, którzy wzywali go przed siebie. Jeśli oznajmił, że nie chce jej poślubić, wdowa miała zdjąć sandał z jego stopy i plunąć mu w twarz. Odtąd do jego domostwa miało przylgnąć pogardliwe określenie: „Dom tego, któremu zdjęto sandał” (Pwt 25:7-10).

Zwyczaj ściągania sandała mógł się brać stąd, że gdy nowy właściciel obejmował w posiadanie jakąś ziemię, na znak tego stawał na niej sandałami. Jeżeli w obecności świadków, którymi byli starsi zasiadający w bramie miasta, zdejmował sandał i wręczał go komuś innemu, to rezygnował z danej własności i ze swych uprawnień (Rut 4:7).

Nieco więcej światła na tę sprawę rzuca Księga Rut. Wspomniano tam o Noemi, wdowie po Judejczyku Elimelechu, i o jej dwóch owdowiałych synowych. Żył jeszcze bliski krewny Elimelecha, być może jego brat, którego imienia Biblia nie podaje. Ponieważ był on najbliższym powinowatym, przypadała mu rola wykupiciela (hebr. goʼél). Nie chciał jednak wywiązać się ze swego obowiązku, co wyraził przez zdjęcie sandała, który najprawdopodobniej wręczył Boazowi — następnemu z kolei krewnemu — przekazując mu prawo wykupu. Boaz nabył wtedy pole Elimelecha, a z nim również sędziwą Noemi, ale ponieważ ze względu na wiek nie mogła już ona mieć dzieci, żoną Boaza została jej owdowiała synowa Rut, która urodziła chłopca będącego dziedzicem Elimelecha. Kiedy ów syn, Obed, przyszedł na świat, sąsiadki powiedziały: „Noemi urodził się syn”, uznając go za dziecko Elimelecha i Noemi. Boaz i Rut spełnili szczególną służbę dla Jehowy, a imię ich syna znaczyło: „sługa; usługujący”. Jehowa pobłogosławił ich starania, gdyż Obed został przodkiem Dawida i wszedł do linii rodowej Jezusa Chrystusa (Rut 4).

Obowiązek zawarcia małżeństwa lewirackiego najwyraźniej przypadał najbliższemu krewnemu płci męskiej: najpierw najstarszemu bratu, potem kolejnym braciom według starszeństwa, następnie stryjowi itd. — zgodnie z prawem dotyczącym dziedziczenia jakiejś posiadłości (Lb 27:5-11). Jak wynika ze wzmianek o małżeństwach lewirackich, zamieszczonych w Mateusza 22:23-28 i w Łukasza 20:27-33, obowiązek poślubienia bezdzietnej wdowy przechodził z jednego brata na drugiego — po śmierci aktualnego męża. Kolejny brat najwidoczniej mógł wyręczyć starszego dopiero wtedy, gdy ten odmówił spełnienia swego obowiązku.

W Biblii termin ten odnosi się do dolnej części brzucha i okolicy bioder. Na ogół jest tłumaczeniem hebrajskich słów chalacájim („lędźwie”) i motnájim (oddawanego częściej jako „biodra”) (Iz 5:27; 2Kl 4:29) oraz greckiego osfýs; tego ostatniego w sensie dosłownym użyto w opisie Jana Chrzciciela, o którym powiedziano, że nosił skórzany pas wokół lędźwi (Mt 3:4).

Ponieważ część ciała określana w Biblii wyrazem „lędźwie” zawiera narządy rozrodcze, o potomstwie mówiono, że ‛wychodzi z czyichś lędźwi’ (Rdz 35:11; 1Kl 8:19; Dz 2:30). Właśnie do tego nawiązał Paweł, dowodząc, iż kapłaństwo Jezusowe — sprawowane na wzór Melchizedeka — góruje nad kapłaństwem Aaronowym. Zauważył, że przodek Aarona Lewi niejako zapłacił Melchizedekowi dziesięcinę, kiedy „jeszcze był w lędźwiach” Abrahama (Heb 7:5-10; Rdz 14:18-20). Podobnie argumentował apostoł w Rzymian 7:9: „Ja zaś [Paweł, Żyd, będący przed nadaniem Prawa w lędźwiach praojców] żyłem niegdyś bez prawa, ale gdy przyszło przykazanie, grzech znowu ożył, lecz ja umarłem”.

‛Przepasać lędźwie’ to wsunąć dół szat pod szarfę, żeby łatwiej było wykonywać jakąś pracę fizyczną. Zwrot ten z czasem zaczął też oznaczać przygotowywanie się do intensywnej pracy umysłowej lub działalności duchowej, a nieraz odnosi się również do wzmocnienia kogoś bądź czegoś (Łk 12:35; por. 1Pt 1:13: „Przystosujcie więc swoje umysły [dosł. „przepaszcie lędźwie swoich umysłów”] do działalności”).

W Efezjan 6:14 chrześcijanom nakazano ‛opasać lędźwie prawdą’, tzn. wzmocnić się prawdą ze Słowa Bożego, najważniejszego źródła sił — podobnie jak ciasno opasuje się fizyczne lędźwie,