duchem (Dz 4:34, 35; 5:1-11; 1Ko 3:16, 17; Ef 2:22).

Woreczek na złoto, srebro, miedź, monety i inne przedmioty, używany zarówno przez mężczyzn, jak i kobiety. Damskie sakiewki przypuszczalnie były podłużne i zaokrąglone, niekiedy także zdobione (Iz 3:16, 22; 46:6). Dawne sakiewki wykonywano ze skóry, plecionego sitowia lub tkaniny bawełnianej. Miały kształt woreczka, który ściągano u góry i zawiązywano rzemieniem lub sznurkiem (zob. WOREK, WÓR).

Z kolei trzos (gr. zòne, dosł. „pas”; Mt 10:9; Mk 6:8) najprawdopodobniej przypominał pas ze specjalną kieszonką na monety. Mógł też być wykonany z tkaniny złożonej w fałdy, w których przechowywano pieniądze.

Gdy Jezus kazał swym 70 uczniom głosić (najwyraźniej na terenie Judei), powiedział im, by nie zabierali ze sobą sakiewek — w ten sposób wskazał, iż Jehowa Bóg zatroszczy się o nich za pośrednictwem Izraelitów, wśród których panował zwyczaj okazywania gościnności (Łk 10:1, 4, 7). Na krótko przed swą śmiercią Jezus radził jednak apostołom, by brali sakiewki. Wiedział, że zostaną rozproszeni i będą prześladowani, a z powodu sprzeciwu władz nawet osoby przychylnie nastawione do ich orędzia mogły się bać im pomagać. Poza tym wkrótce mieli iść z orędziem Królestwa do pogan. Wszystko to sprawiało, że naśladowcy Jezusa musieli być przygotowani, by sami troszczyć się o siebie pod względem materialnym (Łk 22:35, 36).

Aby podkreślić niezrównaną wartość spraw duchowych, Jezus zachęcał swych uczniów do sprawienia sobie trwałych sakiewek i gromadzenia skarbu w niebiosach (Łk 12:33).

Prawdopodobnie bóstwo astralne (gwiezdne), na co wskazuje okoliczność, że imię Sakkut występuje paralelnie z wyrażeniem „gwiazda waszego boga” (Am 5:26). W tekście masoreckim celowo opatrzono je takimi samymi znakami samogłoskowymi jak słowo szikkúc, czyli „obrzydliwość”. Babilończycy imieniem Sakkut nazywali Saturna (boga gwiazdy). Jednakże w greckiej Septuagincie odpowiednik określenia „swego króla Sakkuta” został oddany jako „namiot Molocha”; Szczepan, który przypuszczalnie cytował z Septuaginty, także użył tego sformułowania (Dz 7:43). Nasuwa się stąd wniosek, że Sakkut mógł być przenośnym przybytkiem w postaci namiotu lub szałasu, w którym trzymano posąg Molocha (zob. ASTROLODZY [Moloch i astrologia w Izraelu]).

Ważne miasto na Cyprze, gdzie Paweł, Barnabas i Jan Marek głosili słowo Boże na początku pierwszej podróży misjonarskiej Pawła, ok. 47 r. n.e. Nie podano, jak długo zatrzymali się w tym mieście, w którym najwidoczniej mieszkało sporo Żydów, gdyż była tam więcej niż jedna synagoga (Dz 13:2-5).

Salaminę na ogół utożsamia się z ruinami położonymi ok. 5 km na pn. od współczesnego miasta Famagusta. Oznaczałoby to, że leżała na wsch. krańcu dużej, żyznej równiny, na pn. brzegu rzeki Pidias (Pediajon). A zatem znajdowała się jakieś 200 km na zach. pd. zach. od portu Seleucja w Syrii, z którego wypłynął Paweł. Biblia nie mówi, czy statek Pawła przybił do brzegu w Salaminie, ale miasto miało kiedyś dobry port, który potem uległ zamuleniu.

Wydaje się, że co najmniej jedna droga łączyła Salaminę z miastem Pafos, leżącym na drugim końcu wyspy. Dzięki temu Paweł i jego towarzysze mogli przejść z głoszonym orędziem „przez całą wyspę aż do Pafos” (Dz 13:4-6).

Barnabas i Jan Marek zapewne ponownie odwiedzili Salaminę ok. 49 r. n.e. (Dz 15:36-39).

Miasto przy wsch. granicy Baszanu, na obszarze podległym Ogowi. Gdy zdobyli je Izraelici pod wodzą Mojżesza, zamieszkali w nim Gadyci (Pwt 3:8, 10; Joz 12:4, 5; 13:8, 11; 1Kn 5:11). Zazwyczaj utożsamiane jest z miejscowością Salchad, leżącą na pd. przedłużeniu masywu Dżabal ad-Duruz (Dżabal Hauran), ok. 100 km w kierunku wsch.-pd.-wsch. od pd. krańca Jeziora Galilejskiego.

(„pokój”).

Starożytne miasto, w którym królem i kapłanem był Melchizedek (Rdz 14:18). Hebrajskie słowo oddane przez „Salem” wchodzi w skład nazwy Jerozolimy w formie wskazującej na liczbę podwójną, może więc oznaczać „podwójny pokój”. O tym, że „Salem” znaczy „pokój”, świadczą też natchnione słowa z Hebrajczyków 7:2.

Stara tradycja żydowska utożsamia Salem z Jerozolimą, co znajduje potwierdzenie w Piśmie Świętym. Abraham spotkał króla Sodomy oraz Melchizedeka na „nizinie królewskiej”. Setki lat później Absalom, syn króla Dawida, postawił pomnik na tej samej nizinie, a zatem musiała ona leżeć niedaleko stołecznej Jerozolimy (Rdz 14:17, 18; 2Sm 18:18). Słowo „Salem” wchodzi w skład obocznej nazwy Jerozolimy (Jeruzalem), a psalmista zestawił je z „Syjonem” (Ps 76:2). Poza tym wydaje się stosowne, żeby Melchizedek był królem