Zobacz BÓG.

1. (Hebr. ʼEla; prawdopodobnie: „Bóg”). Ojciec Szimeja, jednego z 12 pełnomocników Salomona, którzy zaopatrywali króla i jego dwór w żywność (1Kl 4:7, 18).

(2-6: hebr. ʼEláh, spokrewnione z ʼEl: „Bóg”)

2. Jeden z szejków edomskich; mieszkał zapewne w osiedlu Elat (Rdz 36:40, 41, 43; 1Kn 1:52; zob. ELAT, ELOT; TIMNA 3).

3. Syn Kaleba, zwiadowcy; ojciec Kenaza z plemienia Judy (1Kn 4:15).

4. Czwarty król północnego, dziesięcioplemiennego królestwa Izraela. Wstąpił na tron ok. r. 952 p.n.e., po śmierci swego ojca Baaszy, i panował w Tircy przez niepełne dwa lata (1Kl 16:8). Gdy był pijany, został zabity przez Zimriego, dowódcę połowy rydwanów, który przejął władzę królewską i zgodnie z proroctwem Jehowy zgładził cały dom Baaszy (1Kl 16:1-14).

5. Ojciec króla Hoszei, ostatniego władcy północnego królestwa (2Kl 15:30; 17:1; 18:1, 9).

6. Potomek Beniamina; mieszkaniec Jerozolimy (1Kn 9:3, 7, 8).

W którym miejscu Dawid walczył z Goliatem?

7. (Hebr. ʼeláh: „wielkie drzewo”). Nizinna równina lub dolina, być może nazwana tak od rosnącego na niej wyjątkowo potężnego drzewa. „Na nizinie Ela” Izraelici starli się z Filistynami, którym przewodził Goliat (1Sm 17:2, 19; 21:9). Na ogół utożsamia się ją z żyznym Wadi as-Sant, jedną z głównych dolin ciągnących się od równin filistyńskich przez Szefelę aż po wzgórza judzkie. Wadi to biegnie pomiędzy miejscami, gdzie prawdopodobnie leżały Azeka i Socho (1Sm 17:1). Znajduje się więc ok. 25 km na pd. zach. od Jerozolimy. Ta dobrze nawodniona równina jest stosunkowo płaska i ma jakieś 0,5 km szerokości. Po jej obu stronach przeciwne sobie wojska zajmowały dogodne pozycje na stokach wzgórz, Filistyni być może od pd., a Izraelici po stronie pn. lub pn.-wsch. Nizinę tę przecinała „dolina potoku”, którą mogło być suche łożysko strumienia znajdujące się tam do dziś (1Sm 17:40). Trwające „czterdzieści dni” wyczekiwanie obu armii być może wynikało po części z tego, że żadna ze stron nie była skłonna opuścić swego terenu, by przekroczyć dolinę i z trudnej pozycji zaatakować wroga na przeciwległym stoku (1Sm 17:16). Dawid, idąc do walki z Goliatem, wybrał sobie z doliny potoku pięć gładkich kamieni. Po zwycięstwie Dawida rozgromieni Filistyni uciekali doliną w kierunku Równiny Filistyńskiej, ku miastom Gat i Ekron (1Sm 17:52).

1. Jeden z pięciu synów Sema, od których wywodziły się różne „rodziny według ich języków, w ich krainach, według ich narodów” (Rdz 10:22, 31; 1Kn 1:17). Chociaż nie wymieniono synów Elama, jego imię nosił zarówno pewien lud, jak i kraina leżąca na pd.-wsch. rubieżach Mezopotamii.

Historyczny Elam to dzisiejszy Chuzestan w pd.-zach. Iranie. Obejmował żyzną równinę na wsch. brzegu dolnego Tygrysu (nawadnianą przez rzeki Karun i Karche), a przypuszczalnie, choć jest to mniej pewne, także górzyste tereny okalające ją od pn. i wsch. W górach tych podobno leżała kraina Anszan, która jak wynika z inskrypcji, w dawnych czasach była częścią Elamu. A zatem Elam rozciągał się na wsch. krańcu Żyznego Półksiężyca i stanowił jeden z regionów, w których tereny zamieszkane i opanowane głównie przez Semitów stykały się lub wręcz pokrywały z ziemiami zasiedlonymi przez potomków innych synów Noego, zwłaszcza Jafeta.

W inskrypcjach asyryjskich i babilońskich Elam jest nazywany Elamtu, natomiast w klasycznej literaturze greckiej — Elymais, a czasami Suzjana, od miasta Suza, które w pewnym okresie było najwyraźniej jego stolicą. W imperium perskim Suza stanowiła siedzibę króla (Neh 1:1; Est 1:2). Leżała przy szlakach handlowych prowadzących na pd. wsch. oraz w głąb Wyżyny Irańskiej. Chcąc zdobyć kontrolę nad tymi szlakami, władcy Asyrii i Babilonu często dokonywali najazdów na Elam.

Język. W rozmaitych opracowaniach twierdzi się na ogół, że pisarz Księgi Rodzaju wymienił Elama jako potomka Sema tylko ze względów politycznych lub geograficznych, gdyż Elamici podobno nie byli Semitami. Pogląd ten jest oparty na założeniu, iż nie posługiwali się językiem semickim. Jak jednak wynika z badań, najwcześniejsze inskrypcje odnalezione w krainie geograficznej nazywanej Elamem to „zwykłe listy przedmiotów, które spisano w formie obrazków na tabliczkach glinianych, a liczbę podano obok za pomocą prostego systemu kresek, kółek i półkoli (...) i które miały podówczas charakter czysto ekonomiczny bądź administracyjny” (G. R. Driver, Semitic Writing, Londyn 1976, ss. 2, 3). Inskrypcje te